Εδώ ο Σαμαράς έχει δίκιο… Δεν είναι η πρώτη φορά που κυβέρνησε η αριστερά… Όχι γιατί, όπως επεσήμανε μπερδεύοντας επίτηδες την πολιτική πρόταση με την περιπτωσιολογία, μπερδεύοντας δηλαδή τις προσωπικές συμπεριφορές με τις κυβερνητικές θεσμίσεις (την ίδια ώρα που συγχωρεί το γεμάτο κονδύλια παρελθόν τόσο Σημιτικών “αριστερών” με τους οποίους συγκυβερνά όσο και ακροδεξιών οι οποίοι τον κρατούν στην εξουσία) ήταν χωμένος ο ΣΥΡΙΖΑ στα προγράμματα, αλλά γιατί υπάρχει ένα προγενέστερο παράδειγμα κυβέρνησης της αριστεράς.

Ads

Παράδειγμα που εννοείται δεν αθωώνει ούτε τους ολοκληρωτισμούς σε άλλα μέρη του κόσμου κι άλλες εποχές (γιατί στην εποχή μας ποιοι είναι οι εκπρόσωποι του ολοκληρωτισμού τελικά;) ούτε μεγαλύνει (με αίμα κι αγώνες άλλων) αριστερούς των προγραμμάτων (εφόσον ήταν προγράμματα σικέ όμως!). Παράδειγμα χρήσιμο αφού υπενθυμίζει εμφατικά πως αριστερό-ή σε κάνει η καθημερινή στάση ζωής σου (όταν μάλιστα ακουμπά στην πραγματικότητα ενός λαού κι ενός τόπου) και όχι η συνθηματολογία, (κι ας ξεβολεύει αυτή η αυτονόητη κατά τα άλλα υπενθύμιση άτομα από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα) αλλά και γιατί υπενθυμίζει επίσης το ειδικό βάρος της αριστεράς σε περιόδους ειδικών αποστολών.

Ήταν η κυβέρνηση της αριστεράς που ταυτίστηκε με το κατασυκοφαντημένο από όσους ρήμαξαν τον τόπο θαύμα της Ελεύθερης Ελλάδας…  Σε διεθνείς κι εθνικές συνθήκες απίστευτα δύσκολες, κρατώντας στέρεο το διεθνιστικό αντιφασιστικό πρόταγμα επάνω στην βαθιά κι άξια μήτρα του πατριωτισμού (να το μελετήσουν μερικοί αριστεροί που έχουν θεωρητική τρικυμία στο κρανίο) ήταν η κυβέρνηση που έκανε για πρώτη φορά καθολικές εκλογές (δίνοντας το δικαίωμα ψήφου, και μάλιστα μετά από κατά τόπους Εκκλησίες του Δήμου, σε ακτήμονες, γυναίκες, νέους και νέες) που  καθιέρωσε την πρωτογενή διαβούλευση για να κρίνουν οι άνθρωποι τις διαφορές τους, που ίδρυσε εκατοντάδες σχολεία και θέατρα, που φρόντισε για μια θαυμαστή επιμελητεία στην τροφή και στην παροχή υγείας και παιδείας, με σεβασμό στο θρησκευτικό αίσθημα των απλών ανθρώπων και των απλών παπάδων, μακριά από την καμαρίλα των ανακτόρων, των παλαιοκομματικών και των Συνόδων. Πολιτική που συνάσπισε ανθρώπους πολύ ευρύτερους της αριστεράς, κι γέννησε ένα φαινόμενο διακυβέρνησης το οποίο αποτέλεσε θέμα σημαντικών μελετών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (ελληνικές και βρετανικές μελέτες κυρίως, που όσο κι αν οι περισσότερες πρακτορεύουν, καταγράφουν έναν ανυπόκριτο θαυμασμό), φαινόμενο που τηρουμένων και των δύσκολων συνθηκών ονομάστηκε δίκαια “θαύμα”.

Η απόλυτη προτυποποίηση των εποχών παραμένει βέβαια λάθος. Λάθος που στην αρχή της τωρινής κρίσης πριμοδότησε μέσα από κάτι απολίτικες αντιμνημονιακές κορώνες ακόμη και την Χρυσή Αυγή. Αλλά αυτό είναι άλλο (σοβαρό και προς μελέτη) ζήτημα, που δεν ακυρώνει επ’ ουδενί την κεντρική ιδέα:

Ads

Έχει δίκιο ο Σαμαράς! Η αριστερά ξανακυβέρνησε αυτόν τον τόπο, όταν η σοβαροφανής πατριωτική (νταξ! Λέω και κανά καλό πότε πότε!)  πολιτική ηγεσία είχε φύγει στο εξωτερικό για να προφυλαχτεί και να συνωμοτήσει κατά βάση (κακά τα ψέματα, όποιος διαβάσει τα Ημερολόγια και τον Αποτροπιασμό ενός καλλιεργημένου κι έντιμου αστού όπως ο νομπελίστας ποιητής Γ. Σεφέρης που υπηρετούσε στη Μ. ανατολή ως διπλωμάτης το κατανοεί απολύτως). Μετά παρουσιάστηκαν πάλι ως σώφρονες για να κυβερνήσουν με τα γνωστά τραγικά (αν και με ευθύνες όχι αποκλειστικά δικές τους, όμως εκ θέσεως κυρίως δικές τους) αποτελέσματα.

Όμως σε ειδικές συνθήκες (που απαιτούν όμως κι ειδικούς, ή μάλλον απλά αληθινούς κι αληθινές πολίτες) τα προσόντα που απαιτούνται τα έχουν κυρίως άνθρωποι που δίνονται στην συμμετοχική δράση δίχως να φοβούνται την σύγκρουση, την ίδια στιγμή που δεν προστρέχουν στην ομαλότητα να καρπωθούν την εξουσία.

Γιατί παρά τους νεοεισερχόμενους (πολλοί από τους οποίους θα εμπλουτίσουν έναν χώρο με θαυμάσια αλλά και με αυτιστικά χαρακτηριστικά όπως η αριστερά, την ίδια ώρα που πολλοί άλλοι θα προσπαθήσουν να τον δουν χρησιμοθηρικά και άρα να τον διαβάλλουν) ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος από τα χρόνια που εμπλεκόμουν με ενάργεια στο εσωτερικό του. Άνθρωποι με πολλά προσόντα που συνειδητά μπήκαν σε ένα κόμμα του 3 με 4%, άνθρωποι που (όπως κι οι ομάδες που συγκρότησαν, όπως κι όλοι μας)  έχουν τα δικά τους δυνατά κι αδύνατα σημεία, (και συμφωνίες και διαφωνίες τις οποίες κρατώ) αλλά που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, κρατούν το ιστορικό ήθος της δύσκολης, αντιλαϊκιστικής εκ φύσεως (κι ας το αναποδογυρίζουν οι λαϊκιστές της Βουλής και των Μίντια που χρησιμοποιούν Θεό, Πατρίδα, Αγάπη για τον Λαό και Ποδόσφαιρο δίχως αιδώ) επιλογής που σε κάνει ή δεν σε κάνει αριστερό: Να παλεύεις ενάντια στις αιτίες της εξαθλίωσης και υπέρ των εξαθλιωμένων…

Αν η τελευταία αυτή φράση περιγράφει αυτό που ζείτε, αυτό που ζει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα, κι αν η Μνήμη   (παρά τις εμφανείς διαφορές των εποχών)  θυμίζει αυτό το 2η φορά Αριστερά, η ερώτηση αναφύεται αβίαστα: Εσείς τι θα ψηφίσετε αύριο;