Διαβάζω το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Ντοκουμέντο που θα κυκλοφορήσει αύριο Σάββατο και δεν πιστεύω πόσο δεν έχουν το θεό τους οι Μητσοτάκηδες.

Όλοι αυτοί οι οπαδοί της αριστείας που μας έχουν γανώσει τον εγκέφαλο για το πόσο ικανοί και άξιοι είναι και πόσο μας κάνουν την χάρη που ασχολούνται με την πολιτική, τελικά δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να βολεύονται σε ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ θέσεις με μόνο προσόν το επίθετό τους.

Ο γιος Μητσοτάκη λοιπόν σε θέση συμβούλου σε αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο ευρωκοινοβούλιο. Καταδέχεται ο Έλληνας πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της θητείας του ο γιος του να αναλάβει μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ θέση εργασίας μόνο και μόνο γιατί είναι ο γιος του.

Εγώ θα ντρεπόμουν, αλλά εγώ δεν είμαι Μητσοτάκη. Είναι όμως και πραγματική πρόκληση για όλα αυτά τα παιδιά από 17 μέχρι 35 χρόνων στη χώρα που χτυπιούνται στα βράχια της ανεργίας, της υποαμειβόμενης εργασίας, της εργοδοτικής ασυδοσίας, της επισφάλειας, των αδιεξόδων. Αυτά τα παιδιά που δεν μπορούν να νοικιάσουν μια γκαρσονιέρα και ζουν στα παιδικά τους δωμάτια.

Η κυβέρνηση και αρκετοί άλλοι θα ισχυριστούν πως η οικογένεια θα πρέπει να μένει έξω από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Σωστό. Αρκεί και η οικογένεια να μένει έξω από την πολιτική. Εδώ μιλάμε για πρόκληση. Εγώ δεν είχα ποτέ καμία αμφιβολία ότι όλοι αυτοί οι δήθεν εκπρόσωποι της αριστείας χωρίς τα επίθετά τους δεν μπορούν να υπάρξουν, δεν μπορούν να βρουν καμία δουλειά με τα δήθεν αυξημένα προσόντα τους (που πάλι λόγω των επιθέτων τους απέκτησαν).

Το συγκεκριμένο όμως είναι πρόκληση γιατί επιπλέον συμβαίνει κατά τη θητεία του πατρός και δεν πρόκειται για μια θέση ακόμα και σε fund που εξαγοράζει δημόσιες υποδομές, αλλά για μια αμιγώς πολιτική θέση.
Πρόκληση απέναντι στους 17 – 35 και τις μάνες τους.