Οκ, έχουμε συμφωνία ρε Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία… τι;

Πράγματι, έχουμε τέσσερις μήνες χρηματοδότησης συν κάτι το οποίο μοιάζει με συμφωνία της Ελλάδας να μη διατηρήσει τους δημοσιονομικούς στόχους της αμέσως τώρα υπό το πρίσμα μιας ενδεχόμενης χειροτέρευσης στα δημοσιονομικά της. Το ερώτημα είναι τι προϋποθέσεις επισυνάφθηκαν στη συμφωνία αυτή.

Φαινομενικά, η Ελλάδα έδωσε πολύ έδαφος στην όλη συζήτηση: έτσι επέστρεψε στο τραπέζι το ζήτημα της δημοσιονομικής προσαρμογής σε συνάρτηση με τα όσα είχαν συμφωνηθεί κατά τη συνεδρίαση του Eurogroup το Νοέμβριο του 2012. Το αίτημα αυτό, το οποίο υποθετικά θα διεκδικήσει η Γερμανία, αντιπροσωπεύει μια δέσμευση για παραμονή της Ελλάδας στο στόχο του 4,5% επί του πρωτογενούς πλεονάσματος. Αλλά η Ελλάδα, προφανώς, υποστηρίζει ότι η συμφωνία προσφέρει ένα νέο είδος ελαστικότητας, γεγονός που συνεπάγεται ότι θα επιβεβαιωθεί πως δεν έχει συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο.

Συνεπώς, βρισκόμαστε σε μια περίεργη θέση: όλο αυτό μοιάζει με ήττα για την Ελλάδα, αλλά από τη στιγμή που τίποτε το ουσιώδες δεν επιλύθηκε, η συμφωνία θα αποτελεί ήττα, εφόσον οι Ελλήνες την αποδεχθούν ως τέτοια. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχει επιλυθεί ξεκάθαρα τίποτε απολύτως. Και αυτό, θα λέγαμε, είναι ένα καλό αποτέλεσμα. Είναι καιρός η Ελλάδα να ανταποκριθεί στις ανησυχίες των εταίρων της.

Πιάνω τον εαυτό μου να ανακαλεί στη μνήμη ένα παλιό ανέκδοτο, το οποίο, ελαφρώς παραλλαγμένο, ταιριάζει γάντι στην παρούσα κατάσταση: τι παίρνεις εάν ενώσεις ένα Νονό της Μαφίας με ένα γκρουπ υπουργών Οικονομικών; Κάποιον που σου κάνει μια προσφορά, που εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις.

* Ο Πολ Κρούγκμαν είναι Αμερικανός οικονομολόγος και συγγραφέας, βραβευμένος με το Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών. Η άποψή του δημοσιεύθηκε στους New York Times, στον απόηχο της συμφωνίας Αθήνας-Βρυξελλών στο Eurogroup.