Όσο κι αν «παίζουν τις κουμπάρες» οι δανειστές σχετικά με την τελική συμφωνία γύρω από το ελληνικό ζήτημα, όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται πια ότι αυτή θα βρίσκεται πέρα από τις «κόκκινες γραμμές» όχι απλά της κυβέρνησης, αλλά κυρίως ενός πολύ σημαντικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Ήδη το περίγραμμα που έχουμε δεν προδιαθέτει και με τον καλύτερο τρόπο. Δίπλα στο πάγωμα βασικών προεκλογικών διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και το αφορολόγητο των 12 χιλιάδων ευρώ, έρχεται ένα κύμα ανατιμήσεων, ακόμη και σε κρίσιμους τομείς της καθημερινότητας, μέσω της αύξησης του ΦΠΑ καθώς κι η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων,  με τον ΟΛΠ και τα περιφερειακά αεροδρόμια να βρίσκονται στην κορυφή της σχετική λίστας.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση έχει βάλει στο τραπέζι και την παράταση του υπάρχοντος προγράμματος(του Μνημονίου κατά το κοινώς λεγόμενον), προκειμένου να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της χώρας το προσεχές διάστημα, ελπίζοντας πως μέχρι τότε θα έχει πετύχει τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους.

Η πλευρά των δανειστών όμως εξακολουθεί να επιθυμεί να «χυθεί ακόμη περισσότερο αίμα» από την ελληνική κοινωνία, παίζοντας καθημερινά το παιχνίδι των εκβιασμών απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα. Τελευταίο επεισόδιο υπήρξε η αποχώρηση του ΔΝΤ από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που ως σκοπό είχε να πεισθεί  η ελληνική πλευρά να δεχτεί ένα ακόμη σκληρότερα πακέτο μέτρων, ανοίγοντας θέματα όπως το ασφαλιστικό και τα όσο το δυνατό υψηλότερα πρωτογενή πλεονασμάτα.

Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι το όλο θέμα χωλαίνει. Ύστερα μάλιστα από  τέσσερις  μήνες υπαναχωρήσεων η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να πεφτεί πάνω σε τοίχο. Βρίσκει μάλιστα απέναντι της τους Γερουν Ντάισμπλουμ, Βολφκαγκ Σόιμπλε, Κριστίν Λαγκάρντ και Ζαν Κλωντ Γιούνκερ να εναλλάσσονται κάθε τόσο στο ρόλο του «κακού μπάτσου», έχοντας προαποφασίσει την κατάληξη της διαδικασίας. Η Ελλάδα είτε θα αποδεχτεί μια τόσο τιμωρητικά επώδυνη συμφωνία είτε…

Είναι δεδομένο πλέον πως  έχουν τελειώσει ακόμη και στα πιο αισιόδοξα κυβερνητικά στελέχη οι όποιες αυταπάτες σχετικά με  τη δυνατότητα να επιτευχθεί ένας έστω στοιχειωδώς έντιμος συμβιβασμός. Ακόμη και στο ενδεχόμενο μιας κάποιας σύγκλισης με τη μεριά των πιστωτών, το ουσιαστικό αποτέλεσμα θα θυμίζει μια λεόντειο συμφωνία, η οποία ακόμη κι αν περάσει από τη Βουλή, μάλλον δε θα γίνει ανεκτή από την ελληνική κοινωνία.

Τι απομένει να γίνει λοιπόν; Πρώτον, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να επιδειξει άμεσα την απαιτούμενη αποφασιστικότητα απέναντι στα επανειλημμένα εκβιαστικά τελεσίγραφα που δέχεται, διακόπτοντας τις συζητήσεις και διαμηνύοντας παράλληλα πως με αυτά τα δεδομένα  η χώρα δε θα ανταποκριθεί περαιτέρω στις υποχρεώσεις της έναντι των πιστωτών της. Δεύτερον, να αντιληφθεί ότι το ζήτημα των εκλογών τίθεται πλέον εκ των πραγμάτων, καθώς σε τόσο κρίσιμες ιστορικά στιγμές η απάντηση οφείλει να δοθεί από τον ίδιο τον ελληνικό λαό.

Με άλλα λόγια, έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και όλοι θα βρεθούν προ των ευθυνών, κατά κύριο λόγο τα κόμματα αλλά και οι έλληνες πολίτες. Από τη μια πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα πρέπει να πείσει πια για τον πραγματικά εναλλακτικό δρόμο απέναντι στα Μνημόνια, έχοντας μάλιστα να αντιμετωπίσει και τον τρόμο που προκαλεί σε μερίδα στελεχών του ακόμη και το ενδεχόμενο της ρήξης. Από την άλλη, η ΝΔ κι οι υπόλοιποι «μνημονιακοί συγγενείς» θα πρέπει να απαντήσουν πώς αυτή η καταστροφική πορεία που ξεκίνησε πριν 5 χρόνια, θα οδηγήσει τελικά στη Γη της Επαγγελίας. Και κάποιες άλλες δυνάμεις, όπως το ΚΚΕ,
θα κληθούν μέσα σε αυτή την κατασταση να αποφασίσουν «με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν».