Αν στο βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου έπαιρναν μέρος οι ευρωπαίοι αριστεροί, πιθανότατα να κέρδιζε η πρόταση εξόδου από την ΕΕ. Φυσικά εννοώ τους ευρωπαϊστές αριστερούς, οι οποίοι θεωρούν την Βρετανία κάτι σαν «πράκτορα» των ΗΠΑ  στην ΕΕ και εμπόδιο στην πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Ωστόσο, προσωπικά απεύχομαι την επιτυχία του Leave στο δημοψήφισμα, αφού ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έχει απρόβλεπτες διεθνείς συνέπειες. Σίγουρα δεν θα ωφελήσει την Ευρώπη και την υπόθεση της ενοποίησής της, ενώ θα αποτελέσει και βαρύ πλήγμα για τις ήδη ευαίσθητες παγκόσμιες ισορροπίες. Θα αποβεί εις βάρος της παγκόσμιας ασφάλειας και σταθερότητας, την οποία επιθυμούν οι αριστερές και φιλειρηνικές δυνάμεις.

Αν η Βρετανία αποχωρήσει από την ΕΕ, ίσως να ακολουθήσουν και άλλες χώρες, και σε περίπτωση διάλυσης της ΕΕ, η Ευρώπη ως σύνολο δεν θα γίνει πιο ειρηνική ούτε   πολύ πιο  ασφαλής ο κόσμος. Ας θυμηθούμε ότι ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ως ηγέτης της ΕΣΣΔ, είχε κάνει το ιστορικό βήμα  της σύναψης σχέσεων της ΕΟΚ με την ΚΟΜΕΚΟΝ, στο πλαίσιο της επιδίωξής του για την άρση της ψυχροπολεμικής έντασης και διαίρεσης της Ευρώπης. Δυστυχώς, η ΕΣΣΔ διαλύθηκε το 1991, συμπαρασύροντας και το εγχείρημα της Περεστρόικα.  

Μια που αναφέρθηκα στην υπόθεση της ειρήνης και της ευρωπαϊκής ασφάλειας, ας θυμηθούμε ότι και η Διαδικασία του Μινσκ για την ειρήνη στην Ουκρανία φέρει ευρωπαϊκή σφραγίδα, δεδομένου ότι προέκυψε από διάσκεψη του Φρανσουά Ολάντ, της Άνγκελα Μέρκελ, του Βλαδιμίρ Πούτιν και του ουκρανού προέδρου Ποροσένκο. Πρόκειται για ένα μεγάλο δίδαγμα για το τι μπορεί να πετύχει η ΕΕ μέσω μιας νέας σχέσης πολυδιάστατης συνεργασίας με την Ρωσία.

Αυτά ως προς την διεθνή και πανευρωπαϊκή διάσταση ενδεχόμενου BREXIT. Σε ότι αφορά την βρετανική διάσταση, δεν το επιθυμούν ούτε τα βρετανικά συνδικάτα ούτε ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, Τζέρεμι Κόρμπιν, φίλος της Ελλάδας και του πρωθυπουργού μας, Αλέξη Τσίπρα. 

Παρότι η θέση Κόρμπιν υπέρ του Remain,  τον μετατρέπει σε de facto σύμμαχο του Ντέιβιντ Κάμερον, ο  Εργατικός ηγέτης, δεν πτοείται διότι έχει συνείδηση ότι τυχόν επιτυχία του Leave, θα σημάνει νίκη της ακροδεξιάς, που μεγάλο μέρος της βρίσκεται εντός του Συντηρητικού κόμματος,  ενώ δεξιότερα υπάρχει και το ανοιχτά ξενοφοβικό και ρατσιστικό κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ.

Ο Κόρμπιν υποστηρίζει ότι η παραμονή αποτελεί μέρος της στρατηγικής «οικοδόμησης του σοσιαλισμού μέσω ριζικής αλλαγής της ΕΕ». «Remain and Reform», διακήρυξε τον Απρίλιο, κάτι ανάλογο με την θέση του ΣΥΡΙΖΑ «μέσα στην Ευρώπη για να την αλλάξουμε».

Η συζήτηση που γίνεται   στη Βρετανία για το δημοψήφισμα, προεκτείνεται και στο εάν, με τα σημερινά δεδομένα, ο κοινωνικός μετασχηματισμός ή τουλάχιστον ο εκδημοκρατισμός είναι περισσότερο εφικτός στο ευρωπαϊκό ή το εθνικό επίπεδο. Θα πει κάποιος, «ναι, είναι εφικτός ο εθνικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό», σε μια μεγάλη χώρα σαν την Βρετανία.  Αυτό υποστήριζαν οι Μαρξ και Ένγκελς στα χρόνια τους, αλλά από τότε πολλά έχουν αλλάξει στη Βρετανία και παγκοσμίως.  

Την θέση Κόρμπιν υποστηρίζουν και τα  συνδικάτα, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξή του  ως ηγέτη του Εργατικού Κόμματος. Έχουμε και λέμε, λοιπόν, από την  μια μεριά, Κάμερον, Κόρμπιν, City και Τράπεζα της Αγγλίας,  από την άλλη, ίσως η μεγαλύτερη μερίδα των Συντηρητικών, σύσσωμη η ακροδεξιά, αλλά και μεγάλο ποσοστό αριστερών ψηφοφόρων, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η θέση του ισχυρότατου Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας, το οποίο τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Remain.

Άρα, δεν έχουμε μια καθαρή αντιπαράθεση «δεξιά – αριστερά». Δεν είναι πρωτόγνωρό το φαινόμενο, διότι η  ιστορία διδάσκει ότι δυνάμεις με ανταγωνιστικά συμφέροντα, μπορεί να συμπέσουν σε κοινούς στόχους. Συνέβη στην χώρα μας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Συμβαίνει σήμερα και στην Κύπρο, όπου ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ συμπλέουν προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος επίλυσης του Κυπριακού και επανένωσης του νησιού. Συνέβη και στον  Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Σοβιετική Ένωση, οι ΗΠΑ και η Βρετανία συγκρότησαν την Αντιχιτλερική Συμμαχία για να συντρίψουν τον Χίτλερ.

Σε ότι αφορά το  City, η σημερινή ΕΕ δεν έχει βλάψει τα συμφέροντά του, ενώ έχει πολλά να χάσει με τυχόν αποχώρηση. Θα χάσει την πρωτοκαθεδρία, που διατηρεί στον χρηματοπιστωτικό τομέα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι ιθύνοντες κύκλοι φοβούνται ότι θα χάσει συνολικά και η Βρετανία, της οποίας τυχόν αποχώρηση από την ΕΕ μπορεί να οδηγήσει σε ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας. Ακόμα και το Γιβραλτάρ, που ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά διεκδικείται από την Ισπανία, δηλώνει ότι σε περίπτωση επικράτησης του Leave, θα επιλέξει την προσχώρησή του στην Ισπανία. Θα χάσει η Βρετανία από την άποψη του διεθνούς της ρόλου, αφού σήμερα δεν είναι κοσμοκράτειρα,   παρότι διατηρεί  προνομιακές σχέσεις με τις ΗΠΑ.

Στη βάση όλων των παραπάνω, εύχομαι το BREXIT να μη συμβεί και πιστεύω ότι δεν θα συμβεί.
 
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ