Ο Οδυσσέας αποτελεί ηρωικό αρχέτυπο των ομηρικών επών. Ωστόσο υπάρχει κι ο εξίσου κλασσικός Βιργίλιος που βλέπει στην «Αινειάδα» του τα ίδια πράγματα από την πλευρά της Τροίας, της θεωρουμένης ως προγόνου της Ρώμης. Εκεί η εικόνα του Οδυσσέα είναι ανεστραμμένη.

Στο έργο «Βίοι Παράλληλοι» του Πλουτάρχου παρατηρούμε ότι  ο συγγραφεύς ξεκινούσε από την ζωή ενός επιφανούς Έλληνα και στη συνέχεια έψαχνε με την ησυχία του τον κατάλληλο Ρωμαίο προκειμένου να τους συγκρίνει (πχ Αλέξανδρος-Ιούλιος Καίσαρ). Είχε δηλαδή την άνεση της χρονικής και χωρικής απόστασης μεταξύ τους, προκειμένου να κάνει τις οξυδερκείς παρατηρήσεις του.

Σήμερα τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα για τον Πλούταρχο ιδιαιτέρως για πρόσωπα σύγχρονα, μικρής απόστασης και φορτισμένης σχέσης.

Εκατέρωθεν του Αιγαίου

Οι άνθρωποι στις δύο πλευρές του Αιγαίου είναι πεισμένοι ότι διαφέρουν σημαντικά, όσο κι αν δεν το επιβεβαιώνουν όψεις, γεύσεις, ήχοι, αρώματα και γενικώς οι αισθήσεις. Κατά μια άποψη μάλιστα όσο περισσότερο μισιούνται κάποιοι, τόσο περισσότερο πρέπει να μοιάζουν μιας και τα μεγάλα μίση προϋποθέτουν συνάφεια.

Οι δύο χώρες του Αιγαίου βρίσκονται σε ταυτόχρονη προεκλογική περίοδο κι οι κυβερνώντες τους βρίσκονται σε δυσχερή θέση. Λέγεται και γράφεται ότι παράγοντες ένθεν, κακείθεν έχουν μπει στο πειρασμό μιας σκηνοθετημένης έντασης επ’ αμοιβαία ωφελεία. Τέτοια πράγματα όσο δύσκολα αποδεικνύονται άλλο τόσο εύκολα εικάζονται. Υπάρχουν για κάτι τέτοιο τουλάχιστον τρεις προϋποθέσεις:

• Για να παίζει κανείς με την φωτιά πρέπει να είναι τελείως τυχοδιώκτης ωστόσο αυτό μπορεί και να συντρέχει.

• Η υποψία ότι όλα είναι σικέ μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, υπονοεί ότι το παγκόσμιο περιβάλλον είναι πιο σφιχτά ελεγχόμενο παρά ποτέ έτσι ώστε να έχει την πολυτέλεια τέτοιων προσυνεννοήσεων. Αυτό δεν ισχύει οπότε καθίσταται άτοπη κι η καχυποψία για τα τοπικά.

• Επίσης το σενάριο προϋποθέτει ότι τα δυο αντίπαλα συστήματα είναι τόσο ευσταθή και στέρεα ώστε να μπορούν κατά εύλογο τρόπο να αναλάβουν το ρίσκο τέτοιων χειρισμών χωρίς σοβαρό κίνδυνο απρόβλεπτων εξελίξεων. Ο μεν Ερντογάν έχει ένα ημιδικτατορικό καθεστώς στην δε ελληνική δημοκρατία υπουργοί κι Αρχηγοί διαθέτουν αριθμημένους κωδικούς της ΕΥΠ. Είναι λοιπόν κωλοχανία που προφανώς δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες.

Βίοι παράλληλοι Ερντογάν-Μητσοτάκη

Αυτό που φταίει για την καχυποψία είναι το ότι οι κκ Ερντογάν -Μητσοτάκης μοιάζουν πολύ, παρά τις θρυλούμενες αφετηριακές τους διαφορές Γιατί στα χαρτιά ο ένας είναι δεσποτικός, πατερναλιστής, θρησκόληπτος ανατολίτης κι άλλος είναι δυτικός ανεξίθρησκος πραγματιστής φιλελεύθερος. Ωστόσο:

• Πολυλογούν συνεχώς κι οι δύο για τα εξοπλιστικά τους κατορθώματα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα φύλαχτρα στον διεθνή νταβατζή, συχνά με το αζημίωτο για τον ηγέτη-αγοραστή.

• Οικοδομούν ξεδιάντροπα το καθεστώς τους ως κλεπτοκρατία, χωρίς  πολιτικό ή ιδεολογικό φερετζέ (μόνο για τους ανόητους). Η ουσία είναι η λεηλασία του χρήματος και της κρατικής περιουσίας από μια δράκα ημετέρων.

• Μοιράζουν επιδόματα ελεημοσύνης σε κοιμισμένους λαούς που υπομένουν αδιαμαρτύρητά την πρωτοφανή μονοπωλιακή συσσώρευση.

• Παίζουν με το χρόνο και τον «τρόπο» των εκλογών εργαλειοποιώντας τα εθνικά ζητήματα όχι μόνο στο γενικό πλαίσιο του φόβου που προκαλεί συντηρητικά αντανακλαστικά αλλά ακόμη και  όσον αφορά τις τακτικές ανάγκες της περιόδου.

• Παρά την εμφανή φθορά τους βασίζονται κι οι δύο στην έλλειψη συνεννόησης και πειστικής εναλλακτικής εκ μέρους της αντιπολίτευσης.

• Μπορούν να καταστούν εξαιρετικά επικίνδυνοι για τους λαούς τους.

Είναι που μοιάζουν πολύ οι άνθρωποι εκατέρωθεν του Αιγαίου!