Οι αντιδράσεις των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο Novartis και των ΜΜΕ την επομένη των αποκαλύψεων είναι απολύτως αναμενόμενες. ​Εξαντλούνται σε απειλές ή μηνύσεις, που επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για τεράστια υπόθεση στο ηθικό και το ποινικό της σκέλος​, όποιος και αν αποδειχτεί ο βαθμός εμπλοκής.    

Οι λεπτομέρειες για τον τρόπο χρηματισμού των πολιτικών προσώπων είναι σοκαριστικές και το εύρος τεράστιο, καθώς φτάνουν μέχρι τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Το Μαξίμου κατηγορείται για τις αποκαλύψεις όμως δεν είναι η κυβέρνηση που έκανε την έρευνα αλλά κυρίως οι αμερικανικές διωκτικές αρχές, που τεκμηριώνουν την αξιοπιστία του αποδεικτικού υλικού. Άλλωστε έφεραν τη Novartis σε επώδυνη συμφωνία με παραδοχή ενοχής.

Ακόμη και αν ευσταθούν οι ισχυρισμοί της αντιπολίτευσης ότι η κυβέρνηση είχε την επιλογή του χρόνου, επιβεβαιώνεται ότι το Μαξίμου καθορίζει την ατζέντα και τη φέρνει σε δύσκολη θέση όπως μαρτυρά το κοινότυπο σχόλιο Μητσοτάκη περί «σκανδαλολογίας». Η δε ξαφνική αναφορά του – με τη σχετική προβολή από τα φιλικά μέσα – για τη σημασία της συναίνεσης και τη δυσκολία να επιτευχθεί αυτή εν μέσω «σκανδαλολογίας», εκτός από ειρωνεία, μετά από όσα ο ίδιος είχε δηλώσει το προηγούμενο διάστημα, μαρτυρά το πλήρες πολιτικό αδιέξοδο.

Το ερώτημα είναι πως θα αντιδράσουν τα κόμματα που μέχρι τώρα κινούνται αμήχανα. Είναι τόσο σοβαρές οι κατηγορίες και η φθορά που θα ακολουθήσει που δεν μπορεί να προεξοφληθεί αν θα αποτελέσουν ασπίδα για προβεβλημένα στελέχη και πρώην αρχηγούς τους ή θα τους εγκαταλείψουν για να περιορίσουν τις απώλειες.

Κάποιοι από τους εμπλεκόμενους αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις «βαριδίων», που με ανακούφιση θα εγκατέλειπαν οι εσωτερικοί τους αντίπαλοι, για να μην βουλιάξουν μαζί τους. Έτσι συμβαίνει στην πολιτική και έτσι καθιερώθηκαν τα πιο βαριά ονόματα του σκανδάλου, ίσως οι μεγαλύτεροι πολιτικοί αμοραλιστές της μεταπολίτευσης.