Ο Αλέξης Τσίπρας εισήλθε ήδη στην περίοδο των λαθών, η οποία συνήθως ακολουθεί ένα πολιτικό αδιέξοδο και προαναγγέλλει ταυτόχρονα μια πολιτική αλλαγή.

Το πρώτο λάθος που έκανε, ήταν η σύνθεση της κυβέρνησης. Σε κρίσιμα υπουργεία, τα οποία χειρίζονται ζητήματα εθνικής σημασίας, τοποθέτησε πρόσωπα με έντονη κομματική και ιδεολογική ταυτότητα, με αποτέλεσμα να ανοίξει μέτωπα ήδη από την αρχή της θητείας της νέας κυβέρνησης. Κλασικό παράδειγμα το Υπουργείο Δικαιοσύνης και το υπουργείο Παιδείας, τομείς στους οποίους έπρεπε να τοποθετηθούν άνθρωποι ευρύτερης αντίληψης. Ήδη η επιτροπή διαλόγου για την Παιδεία που έχει συσταθεί, μοιάζει περισσότερο με κομματική συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ παρά με επιτροπή για ένα τόσο μεγάλης εθνικής σημασίας ζήτημα.

Το δεύτερο λάθος είναι ένα λάθος τακτικής: η σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών. Όταν δεν έχεις κάτι να δώσεις, κάτι αποδεκτό να προτείνεις, όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο ενόψει του ασφαλιστικού, δεν καλείς τους πολιτικούς αρχηγούς σε σύσκεψη. Πρώτον διότι θα διαφωνήσουν σε όλα, εφόσον δεν έχουν καμία όρεξη να επωμιστούν το κόστος περικοπών στις συντάξεις και δεύτερον διότι δεν είσαι σε θέση να τους εκθέσεις επικοινωνιακά, διότι όταν πρόκειται να κόψεις συντάξεις η επικοινωνία πάει περίπατο. Ο πολίτης βλέπει αριθμούς, δεν ακούει καθόλου τι του λες.

Λέει για παράδειγμα ο πρωθυπουργός – και έχει δίκιο – πως όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν κόψει 11 φορές τις συντάξεις με τι μούτρα σήμερα αρνούνται να κάνουν διάλογο και παριστάνουν τον επαναστάτη; Τι ακριβώς προτείνουν; Να αρνηθούμε τις περικοπές των συντάξεων τις οποίες οι ίδιοι, μαζί με την κυβέρνηση, ψήφισαν πριν ένα μήνα; Αυτό λέγεται κανονικό δούλεμα.

Πράγματι, οι περικοπές των συντάξεων είναι ήδη συμφωνημένες, εφόσον έχει συμφωνηθεί η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης. Άρα; Σε τι ακριβώς διαφωνεί η Φώφη με την ΝΔ; Οι ίδιοι δεν τα ψήφισαν; Τι θέλουν τώρα; Να γυρίσουμε στην δραχμή; Διότι, το αιώνιο δίλημμα παραμένει ισχυρό: είτε δεχόμαστε αυτά που μας ζητάνε οι δανειστές και κόβουμε τις συντάξεις, είτε δεν τα δεχόμαστε και κόβουμε νόμισμα. Βλέπει κανείς κάποια άλλη λύση; Δεν υπάρχει καμία άλλη λύση και αυτό το ξέρουν οι πάντες.

Οπότε εδώ ο Τσίπρας έχει δίκιο. Και λοιπόν; Ποιον ενδιαφέρει όμως αυτό, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Οι συντάξεις θα κοπούν. Το γεγονός ότι η ΝΔ τις έχει κόψει 11 φορές, δεν σημαίνει καθόλου πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το δικαίωμα να τις κόψει για 12η φορά. Πρώτον, διότι η περικοπή θα είναι πλέον αβάσταχτη και δεύτερον διότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, για να μην κόψει τις συντάξεις. Γιατί εξελέγη; Για να βάλει τον Λιάκο πρόεδρο της επιτροπής για την Παιδεία, να μας λέει πως δεν είμαστε Έλληνες αλλά ελληνόφωνοι; Όχι βέβαια.

Άρα, εδώ ο Τσίπρας, παρότι έχει τα δίκια του, δεν μας πείθει. Και κυρίως, συγκαλώντας το συμβούλιο των προέδρων δεν έχει αποτέλεσμα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιθυμούν να τον αφήσουν μόνο του, να εισπράξει αυτός όλο το κόστος των νέων περικοπών και να τον οδηγήσουν κατόπιν είτε σε πτώση άμεσα, μέσα στη Βουλή, είτε σε οικουμενική είτε σε πορεία βέβαιης φθοράς.

Διότι, εάν περικοπούν οι συντάξεις, κυρίως αυτές των κάτω των 1000 ευρώ, με τις οποίες ζουν όλες οι ελληνικές οικογένειες πλέον, κουτσά-στραβά, συντηρώντας και τους ανέργους, τότε πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα ‘χει τελειώσει. Καμιά επερχόμενη ανάπτυξη δεν θα τον σώσει, διότι αυτή η ανάπτυξη, εάν υφίσταται ως ενδεχόμενο, συνιστά προοπτική μακροχρόνια. Δεν είναι παρόν. Το παρόν είναι οι περικοπές.

Άρα: δεν κάνει ο πρωθυπουργός συσκέψεις με την αντιπολίτευση. Ο πρωθυπουργός κυβερνά. Κάνει τη δουλειά του. Και εάν οι βουλευτές του τον ρίξουν, κανένα πρόβλημα. Αποσύρεται. Εγώ δηλαδή στη θέση του, αυτό θα έκανα: εάν πίστευα ότι θα σώσω το ασφαλιστικό με περικοπές, θα το έκανα. Και ή θα το πέρναγα ή θα πήγαινα σπίτι μου.

Θα έπρεπε, ειδικώς ο Τσίπρας, να γνωρίζει καλά πως περικόπτοντας τις συντάξεις δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα και πως πιθανότατα θα χάσει και την πλειοψηφία. Και τι να κάνει; Δυστυχώς, όπως είπαμε, το ερώτημα παραμένει και είναι αμείλικτο: μένουμε ή φεύγουμε; Αυτό είναι το θέμα.