Τα σαράντα χρόνια απο την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα μπορεί να βρουν τη χώρα με την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της. Αν οι εκλογές γίνουν έως το τέλος του χρόνου, πράγμα καθόλου απίθανο, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί σε πρώτο κόμμα και με το δεδομένο δώρο του εκλογικού νόμου στο πρώτο κόμμα, να φθάσει τους 125-135 βουλευτές, ανάλογα με το ποσοστό του.

Η πρώτη επιδίωξή του προφανώς θα είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης με κόμμα ή κόμματα που θα συμφωνούν μαζί του σε βασικά ζητήματα. Αν μάλιστα κινηθεί κοντά στους 135 βουλευτές δεν θα είναι δύσκολη η εύρεση κυβερνητικού εταίρου. Αν αυτό δεν συμβεί, σύμφωνα με μια ισχυρή θεωρία που τελευταία αναπύσσεται ως προοπτική, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρατήσει την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης που θα του αναθέσει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και θα δεν θα την παραδώσει ως άκαρπη ακόμα κι αν δεν έχει βρει τις αναγκαίες συμμαχίες για να συμπληρωθεί ο αριθμός των 151 βουλευτών και να έχει την δεδηλωμένη.

Πως αυτό; Απλώς, με την διασφάλιση ψήφου ανοχής απο κοινοβουλευτικές δυνάμεις που ίσως στην πορεία μετατραπούν και σε ψήφους συμμετοχής αν κινδυνέψει με ανατροπή η κυβέρνηση και επαπειλείται επιστροφή στην εξουσία των μνημονιακών δυνάμεων. Δηλαδή ακόμα κι αν ένα κόμμα δεν θέλει να πάρει ενεργό μέρος στον σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, ίσως επιλέξει να την στηρίξει στη Βουλή: αυτό φυσικά αποτελεί εξάρτηση, ή ένα είδος δέσμευσης για το πρώτο κόμμα που (θα) τελεί υπο την απειλή του ή των άλλων να το καταψηφίσουν οποιαδήποτε στιγμή. Την ίδια όμως εξάρτηση απο την επιλογή τους θα έχουν και τα κόμματα που στηρίζουν χωρίς να μετέχουν μια και άρση της εμπιστοσύνης/ανοχής θα οδηγήσει σε ευθεία ενοχοποίησή τους για την ανατροπή της αριστερής κυβέρνησης.

Η στάση των κομμάτων

Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο κι αν δεν θα είναι ευτυχής με την μη αυτοδυναμία (εκτός αν προκύψει αυτή οπότε τα παραπάνω δεν ισχύουν) θα έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει τις ηθικές και πολιτικές αντοχές του ΚΚΕ που θα βρεθεί στην κρίσιμη θέση να αρνηθεί (σύμφωνα με την έως τώρα στάση του) όχι μόνο τη συμμετοχή αλλά ακόμα και τη στήριξη σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Θα πρέπει τότε το ΚΚΕ να εξηγήσει στον κόσμο (του) γιατί συμβαίνει αυτό και πως αποφασίζει να κόψει το δρόμο σε μια εναλλακτική μη δεξιά και νεοφιλελεύθερη λύση.

Συγχρόνως  θα θέσει εξ αποτελέσματος τη Δημοκρατική Αριστερά (αν αυτή έχει κατορθώσει να μπει στη Βουλή) μπροστά στην απόφαση να συνεργαστεί ή όχι με ένα αριστερό κόμμα : Εκ των πράγμάτων δεν θα μπορεί η ΔΗΜΑΡ να αρνηθεί όταν έχει πάρει μέρος στο σχηματισμό κυβέρνησης με κυρίως εταίρο την παραδοσιακή Δεξιά και επιχείρημα «για να σωθεί η χώρα». Πολύ περισσότερο όταν η συμμετοχή της θα είναι απαραίτητη για το σχηματισμό κυβέρνησης ενώ το καλοκαίρι του 2012 δεν ήταν μια και ΝΔ με ΠΑΣΟΚ είχαν πάνω απο 150 βουλευτές.                                                                                                                                                  

Έτσι κι αλλιώς, η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα και η ισχυρή πιθανότητα να γίνει κυβέρνηση θα αναγκάσει και το (κεντροαριστερό;) Ποτάμι αν έχει επιβιώσει εκλογικά, να πάρει θέση αφήνοντας αναγκαστικά στην άκρη τη λογική «λίγο απ΄όλα» μια και εκτός της largesse που διαθέτει κινούμενο και ρέον στην τακτική «και τούτο ποιείν κ΄ακείνο μη αφιέναι» θα πρέπει να αποδείξει πόσο έχει αντιληφθεί ότι η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί.                                                                              

Τα πράγματα μάλλον θα είναι πιό εύκολα για τις μη αριστερές δυνάμεις: οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έχουν δείξει ότι δεν θα έχουν πρόβλημα να στηρίξουν μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση ενώ από τον ΛΑΟΣ αν κατορθώσει να μπεί στη Βουλή δεν θα έχει κανείς την απαίτηση να στηρίξει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.                                      

Όσο για το ΠΑΣΟΚ αν και καθ΄έξιν κόμμα εξουσίας και πάσχον απο παρατεταμένο (και καταστροφικό για το ίδιο) κυβερνητισμό  κανείς δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα είναι μετεκλογικά αλλά και πόσο θα περιλαμβάνεται στις δυνάμεις που ο ΣΥΡΙΖΑ υπολογίζει για ενεργό κυβερνητική στήριξη. Με άλλα λόγια αν θα είναι ωφέλιμη για μια κυβέρνηση της Αριστεράς η στήριξη του ΠΑΣΟΚ που θα έχει φθάσει στις εκλογές ως κομμάτι της συγκυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία.

Πότε θα γίνουν οι εκλογές;

Όλα τα προηγούμενα θα συμβούν αναγκαστικά το αργότερο μέχρι τον Μάρτιο του 2015 (τότε λήγει η θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας) μέσα σε οκτώ μήνες δηλαδή, εκτός αν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν κατορθώσει νωρίτερα να βρουν τους 180 βουλευτές που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας απο αυτή τη Βουλή η θητεία της οποίας λήγει τον Ιούνιο του 2016. Αν όμως σε εύλογο χρονικό διάστημα ο πρωθυπουργός δει ότι δεν συγκεντρώνονται οι 180, τότε δεν θα περιμένει τον Μάρτιο. Θα προχωρήσει σε προκήρυξη εκλογών πολύ νωρίτερα με πιθανότερο χρόνο το δίμηνο Οκτωβρίου-Νοεμβρίου, όσο κι αν «δεν είναι στις προθέσεις του» όπως σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των καναλιών είπε στην καγκελάριο Μέρκελ όταν εκείνη του ζήτησε «να μην κάνει πρόωρες εκλογές».

Γιατί τότε; Χωρίς τίποτα να αποκλείεται, πρέπει να αφήσουμε εκτός σοβαρών πιθανοτήτων το επόμενο δίμηνο («μπάνια του λαού» και έναρξη σχολικής χρονιάς) αλλά και τον Δεκέμβριο που εκτός των εορτών έχουμε και ψήφιση του προϋπολογισμού, στοιχεία που απομακρύνουν, σχεδόν αποκλείουν τον μήνα αυτό για διενέργεια εκλογών. Μένει το δίμηνο Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2015, λίγο πριν τη λήξη της θητείας του προέδρου, αλλά τότε θα έχουν κριθεί όλα. Θα κυριαρχεί η μεθεορτική κατάθλιψη των έτσι κι αλλιώς με άδειες τσέπες πολιτών, θα έχει φανεί η αδυναμία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να βρουν 180 βουλευτές για να εκλέξει αυτή η Βουλή πρόεδρο Δημοκρατίας και οι ίδιοι να παραμείνουν στην εξουσία, θα έχουν βαρύνει ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα των ανθρώπων τα μνημονιακά μέτρα (το μνημόνιο τελειώνει ημερολογιακά, τα μέτρα όχι) και ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρουσιάζεται στα μάτια των ψηφοφόρων ως αναγκαστική εναλλακτική λύση. Κάτι που ο Α. Σαμαράς θέλει να αποφύγει για να μην πάει σε εκλογές ως ήδη ηττημένος, όπως ο Κ. Καραμανλής το 2009. Έτσι είναι πολύ πιθανό η χώρα να αποκτήσει την πρώτη αριστερή κυβέρνηση 40 χρόνια μετα την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, πρίν βγει το 2014.