Σε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που έφτασε η αριστερά στην κυβέρνηση, δίχως και κει να άρχει στα αλήθεια στον πλανήτη όπου το κακό είναι οργανωμένο και το καλό κατακερματισμένο κι αυθόρμητο, στην διακυβέρνηση της Χιλής από τον Σαλβαδόρ Αλιέντε, εμφανίστηκε το τραγικό φαινόμενο του λεγόμενου από τότε στην πολιτική ιστορία «αόρατου οικονομικού αποκλεισμού». Ο επιβεβλημένος από τους Διεθνείς τοκογλύφους αυτός αποκλεισμός που στόχευε σύμφωνα με την διάσημη ρήση «να κάνει την οικονομία να στενάξει», σιγοντάρισε και σιγονταρίστηκε από ένα φαινόμενο τραγελαφικό, αυτό των διαδηλώσεων της κατσαρόλας όπου κυρίες με ακριβά μπρασελέ χτυπούσαν άδειες κατσαρόλες, αλλά κι από ύπουλα φαινόμενα όπως αυτά των σικέ απεργιών συγκεκριμένων βιομηχανικών και όχι μόνο μονάδων .

Το θυμήθηκα αυτό βλέποντας την πολύ αστεία μα και πολύ περίεργη στην σημειολογία της πορεία «των 5000 μεταλλωρύχων της Ελ Ντοράντο στην Αθήνα»… Αστεία όχι μόνο γιατί σύμφωνα με το επίσημο σάιτ της αποικιοκρατικής Ελ Ντοράντο που δεν αφήνει τίποτε στο ελληνικό δημόσιο (προφανώς τα αφήνει σε κάποιες τσέπες…) , όλοι οι εργαζόμενοι (μαζί με στελέχη κλπ) δεν ξεπερνούν τις 2000 (1900 και κάτι) αλλά και γιατί όποιος /α γνωρίζει μεταλλωρύχο μπορεί να καταλάβει αν τα πρόσωπα των εκπροσώπων τους ανήκαν σε τέτοιους εργαζόμενους. Ακόμη, όποιος/α έκανε εργατική πορεία στην ζωή του, μπορεί να θυμηθεί αν είχε ποτέ χημικές τουαλέτες, ολοκάθαρες στολές, ελικοπτεράκι ιδιωτικής εταιρείας από πάνω, εταιρεία ιδιωτικής ασφάλειας, φαινόμενα που συναντάμε τον Δεκέμβρη του 71 στην Χιλή στην «Πορεία για την Ελευθερία»… και κάθε διαδήλωση που δεν αφορά εργατικά δίκαια αλλά υπερασπίζεται τα αφεντικά τους.

Ακόμη και η ορολογία του επικεφαλής τους στα μίντια δεν ήταν αυτή που προασπίζεται εργατικά συμφέροντα, αλλά ιδιωτικά κέρδη, καθυβρίζοντας την κυβέρνηση χειρότερα και από κομματική οργάνωση της ΝΔ Χαλκιδικής. Αντί να λέει με έμφαση τι ζητούν και να απαιτεί από την κυβέρνηση να τους ακούσει, ο επικεφαλής ειρωνευόταν «μια κυβέρνηση «και προσωπικά τον πρωθυπουργό (δασκαλεμένος λες από εταιρεία επηρεασμού της κοινής γνώμης να τσαλακώσει το φαινόμενο Τσίπρα) «που δήθεν κυβερνά» κλπ (όλοι κι όλες σχεδόν τα ακούσαμε σε κάποια εκπομπή…) Την δε παρουσία του κυρίου απολύω και γ…άω τα εργατικά δικαιώματα και κάνω εξαίρεση μόνο στην Ελ Νροράντο Γεωργιάδη δεν θα την σχολιάσω αφού είναι ανέκδοτο από μόνος του και δεν έχει ανάγκη την βοήθεια μου.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κάτοικοι στα ορεινά χωριά που έχουν ανάγκη την δουλειά, (ακόμη κι αυτήν την δουλειά που θα ρίξει το προσδόκιμο ζωής των ίδιων και των παιδιών τους, σε τέτοιο κόσμο ανέχειας πλέον ζούμε) σημαίνει πως κάποιοι εκμεταλλεύονται την ανάγκη τους για να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη. Ήδη η τεκμηριωμένη αναφορά για τις χιλιάδες νεκρές μέλισσες στην περιοχή θα έπρεπε να τους προβληματίσει, γιατί ενώ υπήρχαν από πάντα τα μεταλλεία στην περιοχή κι ήταν αποδεκτά, τώρα, με τις υπερμεθόδους για γρήγορο κι υπερβολικό κέρδος της Ελ Ντοράντο σε μια ξένη για τους αποικιοκράτες γη, υπάρχουν τόσες αντιδράσεις από γνήσιους κατοίκους της περιοχής κι όχι από περιφερόμενα στελέχη.

Οι δε αριστεροί (αλλά και δεξιοί που αγαπούν αυτόν τον τόπο) που ωρύονται γιατί η κυβέρνηση δεν κλείνει τα μεταλλεία, δεν γνωρίζουν ίσως τι θα πει αποικιοκρατική σύμβαση και τι αποζημιώσεις πρέπει να δοθούν. Δεν εκτιμούν, έτσι, την προσπάθεια ελέγχου των μεθόδων της εταιρείας που μπορεί να δώσουν ένα στέρεο νομικό πάτημα γι’ αλλαγή ή ακύρωση της σύμβασης.

Κι αυτοί κι αυτές καταθέτουν την αγωνία τους ασκώντας πίεση που είναι τις περισσότερες φορές θεμιτή. Όμως τι να πει κανείς για όσους ανήκουν σε ένα μαύρο μέτωπο το οποίο ακόμη και το βαθιά περίπλοκο θέμα των μεταναστευτικών ροών το αντιμετωπίζουν λες κι ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται για τους τζιχαντιστές, (συνήθως οι ίδιοι που κλαίνε μέσα από φωτογραφίες για την βαρβαρότητα τους απέναντι πχ στους χριστιανούς της περιοχής) κι όταν η κυβέρνηση αρθρώνει την βασική εθνική θέση πως το ζήτημα είναι Ευρωπαϊκό και δεν μπορεί οι χώρες του πλούσιου Ευρωπαϊκού Βορρά να κάνουν τον λαγό αφήνοντας τα βάρη στον ρημαγμένο Ευρωπαϊκό Νότο, αντί να συμπαρατάσσονται, αυτήν την θέση την υποσκάβουν! Και σε μια επίδειξη αμετροέπειας και συνωμοσιολογίας κάνουν δηλώσεις όπως αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη (της γνωστής οικογένειας) πως “δεν έχει συμβεί κάποιο γεωπολιτικό γεγονός στην ευρύτερη περιοχή που να δικαιολογεί τέτοιο κύμα!”(!!) Δεν είναι εξωγήινος όπως δικαιολογημένα θα σκεφτόταν κάποιος που παρακολουθεί τις δραματικές εξελίξεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, απλά μέσα από την δημιουργία ενός ηθικού πανικού (ο όρος όπως τον εννοεί η κοινωνιολογία, όπου μέσα από αυτήν την τεχνική ελιτίστικες μειοψηφίες διαστέλλουν ή συστέλλουν τα αποδεκτά και τα προσδοκώμενα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους) χειραγωγεί κι επιχειρεί να επαναεγκολπώσει στο (ακρο)δεξιό μαντρί τα πιο αμόρφωτα, φοβικά, και κουρσεμένα από όνειρα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Και πώς όχι; Κυρίως ταξικά είναι τα πράγματα για αυτούς που συνθηματολογούν υπέρ πατρίδος, κι η τάξη τους που αυτοθεωρείται φυσικός ηγεμόνας εξασφαλίζοντας για τον εαυτό της 4 μέτρα και 4 σταθμά, έχει πάθει τέτοιο σοκ που άρχουν οι «τρεμπαναλ» φυσικοί κηδεμονευόμενοι, που ενώ κατάπινε τις δικές της καμήλους τώρα την ενοχλεί το κάθε τι σχεδόν εντός κι εκτός βουλής… Ονειρεύονται την πτώση λες και δεν θα συμπαρασύρει κι αυτούς. Λες και δεν θα ματώσει τον τόπο… Λες και θα τους ανακηρύξουμε σωτήρες.

Αυτούς που τερματίζοντας τον λαϊκισμό και την φαυλότητα θεώρησαν (κι ως τέτοιοι υπερπροβλήθηκαν από τα μίντια) ως σοβαρή μεταναστευτική πολιτική τον φράχτη του Έβρου! Δηλαδή ενός λεπτού σιγή: Πληρώνω πολλά λεφτά για κάτι τόσο έωλο που το ριξαν οι αναμενόμενες πλημμύρες σε λίγους μήνες, ενώ το μόνο του πρακτικό αποτέλεσμα ήταν να μετακινηθεί η πύλη εισόδου 2 χιλιόμετρα παρακάτω και να μπαίνουν από τα παράλια… Υπήρχαν κανάλια (για να μην γενικεύουμε) που δρώντας ως Γραφείο Τύπου του Σαμαρά, προέβαλλαν επανειλημμένως πόσο μειώθηκε το ποσοστό εισόδου μεταναστών στην περιοχή, ενώ ξεχνούσαν πως το συνολικό ποσοστό δεν είχε μειωθεί καθόλου. Στυλώνω την κάμερα στο μπροστινό παράθυρο, την σίτα του οποίου υπερπληρώσαμε, (μια εκπομπή γι αυτό;;) ενώ έτσι κι αλλιώς είναι ανοικτή η πίσω πόρτα… Κι αυτό θεωρήθηκε δείγμα σοβαρής πολιτικής ενός φαινομένου που έχει να κάνει με την απελπισία ενός πλανήτη που καταρρέει (και καμιά χώρα εισδοχής των μεταναστευτικών ροών δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει, με όποια κυβέρνηση) και την έλλειψη αλληλεγγύης μιας Ευρώπης χτισμένης στα μέτρα των νταβατζήδων της.

Για όποιον διαβάζει την πολιτική ιστορία αυτού του πλανήτη αυτά όμως είναι αναμενόμενα και δίνουν επιπλέον αξία σε όσους προσπαθούν να τα ανατρέψουν και δεν κρύφτηκαν μονίμως στην βολική και προσοδοφόρα αντιπολίτευση. Υπάρχει όμως ένας κίνδυνος που κι αυτός έχει συμβεί στο παρελθόν: Το επικίνδυνο για την αριστερά (και την κοινωνία που μας ενδιαφέρει πρώτα) είναι να κρυφτεί πίσω από το μέγεθος της πολιτικής προστυχιάς των ηγετικών κλιμακίων της αντιπολίτευσης, για να εφευρίσκει συστηματικά δικαιολογίες για τον εαυτό της. Έτσι όμως δεν θα ωριμάσει ποτέ. Ο Αραγκόν δεν έλεγε πως δεν είναι τους άλλους που πρέπει να ξεπεράσουμε, (ριγμένους κι ευχαριστημένους μες στην φαυλότητα τους) αλλά τον (ρομαντικό μα άπειρο) εαυτό μας;