Πέντε χρόνια πριν, με την έναρξη της «μνημονιακής περιόδου», οι εγχώριοι κυβερνήτες, τα ντόπια αφεντικά μαζί με υπηρέτες και αυλοκόλακες, φρόντισαν να επιδείξουν απαράμιλλη υποτακτικότητα και να υπερβάλλουν εαυτούς, εφαρμόζοντας νόμους και κανόνες που επέβαλλαν οι ξένοι, αλλά και άλλους που φρόντισαν από μόνοι τους να τους περάσουν.

Ads

Έφτιαξαν εκρηκτικά «μείγματα», πιστεύοντας ότι οι αρνητικές τους παρενέργειες ήταν τέτοιες ώστε ελάχιστοι είχαν τη δύναμη να φωνάξουν. Με σενάρια επί χάρτου και υποθέσεις για το πώς οι πολίτες θα αντιδρούσαν, έφτιαξαν τις μισανθρωπικές τους πολιτικές.

Πίστεψαν ότι όταν το κακό χτυπάει τους πολλούς, αυτοί δεν αντιδρούν. Το κάνουν όταν οι θιγόμενοι είναι λίγοι και οργανωμένοι. Με ιδεοληψίες και ψευτομαγκιές τούς βοήθησαν να παραμείνουν όσο πιο πολύ μπορούσαν στο θρόνο της ασυδοσίας.

Με το πέρασμα του χρόνου οι φωνές πλήθαιναν και οι συγκρούσεις γινόταν πιο έντονες και καίριες. Η κατ’ αρχήν ασύνταχτη και ανοργάνωτη αντίδραση εξελισσόταν σε οργανωμένη, σχεδιασμένη και στοχευμένη. Τα συνθήματα από οικονομικά γινόταν πολιτικά, κοινωνικά και ταξικά. Οι διαμαρτυρίες για μειώσεις μισθών και συντάξεων, άλλαζε σε αντίσταση για την αυξανόμενη ανεργία, τα απειλούμενα ανθρώπινα δικαιώματα και τις διογκούμενες κοινωνικές ανισότητες. Αυτά δεν συνέβαιναν από μόνα τους.

Ads

Πολιτικό υποκείμενο τα οργάνωνε και τα συντόνιζε. Έδινε τον τόνο και το όραμα, το χρώμα και τη διέξοδο. Οι άνθρωποι βρέθηκαν από το σπίτι στο δρόμο, από την απομόνωση των τεσσάρων τοίχων στους ανοικτούς ορίζοντες των πλατειών και στη μαζικοποίηση των πολιτών. Οι πολίτες εκφραζόταν στους δρόμους, στις πλατείες, στους εργασιακούς χώρους, στις ανθρώπινες συναθροίσεις.
Αυτά οδήγησαν στην κυβερνητική αλλαγή, στην πιθανολογούμενη αλλαγή στην πολιτική και σε μια προσδοκώμενη αλλαγή στην κοινωνία και την οικονομία.

Τα αιτήματα έγιναν πράξη, αλλά προς το παρόν αυτή παραμένει άπρακτη. Μπορεί να φταίνε οι κωλυσιεργίες, οι καθυστερήσεις, οι διαπραγματεύσεις, τα πισωγυρίσματα, οι ξένοι. Ξανά οι ξένοι συμμετέχουν στην Ελληνική εξίσωση, επιμένουν να έχουν λόγο και ρόλο. Όποιος ισχυρίζεται ότι δεν θα επέμεναν στο δικό τους τροπάριο, τότε είναι είτε πολιτικά αφελής, είτε πολιτικά ευνουχισμένος. Όπως και ότι οι ντόπιοι εκφραστές τους -εκείνοι που περνούσαν μια «ζωή χαρισάμενη»- θα λούφαζαν. Το αντίθετο συμβαίνει.

Ψάχνουν την ευκαιρία να «σηκώσουν κεφάλι», να επιστρέψουν μια ώρα αρχύτερα. Αυτή η αγωνία να πάρουν πίσω τα παρανόμως αποκτηθέντα είναι το αδύναμο σημείο τους, το μειονέκτημά τους. Πιέζουν, αλλά πιέζονται και οι ίδιοι. Όσο παραμένουν εκτός, τόσο αγχώνονται, εκτίθενται και περισσότερα λάθη και αστοχίες κάνουν.

Τι όμως γίνεται με όσους βρέθηκαν στο δρόμο; Έχουν αγωνία, ερωτηματικά, αδημονία, αλλά και φόβο. Ο φόβος για το μέλλον επανέρχεται. Αυτός που φαινόταν ότι εξαφανίστηκε με την κυβερνητική αλλαγή. Επέστρεψαν στο σπίτι και περιμένουν. Αν οι εξελίξεις είναι θετικές, τότε μια ομάδα πολιτικών, με νέα και παλιά στοιχεία μαζί θα έχει αναδειχθεί με υποσχέσεις και διακηρύξεις, φτιάχνοντας το δικό της πολιτικό μέλλον.

Ένα μέλλον, ερήμην του λαού, αλλά στο όνομά του. Αν οι εξελίξεις είναι αρνητικές, οι πολίτες θα βρεθούν ξανά στο δρόμο, άγνωστο προς ποια κατεύθυνση και με ποια προτάγματα. Τέσσερα χρόνια πριν, από το σπίτι στο δρόμο. Τέσσερις μήνες μετά, από το δρόμο στο σπίτι. Οι ταχύτατες αλλαγές στον πολιτικό χρόνο μας μεταφέρουν από το σπίτι στο δρόμο και από το δρόμο στο σπίτι. Ένα δρομολόγιο με επιστροφή.

Κλείνοντας ως επίκαιρο υστερόγραφο: Η άρνηση της αναπληρώτριας Υπουργού Οικονομικών για παράταση στην υποβολή φορολογικών δηλώσεων (όταν το ηλεκτρονικό σύστημα εμφανίζει προβλήματα και δυσλειτουργίες) με τη δικαιολογία ότι οι θεσμοί το απαγορεύουν, γιατί μου θυμίζει τους «προηγούμενους»; Λανθάνουσα γλώσσα ή πολιτική επιλογή;