…το μπάχαλο δεν ξεκίνησε από τη μεταπολίτευση. Προσωπικά, με εκνευρίζει αυτός ο αφορισμός που λέγεται ότι «το μεταπολιτευτικό κράτος κατέρρευσε». Ποιό μεταπολιτευτικό κράτος κατέρρευσε; Το μετεμφυλιακό κράτος κατέρρευσε!” ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για τη μετεκλογική κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας, συμμετέχοντας στην ακτιβιστική Έρευνα για την Κρίση που δημοσιεύεται στο tvxs από το 2010.

Ads

 
Κατ’ αρχήν αυτό που ζούμε σήμερα, ήταν κάτι, το οποίο, φοβόμουνα. Δηλαδή, εδώ και πολλά χρόνια δεν σταματάω να λέω μαζί με άλλους απλούς  πολίτες, ότι δεν παράγουμε τίποτα σαν χώρα, ότι έχουμε σοβαρά προβλήματα δημόσιας διοίκησης (μεγέθους και ρόλου του κράτους), οπότε, κάποια στιγμή, θα φτάναμε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, εδώ…

Kαι ο τρόπος ήταν βίαιος και εξωτερικός. Δηλαδή, δεν σταμάτησαν να μας δανείζουν αυτοί που το κάνουν για κέρδος, απλά ζητούσαν εξωφρενικά κέρδη, επειδή το ρίσκο που έπαιρναν ήταν μεγάλο, λόγω της επικείμενης πτώχευσης μας… Φαντάζεται κανείς τι θα γινόταν αν, όπως η Αργεντινή, δεν είχαμε το μαξιλάρι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Από εκεί και πέρα, είναι ένα παιχνίδι χειρισμών ανάμεσα σε δυνάμεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδεολογικά συνεκτικές, ή, αν θέλετε, άλλες δυνάμεις από πλευράς συμφερόντων, που συγκλίνουν σε ορισμένες απόψεις για την οικονομία και την “ανάπτυξη”.

Ads

Το ιδεολογικό μέρος, παίζει μεγάλο ρόλο, όπως για παράδειγμα, το ότι υπάρχουν γραφειοκρατικές-πολιτικές ελίτ που θεωρούν πως αυτή η κρίση πρέπει να αντιμετωπιστεί με έναν τρόπο συλλογικής τιμωρίας, ακόμα και ανθρώπων που δεν έχουν καμία ευθύνη για την δημιουργία της.

Δηλαδή, αν έπρεπε να φωνάζουμε για κάτι, εδώ, θα ήταν για τον διαχωρισμό των Ελλήνων, ως διαφορετικής κατηγορίας ευρωπαίων πολιτών. Γιατί κάποια από τα μέτρα, έθιξαν ευθέως, αυτό που λέμε ευρωπαϊκό κεκτημένο…

Οπότε, δεν φταίει η γιαγιά ή η μάνα μου, εξίσου με όσους έπαιρναν αποφάσεις και όλους εκείνους τους άλλους, τους μη πολιτικούς, που απομύζησαν από το κράτος, συχνά με όχι νόμιμους τρόπους οτιδήποτε, αυτό, θα μπορούσε να τους δώσει. Δεν έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη.

Και επειδή, ως ευρωπαίοι πολίτες έχουμε περίπου τα ίδια δικαιώματα και κεκτημένα, παρουσιάζεται σήμερα μια ευρωπαϊκή παραφωνία: Οι Έλληνες αντιμετωπίζονται, περίπου, όπως αντιμετωπίστηκαν, για παράδειγμα, οι Βούλγαροι, όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας «Άσ’ τους να κρυώνουν χωρίς πετρέλαιο και χωρίς γάλα για τα παιδιά τους, για να μάθουνε να προσέχουν την επόμενη φορά».

Αυτά, ως προς τις ευθύνες των άλλων, των έξω, που πάντα με μεγάλη προθυμία τους φορτώνουμε όλα τα κακά. Τώρα, σε ότι αφορά τις δικές μας ευθύνες, ε, ναι, είναι τρομακτικές.

Κατ’ αρχήν αυτό το κράτος, φοβάμαι ότι από τη γέννησή του είχε σοβαρά προβλήματα (και εννοώ από το 1830-‘31 που σταθεροποιήθηκε σαν κρατική οντότητα) και σίγουρα μετά τον εμφύλιο, δημιουργήθηκε ένα κράτος, το οποίο με νόμους και συνταγματικές ρυθμίσεις, επέτρεπε σε όποιον έχει την εξουσία, να το έχει περίπου υποχείριό του.
 
Κρ.Π.: Και υπήρχε, ήδη, από τότε, μεγάλη διαφθορά…
 
Από ιδεολογική άποψη, έχω την πεποίθηση, ότι η διαφθορά είναι συνυφασμένη με οποιοδήποτε είδος εξουσίας, αλλά, για να μην κάθομαι στον καναπέ και κάνω κριτική γενικώς στην εξουσία, αν θέλει κάποιος να περιορίσει τη διαφθορά, θα πρέπει να φροντίσει να έχει πολλαπλούς μηχανισμούς ελέγχου. Δεν γίνεται αλλιώς.
Μια μεγάλη πηγή διαφθοράς, είναι το πολιτικό σύστημα που έχουμε. Η δομή του η ίδια.

Το ότι, όλες οι εξουσίες, απόλυτες εξουσίες, βρίσκονται στα χέρια του πρωθυπουργού για ένα μεγάλο διάστημα, που μάλιστα, αυτός ο ίδιος αποφασίζει πόσο θα διαρκέσει. Δεν είναι, για παράδειγμα, υποχρεωμένος καν να εξαντλήσει την τετραετία. Αν στα δυόμιση χρόνια, δει ότι τον συμφέρει, προκηρύσσει εκλογές με κάποιο ασήμαντο πρόσχημα.

Τα τελευταία χρόνια έγιναν εκλογές χωρίς καμία αιτιολογία, απ’ αυτές που τυπικά, έστω, προβλέπει και απαιτεί το Σύνταγμα. Εν πάση περιπτώσει, το ουσιαστικό είναι, ότι, η ίδια η πρωθυπουργοκεντρική πυραμίδα που υπάρχει στο κράτος, είναι πρόβλημα και αποτελεί κεντρική πηγή διαφθοράς. Είναι το βασίλειο του κακού. 

Ο πρωθυπουργός είναι σ’ ένα αόρατο κέλυφος, προστατευμένος από τον οποιοδήποτε έλεγχο. Ε, δεν πάει άλλο αυτό. Πρέπει να το αλλάξουμε. Να μια σημαντική αλλαγή μπροστά μας.

Μιλάμε σήμερα, όλοι, για το πολιτικό σύστημα που κατέρρευσε, κλπ. Πράγματι κατέρρευσε. Θαυμάσια! Το ευχόμουν, το ήλπιζα και προσωπικά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έκανα ότι πέρναγε απ’ το χέρι μου για να γίνει. Πάρα πολύ ωραία.

Με τί το αντικαθιστούμε αυτό; Με έναν ακόμα πρωθυπουργό που έχει αυτές απέραντες εξουσίες; Με μία βουλή που είναι βουλή κατατρομαγμένων ανθρωπαρίων, που εξαρτάται η ζωή τους, η καριέρα τους, το συνταξιοδοτικό τους και οι σπουδές των παιδιών τους από τις αποφάσεις ενός ανθρώπου, πάλι, που συνήθως είναι ο υποψήφιος πρωθυπουργός; Αυτά πρέπει να αλλάξουμε.

Το βασικό είναι, επειδή υπάρχει μία δικλίδα σε αυτό το σημείο που είναι εφικτή, και που ευτυχώς συζητιέται, (γιατί υπάρχουν και άλλα πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε, αλλά φοβάμαι ότι θα μου πετάνε ντομάτες αν αρχίσω να λέω για κληρωτούς εκπροσώπους σε όλα τα αντιπροσωπευτικά σώματα).

Αλλά, να ένα πράγμα που συζητιέται πολύ, αυτό το διάστημα: να ενισχυθεί ο πόλος της εξουσίας και οι ίδιες οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας, να εκλέγεται από τον λαό, να είναι ουσιαστικός ρυθμιστής και εκπρόσωπος της βούλησης για το που θα πρέπει να πάνε τα πράγματα, με εντολή για ανελαστικό διάστημα θητείας και εγγυητής των αξιών της ελληνικής δημοκρατίας.

Ιδού η Ρόδος, υπάρχουν, πράγματα που μπορούν να γίνουν άμεσα, σε αυτήν τη θητεία της βουλής.

Όλα αυτά τα λέω, επειδή δεν θεωρώ, ότι είναι από φιλοσοφική άποψη, η ευτυχία, κάτι εφικτό με άπλες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Αλλά η αντιμετώπιση της δυστυχίας, η αντιμετώπιση της ανομίας, της μη ισονομίας, η βελτίωση της καθημερινής μας ζωής, είναι πράγματα εφικτά, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, σε διάφορες χώρες αυτού του κόσμου, που ναι μεν δεν είναι τέλειες, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν έχουν και αυτό το χάλι που έχει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα.
 
Κρ. Π.: Σε αυτό βασίζεται και όλο το ευρωπαϊκό ιδεώδες, δηλαδή στην μείωση της δυστυχίας, ουσιαστικά, στην προσπάθεια δικαιοσύνης, αντίθετα με την Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας που στόχο είχε την ευτυχία. Όμως, σήμερα, όπως είπε ο καθηγητής φιλοσοφίας, Στέφανος Ροζάνης, ζούμε την κατάρρευση του Ευρωπαϊκού πνεύματος…
 
Συμφωνώ απολύτως, και είναι ένας στόχος, η μείωση της δυστυχίας, που υπήρχε στην «ευρωπαϊκή πλατφόρμα», το οποίο το θεωρώ εφικτότατο.  Αυτό το λίγο ουτοπικό, και φιλοσοφικά συζητήσιμο, που βάζει το αμερικάνικο σύνταγμα, η επίτευξη της προσωπικής ευτυχίας του καθενός, δεν ξέρω… Τι θα πει αυτό, δηλαδή; Σηκώνει πολύ συζήτηση. Αλλά η μείωση της ατομικής και συλλογικής δυστυχίας, είναι κάτι εφικτότατο. Επίσης η διαφάνεια και ο αγώνας για τον έλεγχο κάθε βαθμίδας εξουσίας.
Εδώ στην Ελλάδα, παράλληλα με αυτό το μπάχαλο των τελευταίων 40 – 50 χρόνων, γιατί το μπάχαλο δεν ξεκίνησε από τη μεταπολίτευση.

Προσωπικά, με εκνευρίζει αυτός ο αφορισμός που λέγεται ότι «το μεταπολιτευτικό κράτος κατέρρευσε». Ποιό μεταπολιτευτικό κράτος κατέρρευσε; Το μετεμφυλιακό κράτος κατέρρευσε! Το μπάχαλο άρχισε, ακριβώς, όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όπου υπήρχαν παντού κινήματα διεύρυνσης της ελευθερίας, την ίδια, ακριβώς περίοδο, είχαμε στην Ελλάδα, την κήρυξη της δικτατορίας. Η αφετηρία του μπάχαλου, βρίσκεται εκεί.
 
Κρ.Π.: Η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη, αλλά και άλλοι, έχουν πει, ότι η χούντα ήταναποτέλεσμα του εμφυλίου.  

Ασφαλώς. Για όσους θυμούνται εκείνα τα χρόνια, τα μετεμφυλιακά, γιατί τον εμφύλιο δεν τον πρόλαβα, άλλωστε γεννήθηκα το ‘51 στην Κωνσταντινούπολη, και ήταν κάτι μακρινό, για μας εκεί, αλλά στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, το μετεμφυλιακό κλίμα, ήταν κυρίαρχο.
 
Κρ. Π.: Επίσης, έχει αναφέρει, ότι μέχρι σήμερα, δεν έχουμε διαχειριστεί τον εμφύλιο.

Συμφωνώ απολύτως. Δεν έχουμε διαχειριστεί τον εμφύλιο και έχουμε ένα κράτος το οποίο είναι προϊόν του εμφυλίου. Αυτές οι εξουσίες του κράτους, και ο φασίζων αυταρχισμός του, που αντανακλάται ακόμη και στον τελευταίο δημόσιο υπάλληλο, και από την άλλη, στον τρόπο που ο κάθε πολίτης αντιμετωπίζει τον δημόσιο υπάλληλο, είναι προϊόντα ενός κράτους που χτίστηκε μετά τον εμφύλιο και ως απάντηση στον εμφύλιο.

Όπου το κράτος, έπρεπε να είναι και μπαμπάς, και αστυνόμος, και τιμωρός, και δάσκαλος, και παπάς και να έχει και βίτσα, και όλοι οι πολίτες να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα. Δεν έχουμε τελειώσει με αυτό το πράγμα. Τώρα θα τελειώσουμε, ελπίζω.
 
Κρ.Π.: Επιπλέον αναφέρεται, ότι τα αρχεία της αστυνομίας, που κάψαμε, ήταν σαν λοβοτομή της συλλογικής ιστορικής μνήμης μας, διότι, το να… καις την ιστορία σου, είναι σα να καις ένα κομμάτι του… μυαλού σου, ως έθνος.
 
Αν πάμε και πιο παλιά, έχουμε υποστεί αρκετές λοβοτομές. Η σύγχρονη ιστορία μας, από την ώρα που γεννήθηκε αυτό το κράτος, μετά το 1821, έχει κάνει στον ελληνικό λαό, μια σειρά από λοβοτομές. Λοβοτομές καθαρά ιδεολογικές: είμαστε ή δεν είμαστε εξ’ αίματος απόγονοι των αρχαίων ελλήνων, είμαστε η δεν είμαστε περιουσίας λαός και άλλα.
 
Κρ.Π.: Και η πνευματική κληρονομιά…
 
Για την πνευματική, που λέτε, από την άλλη, αντί να δοξάζουμε την τύχη μας, την καλή, που μέσα από διάφορες δυστυχίες, (κατακτήσεις, τη φεουδαρχική περίοδο, μαύρες περιόδους Βυζαντινών κατακτητών, Τούρκων κατακτητών, και άλλων περαστικών από εδώ, δηλαδή, άλλων, που δεν στέριωσαν για αιώνες), δεχτήκαμε έναν τεράστιο πλούτο!

Ο οποίος, δεν περιοριζόταν στην κληρονομιά του αυταρχικού κράτους της Σπάρτης, ούτε της Δημοκρατίας της Αθήνας, αλλά ήταν ένας πλούτος που ερχόταν από όλες τις πλευρές, σαν πολιτισμός, σαν κουλτούρα, σαν καθημερινότητα, σαν μαγειρική, σαν τρόπο επικοινωνίας με τους άλλους, με μία ποικιλία που σε ζαλίζει. Σε μία τόσο μικρή περιοχή, όπως είναι η ελληνική χερσόνησος, μπορούσε κάποιος μέχρι πριν δύο αιώνες να βρει λόγου χάριν, εικοσιπέντε ντοπολαλιές και οκτώ διαφορετικά ήδη τοπικής παραδοσιακής μουσικής, σημαντικά διαφορετικά μεταξύ τους. Ε, αυτός ο πλούτος, ισοπεδώθηκε από τη λοβοτομή της εθνογέννεσης.

Είμαστε, επίσης ένοχοι, μαζί με τους Τούρκους, ίσως, για μια τρομακτική, παγκόσμια πρωτιά. Την ανταλλαγή πληθυσμών. Δηλαδή, την αμοιβαία αποδοχή, βάση κρατικής συμφωνίας, ότι είναι νόμιμο, ηθικό και ωραίο, να γίνει εθνική κάθαρση. Αυτά τα έχουμε απωθήσει, ή αν θέλετε τα έχουμε διαστρεβλώσει στη συλλογική μνήμη, σαν βαρβαρότητες μόνο των άλλων, σαν να μη συμμετείχαμε, σα να μην υπέγραψε το ελληνικό κράτος αυτά τα ανήκουστα πράγματα.
Έχουμε πολλά θέματα.
 
Κρ.Π.: Και δεν τα γνωρίζουμε τα περισσότερα… διότι, οι Έλληνες, δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας; Για παράδειγμα, στο σχολείο φτάναμε μέχρι το Αλβανικό, και τη,,, Βέμπο. Ούτε για την Αντίσταση μάθαμε, και βέβαια για τον εμφύλιο, ούτε συζήτηση…
 
Και η δική μου, γενιά, σας βεβαιώ, ήταν πολύ πιο αδαής, και όσοι από μας κάνουμε σκέψεις πάνω σε όλα αυτά, τις κάνουμε από προσωπικό ενδιαφέρον. Στο σχολείο δεν μαθαίναμε τίποτα.

Αν αντί για έθνος, αντί για ελληνικός λαός, ήμασταν άτομο, θα είχαμε προβληματίσει πολύ σοβαρά τον ψυχίατρό μας…

Έχουμε πολλά θέματα. Και το σημαντικότερο απ’ όλα, είναι να καταλάβουμε ότι αυτή η κρίση, είναι ταυτοχρόνως (και δεν το λέω όπως το λένε οι πολιτικοί, όπως καταλαβαίνετε…) μια πολύ μεγάλη ευκαιρία.
 
Κρ. Π.: Είναι αναγκαστική αλλαγή, αφού, κάθε κρίση είναι αλλαγή. Τώρα, αν θα πάει, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, είναι στο χέρι μας. Και προς το παρόν, δεν νομίζετε, ότι όλο και χειροτερεύει;
 
Όπως, όλες οι κρίσεις, δυστυχώς, εξελίσσεται
με έναν βίαιο τρόπο. . Ελπίζω, να μη γίνει ακόμα πιο βίαιος, και να μην φτάσουμε στο σημείο να λύνουμε τις διαφορές μας με τρόπους που θα χαροποιούσαν τη Χρυσή Αυγή, ή άλλους ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούν ότι, ανάλογα προβλήματα λύνονται με μια βαριοπούλα ή με ένα γιαούρτι.
 
Κρ.Π.: σαν μάχη δεινοσαύρων… που κέρδιζε εκείνος που διέθετε τα μεγαλύτερα… σωματικά όπλα και όχι τα μεγαλύτερα επιχειρήματα…
 
Νομίζω ότι αδικείτε, λιγάκι, τους δεινόσαυρους.
 
Κρ.Π.: Ναι, οπωσδήποτε… αλλά θέλω να πω για την παντελή απουσία λογικής.
 
Ο καθένας από εμάς, το κάθε ανθρώπινο ον, είναι ένα πολύ αντιφατικό πράγμα, και αυτή είναι η βάση όλης της ιστορίας των ανθρώπινων κοινωνιών. Είμαστε εξαιρετικά ατομιστές και εγωιστές, με πολύ μεγάλες φιλοδοξίες για την προσωπική του επέκταση, ο καθένας μας, και ταυτόχρονα γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι δεν μπορούμε να την πετύχουμε κάπου ψηλά στο βουνό μόνοι μας. Το πεδίο της μάχης, δηλαδή, είναι η ίδια η κοινωνία.

Αυτό είναι, αν θέλετε, η ατομική θεωρία των κοινωνιών, δηλαδή, εκεί κρίνονται όλα. Δεν κρίνονται, ούτε στον πόλεμο των τάξεων, ούτε στον πόλεμο των εθνών, ούτε στο αν ο παππούς μου ήταν πιο τσίφτης στρατηγός από τον Γουέλινγκτον, ή το αντίθετο.

Τα πράγματα και οι κοινωνίες, κρίνονται από τις ατομικές φιλοδοξίες, και το πόσο ο καθένας από μας, έχει τη μόρφωση, την ωριμότητα, ή θα τον υποχρεώσει η κοινωνία, να αντιληφθεί, ότι έξω από τη συλλογικότητα, δηλαδή, τη συνεργασία, την κοινωνικότητα και την αλληλεγγύη, δεν υπάρχει ευτυχία.
 
Κρ.Π.: Από τα κινήματα παγκοσμίως του Occupy, έχουν αναδυθεί συλλογικότητες με οριζόντια οργάνωση, και όχι πυραμιδική, όπως αναφέρατε νωρίτερα. Έχουν αρχίσει, δηλαδή, να αναδύονται άλλοι τρόποι συνεργασίας σε αυτές τις συλλογικότητες.
 
Να σας πω την αλήθεια, δεν πιστεύω στις μη ιεραρχημένες κινήσεις. Καλό είναι να ξέρει κανείς με ποιους συνεργάζεται και τι πιστεύει ο καθένας από αυτούς. Δεν πιστεύω, στην ταύτιση απόψεων, των ανθρώπων μεταξύ τους.

Νομίζω, ότι ο καθένας έχει τη δική του παραλλαγή γνώμης, και καλά κάνει και την έχει και ως εκ τούτου, θεωρώ, ότι πολλές από αυτές τις συλλογικότητες, όπως το δικό μας κίνημα των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, είναι επιρρεπείς στον λαϊκισμό. Στον λαϊκισμό με την παθητικότερη, μάλιστα, έννοια. Όταν δεν έχεις μια πατρική μορφή στο μπαλκόνι να σε παραμυθιάζει, μαζεύεσαι με άλλους, και εκτονώνεσαι αυτοπαραμυθιαζόμενος.
 
Κρ.Π.: Σε σχέση με την συνεργασία, και σχετικά με τα όποια κοινά σημεία μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα στους λαούς, η αγωνίστρια της Αντίστασης Κατίνα Τέντα-Λατίφη, έχει πει, ότι είναι απορίας άξιο, που δεν υπήρξε ποτέ, μία πανευρωπαϊκή, για παράδειγμα, ένωση, για τα συμφέροντα των εργαζομένων.
 
Φαντάζομαι ότι αυτό υπονοεί, ότι τα συμφέροντα για παράδειγμα, των Γερμανών εργαζομένων, δεν είναι ίδια με τα συμφέροντα των Πορτογάλων εργαζομένων.
Με την ευκαιρία, θα ήθελα να πω, ότι το τελικό πεδίο της μάχης, δεν είναι η Ευρώπη. Το πεδίο της μάχης, είναι αν θα καταφέρουμε να καβατζάρουμε τον αιώνα χωρίς να καταστρέψουμε τον πλανήτη. Γιατί, έχουν παγώσει, σήμερα αυτές οι σκέψεις.

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη, εκτός από τη υπερθέρμανση, εκτός από την πιθανή άνοδο της στάθμης της θάλασσας που θα ακολουθήσει, εκτός από τέλος της εποχής των υδρογονανθράκων, που θα έρθει αργά ή γρήγορα, είναι το πρόβλημα της παραγωγής τροφής (διότι, είμαστε ήδη υπεράριθμοι), και το πρόβλημα της εκμετάλλευσης των οικονομιών και των ανθρώπων, των κοινωνιών, δηλαδή, του “μη αναπτυγμένου” κόσμου, από τον αναπτυγμένο.

Έχουμε, το γνωστό παράδειγμα, ότι και οι δικοί μας αγρότες, θα ήταν αδύνατο να βρούνε, έστω και ένα σημείο συνεννόησης, με τους αγρότες –για παράδειγμα- της υποσαχάριας Αφρικής, όταν οι δικοί μας αγρότες έχουν την απαίτηση να επιδοτούνται για τα προϊόντα τους, ενώ οι φουκαριάρηδες οι αφρικανοί, πουλάνε προϊόντα που παράγονται με τρομακτικές δυσκολίες και ελάχιστους πόρους.

Είναι φανερό ότι δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα, αν το δει κανείς κοντόφθαλμα, ότι, δηλαδή, είναι δύο εχθρικοί κόσμοι. Και είναι υποκριτικό να λέει κανείς «αχ! αυτοί οι πτωχοί, να τους βοηθήσουμε…» κλπ. Αλλά, αυτό είναι το επόμενο σημείο παγκόσμιας σύγκρουσης και έρχεται πολύ γρήγορα. Εγώ σε 30 χρόνια δεν θα ζω, αλλά θα το ζήσουν τα παιδιά μου. Δεν είναι πετυχημένος ο κόσμος που τους αφήνω. Ούτε κατά προσέγγιση.
 
Κρ.Π.: Και, το ζητούμενο, δεν είναι να συνεννοηθούμε, επιτελους, για τα βασικά στον πλανήτη; «Δεν υπάρχει PLANet Β», όπως γράφει σε ένα σκίτσο το Occupy Wall Street
 
Δεν υπάρχει κανένα απολύτως. Είναι αυτή η μικρή, πεπερασμένη σε επιφάνεια και πόρους κουκίδα μες στο αχανές διάστημα. Η Γη. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο έξω από αυτό. Ή εδώ θα επιβιώσουμε, ή θα αποχαιρετήσουμε και μείς τον κόσμο όπως οι δεινόσαυροι, οι οποίοι δεν έκαναν και τίποτα για να τον χάσουν, ενώ εμείς θα το έχουμε καταφέρει μόνοι μας.
 
Κρ.Π.: Για να επιστρέψουμε στην δική μας… καταστροφή. Θα μάθατε, ότι –εκτός των άλλων- πάμε να πιάσουμε το ρεκόρ του 24% στην ανεργία, ότι αρχίζουμε να ξεπερνάμε το 68% σε ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ή ότι οι άστεγοι είναι τουλάχιστον 20.000, και βέβαια, ότι κάπου 3 άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε μέρα…

Δεν ξέρω, αν μερικά είναι υπερβολικά, αλλά το γενικό κλίμα, είναι αυτό που περιγράφετε. Και το ποσοστό των ανθρώπων που είναι κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχειας, πιθανόν να τείνει να γίνει κυρίαρχη τάση, και η ανεργία πολύ δυναμικά εξελίσσεται κάθε μέρα προς το χειρότερο.

Η μόνη μου αντίρρηση είναι για τις αυτοκτονίες. Και η αντίρρησή μου οφείλεται, στο ότι, για να αυτοκτονήσει κανείς, πρέπει να έχει παραβλέψει –και οποιοσδήποτε ψυχίατρος θα σας το βεβαιώσει αυτό- να φροντίσει, εκείνη τη σκοτεινή πλευρά στον εαυτό του, που συνήθως  έχει συγκεκριμένο όνομα, ονομάζεται κλινική κατάθλιψη, και θα έπρεπε να είχε φροντίσει να την αντιμετωπίσει με κάποιον τρόπο.

Δεν νομίζω ότι περισσεύει κανείς, και δεν είναι ωραίο να αυτοκτονούν άνθρωποι, που με λίγη βοήθεια θα μπορούσαν όπως οι υπόλοιποι κατηφείς Έλληνες, να το παλεύουν κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες, όπως προσπαθούμε όλοι μας.

Φοβάμαι ότι οι αυτοκτονίες, βγάζουν στην επιφάνεια, ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, την προκατάληψη που έχουμε για τις ψυχικές παθήσεις, ότι δεν πάμε στον γιατρό μας, δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας, και ιδιαίτερα στις ψυχικές παθήσεις, γιατί θεωρούμε ότι υπάρχει κοινωνικό στίγμα.
 
Κρ.Π.: Στον ειδικό δεν πάει, προφανώς, όποιος έχει πρόβλημα (οι περισσότεροι έχουν). Πάει, όποιος θέλει να το λύσει! Αλλά, για να λύσεις ένα οποιοδήποτε πρόβλημα, πρέπει πρώτα να παραδεχτείς ότι το έχεις… και δεν φτάνουν όλες αυτές οι δυσκολίες, κλείνουν, τώρα, μία μία τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας…
 
Όταν κάποιος έχει τάσεις αυτοκτονίας, όταν μέσα του υποβόσκει η τάση να κάνει κακό στον εαυτό του, (και αυτή είναι μια κλινική κατάσταση, δεν είναι κοινωνική) και ενισχύεται από μία πολύ κακή οικονομική κατάσταση, όπου όλα γύρω σου είναι μαύρα, κάνεις και το επόμενο βήμα. Κάνεις κακό στον εαυτό σου.
 
Κρ.Π.: Βέβαια, η τάση αυτοκαταστροφικότητας, είναι προσωπικό ψυχολογικό θέμα που άπτεται κυρίως στην παιδική ηλικία (βλ. Άλις Μίλερ), αλλά είναι και θέμα κοινωνικό, με την έννοια ότι δεν υπάρχει ενημέρωση και παιδεία για το γνώθι σ’ εαυτόν, και ίσως, το μεγαλύτερο ταμπού του 21ου αιώνα φαίνεται να είναι το ασυνείδητο; Αλλά εκτός αυτού, η βίαιη αλλαγή του οικονομικού στάτους, έχει καταγραφεί στατιστικά ως η δεύτερη βασική αιτία (ή, έστω, η αφορμή) αυτοκτονίας.
 
Οι στατιστικές δείχνουν, ότι ένα μεγάλο ποσοστό από εμάς,
το 17%, έχει τάσεις να κλειστεί στον εαυτό του και να κάνει κακό στον εαυτό του. Αυτό το 17% είναι κρυμμένο μέσα στην ελληνική κοινωνία, από προκατάληψη απέναντι η στις ψυχικές παθήσεις. Και τώρα, φυσικά, εκρήγνυται. Είναι μια τραγωδία αυτό.
 
Κρ.Π.: Έχετε κάποια πρόβλεψη, ή και κάποια πρόταση, για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση;
 
Η αισιόδοξη πρόβλεψη μου, είναι, ότι αυτή η κυβέρνηση που έχουμε τώρα, είναι ένα τελευταίο δείγμα, η ύστατη προσπάθεια, της υπάρχουσας πολιτικής ελίτ, και ότι η επόμενη κυβέρνηση, δεν θα προέρχεται από τις ίδιες γραμμές, αλλά θα έχει μέσα της και άλλες δυνάμεις.
Η απαισιόδοξη, είναι απλώς, η καταστροφή.
 
Κρ.Π.: θα πείτε και για την επιθεώρηση «Τι βουλή θα παραδώσεις μωρή;»* που πρωταγωνιστείτε, και που αυτή τη στιγμή είναι σε περιοδεία, σε όλη την Ελλάδα;
 
Ο ρόλος της επιθεώρησης είναι να βλέπει από την κωμική οπτική ακόμα και τις τραγωδίες. Επίσης να χλευάζει και να εξαπολύει λίβελους, συχνά, με ασήμαντη αφορμή. Φανταστείτε τι υλικό έχουμε στη διάθεση μας αυτές τις μέρες…!
Η επιθεώρηση έχει κερδίσει το δικαίωμα να είναι ανελέητη, σκληρή, αθυρόστομη και αρκετά επιθετική.
Νομίζω ότι τα πήγαμε καλά σε όλους τους τομείς…
 
(Φωτογραφία πορτραίτου: Τάκης Διαμαντόπουλος)

Info*
image

Τι Βουλή θα παραδώσεις μωρή;

Ένα καστ “αγανακτισμένων” πρωταγωνιστών, περιοδεύουν φέτος το καλοκαίρι ανά την Ελλάδα παρουσιάζοντας μια σύγχρονη και πολύ επίκαιρη επιθεώρηση.

Συγγραφέας: Άννα Παναγιωτοπούλου, Αλέξης Καλλίτσης, Μίνως Θεοχάρης
Σκηνοθεσία: Φωκάς Ευαγγελινός, Άννα Παναγιωτοπούλου
Παίζουν: Άννα Παναγιωτοπούλου, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Χρύσα Ρώπα, Αντώνης Καφετζόπουλος, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Παντελής Καναράκης, Γιώργος Γαλίτης,Άννα Μονογιού, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Γιώργος Τσούρμας, Κατερίνα Δημάδη.

Πρόγραμμα περιοδείας

ΙΟΥΛΙΟΣ 2012
06/07 :ΠΟΛΥΓΥΡΟΣ
07/07 :ΞΑΝΘΗ
08/07 :ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ
09/07 :ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
10/07 :KOMOTHNH
11/07 :ΔΡΑΜΑ (ΠΕΤΡΟΥΣΑ)
12/07 :ΣΕΡΡΕΣ
13/07 :ΑΡΙΔΑΙΑ
14/07 :ΣΚΥΔΡΑ
15/07 :ΓΡΕΒΕΝΑ
16/07 :ΚΟΖΑΝΗ
17/07 :ΛΑΡΙΣΑ
18/07 :ΤΡΙΚΑΛΑ
19/07 :ΒΟΛΟΣ
20/07 :ΚΑΡΔΙΤΣΑ
21/07 :ΜΟΥΔΑΝΙΑ
22/07 :ΑΜΦΙΠΟΛΗ
23/07 :ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (ΘΕΑΤΡΟ ΔΑΣΟΥΣ)
24/07 :ΘΕΣΣΑΛOΝΙΚΗ   (ΘΕΑΤΡΟ ΔΑΣΟΥΣ)
26/07 :ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
28/07 :ΓΑΛΑΤΣΙ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012
01/08 : ΠΑΤΡΑ
02/08 : ΠΑΤΡΑ
03/08 : ΖΑΚΥΝΘΟΣ
05/08 : ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ
06/08 : ΔΕΛΦΟΙ
07/08 : ΒΟΝΙΤΣΑ
08/08 : ΑΚΡΑΤΑ
09/08 : ΑΙΓΙΟ
10/08 : ΣΑΛΑΜΙΝΑ
11/08 : ΡΑΦΗΝΑ
12/08 : ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ
13/08 : ΧΑΛΚΙΔΑ
16/08 : ΚΑΛΑΜΑΤΑ
17/08 : ΝΕΜΕΑ
20/08 : ΧΑΝΙΑ
21/08 : ΡΕΘΥΜΝΟ
22/08 : ΗΡΑΚΛΕΙΟ
23/08 : ΗΡΑΚΛΕΙΟ
31/08 :ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2012
03/09 :ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ
05/09 : ΜΑΡΟΥΣΙ
09/09 : ΑΙΓΑΛΕΩ