Αναψηλαφώντας τις πιο πρόσφατες αυταπάτες κυβερνητικών στελεχών είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς ποια είναι η πιο επικίνδυνη: εκείνη του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ο οποίος δήλωσε «προδομένος από το ΔΝΤ» ή αυτή του Νίκου Παρασκευόπουλου, που προσβλέπει στον εκδημοκρατισμό του μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Ίσως πάλι να διαπιστώσει ότι οι δυο παραπάνω δεν είναι και τόσο αυταπάτες, αλλά αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής που έχει εκπονηθεί από το Μέγαρο Μαξίμου.

Άλλωστε, η ιδέα της πολιτικής αξιοποίησης μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής» δεν είναι σημερινή. Όπως επίσης αρκετές υπήρξαν οι περιπτώσεις, τόσο στο πρόσφατο παρελθόν όσο και στο πιο μακρινό, που στην κοινοβουλευτική αριθμητική υπολογιζόταν (προφανώς χωρίς ποτέ να το παραδέχεται κανείς) και η δύναμη του νεοναζιστικού μορφώματος. Ότι κάτι τέτοιο δεν αποτυπώθηκε ποτέ στην πράξη οφείλεται, όπως αποδεικνύεται, στην απουσία «ευνοϊκών συγκυριών».
Επειδή όμως οι εκάστοτε κυβερνήσεις αρέσκονται στα κοντόφθαλμα μικροπολιτικά παιχνίδια, ιδιαίτερα όταν βρίσκονται υπό καθεστώς πίεσης, δε φαίνεται να ξεφεύγει από αυτά και το «πολιτικό φτιασίδωμα» της Χρυσής Αυγής. Ο Αντώνης Σαμαράς παλιότερα αναζητούσε απεγνωσμένα ένα χρήσιμο δεκανίκι στα δεξιά του (τζάμπα νομίζετε ξημεροβραδιαζόταν ο Τάκης Μπαλτάκος με τους Χρυσαυγίτες;). Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να προσβλέπει στη διαρροή ψήφων από τη ΝΔ προς τη Χρυσή Αυγή. Γι’ αυτό το σκοπό του είναι απαραίτητη «μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα δημοκρατίας» (όπως κομψά το έθεσε ο Νίκος Παρασκευόπουλος).

Δε χρειάζεται νομίζω να επισημανθεί πόσο εγκληματική είναι η παραπάνω πολιτική προσέγγιση. Πρώτον, γιατί δε μιλάμε για πολιτικό κόμμα, αλλά για μια αποδεδειγμένα εγκληματική συμμορία, με πολύ σαφή μάλιστα οργανωτικά χαρακτηριστικά. Άλλωστε, η Χρυσή Αυγή είναι γνωστό ότι εκτελούσε «συμβόλαια» για λογαριασμό διάφορων (όπως στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος), πολύ πριν προκύψουν οι συλλήψεις των στελεχών της, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Δεύτερον, καλό είναι να «διαβάζουμε» τόσο το ιστορικό προηγούμενο (κι είναι τόσο αιματοβαμμένο πανάθεμά το) όσο και το διεθνές περιβάλλον. Γιατί, τη στιγμή που πρόσφατα η Αυστρία βρέθηκε πολύ κοντά στην εκλογή ενός ακροδεξιού υποψηφίου, η Γερμανία ζει υπό τον φόβο της ραγδαίας ανόδου του AfD, ενώ πάνω από τη Γαλλία πέφτει βαριά η σκιά της Μαρί Λεπέν, είναι τουλάχιστον αυτοκτονικό να «πριμοδοτείς» σε εγχώριο επίπεδο ένα μόρφωμα με εξίσου επικίνδυνα πολιτικά χαρακτηριστικά. Κι όλα αυτά την ώρα που συμβάλλεις αποφασιστικά στη διαιώνιση εκείνων των ακραίων πολιτικών λιτότητας, οι οποίες οδήγησαν τα τελευταία χρόνια στη ραγδαία εξάπλωση ακροδεξιών, ρατσιστικών, μισαλλόδοξων πολιτικών αντιλήψεων.

Από την άλλη, όπως φαίνεται κι από τον χθεσινό «ακτιβισμό» στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής έχει εγκαίρως αντιληφθεί ότι υπάρχει πλέον πεδίο δόξης λαμπρό για να ξεσαλώσει. Κι αν χθες τα στελέχη της θέλησαν να δείξουν έμπρακτα την αποστροφή τους για τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων στη χώρα, ποιος ξέρει σε τι ενέργειες θα προβαίνουν σε λίγο καιρό.

«Είμαι διατεθειμένος να συζητήσω τα πάντα με τους πάντες, δεν ανταλλάσσω όμως συνταγές μαγειρικής με ανθρωποφάγους» είχε πει παλιότερα ο Ουμπέρτο Έκο, αποτυπώνοντας πολύ εύστοχα την πλέον ενδεδειγμένη προσέγγιση απέναντι σε τέτοιου είδους αντιλήψεις. Πολύ φοβάμαι ότι το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας, αντί να απομονώσει, έχει καταφέρει να βάλει τους ανθρωποφάγους για τα καλά στην κουζίνα..