Στον απόηχο της ιστορικής καταδίκης της Χρυσής Αυγής, μια οξύτατη πολιτική διαμάχη έχει πυροδοτηθεί και πάλι. Αυτή τη φορά για καλό. Γιατί είναι η ώρα η αριστερή αντιπολίτευση να υπερασπιστεί τις χιλιάδες ανθρώπων που εκτέθηκαν σωματικά και πολιτικά όλα αυτά τα χρόνια στον αγώνα για την πάταξη της ναζιστικής συμμορίας. Είναι η ώρα, εκτός από τα φίδια που θα χωθούν στις τρύπες τους, να επιστρέψουν και οι λύκοι στις σπηλιές τους. Είναι η ώρα της δημοκρατικής, αντιφασιστικής λαϊκής αντεπίθεσης.

Τα παραπάνω δεν τα ανέδειξε συνθηματολογώντας κανένα αριστερό κόμμα. Τα ανέδειξαν οι χιλιάδες ανθρώπων μπροστά στο Εφετείο. Το συγκλονιστικό ανάκρουσμα του πολιτικού αυθορμητισμού, της κοινωνικής αυτενέργειας που καταγράφηκε στις 7 Οκτώβρη 2020, παρά την προμελετημένη συσκότισή του από τις γραφικές αψιμαχίες απογοητευμένων ενστόλων και ηλιθίων κουκουλωμένων, έχει ήδη βάλει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις που ξεπερνούν κόμματα και θεσμικά στεγανά. Εξ ου και ο πανικός υπό τον οποίο αντέδρασαν τα δύο μεγάλα κόμματα:

• Η Νέα Δημοκρατία είναι σαφές ότι τρομοκρατήθηκε από την αναζωπύρωση της κοινωνικής οργής. Μιας οργής που δεν υπήρξε τυφλή όπως τον Δεκέμβρη του 2008 και σε κάποιες φάσεις του 2010-2012, αλλά μιας οργής με πρόσημο απαίτησης για βαθιές τομές εδώ και τώρα. Τομές και αλλαγές στην κοινωνία, στον τρόπο ζωής. Προ του θερμού 2020-2021 και του νέου μνημονίου που απεργάζεται η κυβέρνηση με την ευκαιρία της υγειονομικής κρίσης, η ΝΔ αναδιπλώνεται και πάλι στην ξοφλημένη «θεωρία των δύο άκρων» – ξοφλημένη γιατί αποδείχτηκε ανίκανη να εμποδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από το να κυβερνήσει επί μία 4ετία και να τον θέσει εκτός κυβερνητικών διεκδικήσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο κορυφαία στελέχη του διαπλεκόμενου συστήματος εξουσίας (Βενιζέλος, Καστανίδης) παίρνουν αποστάσεις από τις χυδαιότητες της ΝΔ περί συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α. Αλλά αυτή είναι η δουλειά της ΝΔ και αυτό δεν νομίζω ότι ξαφνιάζει κανέναν.

• Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε επίσης ανέτοιμος να διαχειριστεί και να συνομιλήσει παρεμβατικά με ένα κίνημα που χτιζόταν μέρα τη μέρα στις γειτονιές, στους καταυλισμούς προσφύγων, στα συσσίτια, στις διαδηλώσεις για τον Ζακ Κωστόπουλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε πανικοβλημένος μπροστά στο νέο αίτημα για δράση, για αντεπίθεση που θα σπάσει όλα τα αποστήματα τα οποία εξέθρεψαν και έδωσαν οξυγόνο στον ναζισμό για μία δεκαετία. Ο πανικός φάνηκε από τις σπασμωδικές κινήσεις όπως η άτοπη τροπολογία για την στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για τους καταδικασθέντες της ΧΑ αλλά και η επί ώρες διαπραγμάτευση της υπόθεσης Κοντονή, ο οποίος θα έπρεπε να είχε διαγραφεί την μέρα που υπέβαλε την παραίτησή του στον Τσίπρα ώστε να μην δοθεί χρόνος στα κανάλια και στην μονταζιέρα της Συγγρού να οργιάσουν. Γιατί η παραίτηση με διαφωνίες επί της αρχής ενός πρώην Υπουργού δεν αντιμετωπίζεται με χαριεντισμούς και το μυαλό στα ψηφαλάκια της Ζακύνθου. Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ τα πραγματικά κίνητρα του Κοντονή που εξευτέλισε την αξιοπρεπή του προσωπική πορεία αλλά και την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του επί συναπτές εκλογικές μάχες. Αλλά μία συμπεριφορά που αντικειμενικά αμαυρώνει μία μεγάλη λαϊκή νίκη, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κινηθεί ταχύτατα στην συγκρότηση ενός και ενιαίου κόμματος, να βάλει τέλος στο εσωτερικό κουτσομπολιό και να διεκδικήσει την εκπροσώπηση των χιλιάδων ανθρώπων που είπαν ως εδώ. Είναι αυτοί, μεταξύ άλλων, που απογοητευμένοι όντας τον έστειλαν στην αντιπολίτευση το 2019.

• Για ακόμη μία φορά το ζήτημα της επαναπροσέγγισης ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ 25 αναδεικνύεται ως κρίσιμος παράγοντας επιβίωσης της όποια κοινωνικής κινηματικής δραστηριότητας. Αυτό το τεράστιο «μαζί» που αποτυπώθηκε μπροστά στο Εφετείο δεν είναι δυνατόν να παραμείνει μία απλώς φωτογραφική ανάμνηση. Είναι χρέος και των δύο πλευρών να θέσουν τις βάσεις για ένα νέο κοινωνικό κίνημα που εφορμώντας από την τεράστια λαϊκή νίκη της καταδίκης των νεοναζί, θα δημιουργήσει μια ασπίδα για τα σκληρά μέτρα που έρχονται σε όλα τα επίπεδα: οικονομία, καταστολή, δικαιώματα, προσφυγικό. Ειδικά σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση, με το προκάλυμμα της αποφυγής της σύρραξης με την Τουρκία, απαιτεί εσωτερικό λήθαργο. Αν πρώτοι αυτοί οι δύο κάνουν το βήμα, οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές. Ο Αλέξης Τσίπρας φέρει το κύριο βάρος της ευθύνης καθώς οφείλει να αποδείξει ότι δεν είναι ένας ακόμα εξουσιομανής πολιτικός.

 
Είναι η στιγμή για τη μεγάλη συμμαχία ελπίδας.