Νοιώθουμε φόβο μην πεθάνουμε, εμείς ή οι αγαπημένοι μας, από τον ιό. Υπάρχει ο φόβος μην γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Φοβόμαστε μην επανέλθει η μνημονιακή εξαθλίωση, πάνω που είπαμε δόξα τω Θεώ. Ο φόβος μήπως δεν πετύχει ο ανασχηματισμός του Κυριάκου και δεν του βγει η κα Ράπτη, μάλλον έπεται με μεγάλη διαφορά. Έτσι κι αλλιώς η προσοχή όλων ήταν εστιασμένη όχι τόσο στο ποιους θα έβαζε, όσο στο ποιους θα έβγαζε.
 
Δεν έβγαλε λοιπόν κανέναν ούτε τους πιο κραγμένους. Η έκδηλη αμηχανία ενός αδύναμου ηγέτη, υποδηλώνει και μια απροθυμία αναταραχής ενόψει γεγονότων. Δεν πρόκειται τόσο για τα οικονομικά, υγειονομικά, εσωκομματικά ή εκλογικά γεγονότα όσο για τα εθνικά. Η τρικέφαλος ΝΔ είναι δεδομένη, οπότε τα veto που έθεσαν οι άλλοι δύο ηγέτες της  ακούγονται εύλογα. Ιδιαιτέρως, εκείνα της θορυβούσας εθνικιστικής κεφαλής που υπενθύμιζε και τον καθοριστικό ρόλο της στις εσωκομματικές εκλογές που ανέδειξαν με την υποστήριξη της έναν ….Μητσοτάκη.
 
Όλα αυτά εξηγούν κυρίως την παράδοξη διάσωση των κ.κ. Βρούτση, Μηταράκη, Μενδώνη, Τσιάρα, Κεραμέως αλλά και άλλων που διασώθηκαν εξ αντιτυπίας με το επιχείρημα, αν τυχόν μείνουν όλοι αυτοί του αλλουνού, είναι σωστό να την πληρώσει μόνο ο  ημέτερος Θεοχάρης Χάρης, η κα Δόμνα Μιχαηλίδου ή ο λόγιος Πέτσας; Αυτονόητο κατέστη δε το να εγείρουν veto  κι άλλοι μεγαλομέτοχοι για «δικούς τους», όπως ο κ Αυγενάκης. Όπως λένε οι πιτσιρικάδες, είναι τυχερός που δεν του επεβλήθη η υπουργοποίηση του κου Βαλμπουενά, του άσου του Ολυμπιακού. Μοναδικός ριγμένος ο Άδωνις αλλά δεδομένων των χρηματικών εισροών είναι θαύμα που διασώθηκε έστω και άνευ χαρτοφυλακίου, γιατί στο χρηματικό ζήτημα η παράταξη έχει αρχές.
 
Η καραμανλική κεφαλή φαίνεται εντός γραμμής και πιο ολιγαρκής, αν και διατηρεί και τινές έξαλλους, εκτός μαντριού. Στα εθνικά λοιπόν το δίδυμο Δένδια/Παναγιωτόπουλου κρίθηκε, όπως αναμενόταν, ως επιτυχημένο κι αφέθηκε απερίσπαστο να ολοκληρώσει το έργο του. Πιστό στην γραμμή Καραμανλή /Ντόρας έχει κάνει τον Ερντογάν να χάσει τον ύπνο του! Επίσης έγινε σεβαστό το veto των καραμανλικών στην αξιοποίηση κι  άλλων προθύμων του τέως εκσυγχρονιστικού ρεύματος.
 
Μια συχνή ερώτηση είναι τι ενδιαφέρον υπάρχει στο να σχολιάζω  την αδυναμία του αντιπάλου να κάνει έναν ανασχηματισμό της προκοπής; Δεν κόπτομαι για την ευημερία και την μακροημέρευση του αδύναμου ηγέτη αλλά η ιστορία διδάσκει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η κατάληξη δεν είναι καλή όχι μόνο για τον αδύναμο αλλά και για πολλούς άλλους.
 
Η αποφυγή αναμέτρησης στα ίσια, οδηγεί σε μια σειρά μεθοδεύσεις περαιτέρω αποδυνάμωσης των υπουργικών φέουδων δια σουλτανικών χειρισμών, που κατ’ ευφημισμό έχουν ονομαστεί «επιτελικό κράτος». Το πολίτευμα σε λίγο θα πάρει χαρακτηριστικά προεδρικής δημοκρατίας με όλες τις εξουσίες στο Μαξίμου τους υπουργούς να θυμίζουν «κηπουρούς». Οπότε, ας κρατήσουνε τα τιμάρια κι ας απαξιωθούν μαζί τους.
 
Επίσης μου είναι αδιάφορη η πολυπληθής στρατιά απογοητευμένων που προσδοκούσαν την προσωπική τους αναβάθμιση, στη θέση ανθρώπων από καιρό προγραμμένων. Το μόνο αληθινά ενδιαφέρον ερώτημα σε αυτό το κεφάλαιο είναι η διάσωση των υπουργών του κλίματος Σαμαρά έναντι της θρυλούμενης ανοχής του στους χειρισμούς περί τα εθνικά.
 
Όποιος οικτίρει τον κ Μητσοτάκη για την εικόνα του «κάτι σαν ανασχηματισμός», ενδεχομένως βιάζεται για πολλούς λόγους. Κι όχι μόνον γιατί ηγείται ενός εξουσιαστικού συστήματος με πείρα στα ανατολίτικα παζάρια. Κατ’ αρχάς, η ισχύς που δεν διαθέτει εσωκομματικά, δεν φαίνεται να του λείπει καθόλου στην κοινωνία! Η δημοφιλία του και η ανοχή στο πρόσωπο του είναι αξιοσημείωτη, ίσως γιατί όσοι από τους δικούς του τον αντιπολιτεύονται, απωθούν ακόμη περισσότερο.
 
Επίσης ο ίδιος, προβλέψιμος και ευπειθής, είναι απολύτως συμβατός με τους σχεδιασμούς του διεθνούς παράγοντα για την περιοχή. Οπότε η παρουσία του και η στρατηγική του από την μια δρα καταπραϋντικά για τους τρεις κοινούς φόβους του προλόγου (ιός, πόλεμος, ύφεση). Από την άλλη ο ίδιος έχει επίγνωση ότι ηγείται ενός παρακμιακού κόμματος όπου οι ιδεολογίες και οι πολιτικές πλατφόρμες είναι καρικατούρες.
 
Αποκλείεται λοιπόν να αμφισβητηθεί ανοικτά για τέτοιους λόγους. Συνεπώς , υπομονετικά αφήνει τα μικρά και τα τετριμμένα και ασχολείται με το πως θα εγκλωβίσει φίλους και εχθρούς με κινήσεις στην «μεγάλη εικόνα». Αν η πανδημία το επιτρέψει, δεν αποκλείεται στο βάθος, η πορεία να περιέχει ακόμη και εγκλωβισμό του εκλογικού σώματος στο ενδοτικό σενάριο, με εκλογές επιβράβευσης της «συνετής» επίκυψης στον Ερντογάν.
 
Αυτό που απομένει να δούμε είναι αν έχουν γνώση οι φύλακες.