«Οι σοφοί δεν γνωρίζουν τίποτα. Οι έξυπνοι αναρωτιούνται για όλα. Οι ηλίθιοι ξέρουν τα πάντα» Παροιμία

Στο φιλόξενο tvxs ανήρτησα πριν από μέρες κείμενο με τίτλο «Το αριστερό αντιπολιτευτικό παράδοξο», όπου ανέλυα τις προσωπικές μου απόψεις για τις θέσεις και τη στάση των λοιπών αριστερών κομμάτων απέναντι στη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Με μεγάλη μου έκπληξη διάβασα χθες στην ιστοσελίδα του iskra σχόλια για το άρθρο μου, από έναν υπογράφοντα με τα στοιχεία Κ.Τ [Καπετάν Τρομάρας;], τα οποία εκινούντο όχι στο πεδίο των διαφορετικών θέσεων αλλά σε αυτό του πολέμου προθέσεων. Αφού με στολίζει με ‘κοσμητικά επίθετα’ ο ανώνυμος υπογράφων καταλήγει στο «ευλογοφανές»[;] συμπέρασμα «… ότι θέλω να [ξανα]γίνω υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ».

Αυτή η προφητεία [Κ.Τ=Κινέζικο Ταρώ;] μου θυμίζει έναν άλλο, πρώην υψηλά καθήμενο πολιτικό του ΠΑΣΟΚ, o οποίος μου έστειλε προ ημερών e-mail για να με κατηγορήσει ότι τα όσα γράφω για τη ΔΗ.ΣΥ εκπορεύονται από την επιθυμία μου να γίνω… Δήμαρχος Αθηνών, ενώ ένας διανοούμενος των 58 χαρακτήρισε τη γνώμη μου για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ ως… ΠΑ[ΝΟΥ]ΣΟΚ.

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να προκαλέσουν μόνο γέλωτα αν δεν ήσαν ενδεικτικά μιάς νοσηρής αντίληψης/πρακτικής πολλών πολιτικών σχολιαστών, οι οποίοι αντί να καταθέσουν τη δική τους ερμηνεία προτιμούν να διατυπώνουν θεωρίες συνωμοσίας γι’ αυτόν με τον οποίο διαφωνούν.

Έτσι, αν ασκείς κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ έχεις αποφασίσει να πας στη ΝΔ, αν παρακολουθήσεις μία ομιλία κάποιου Μεταρρυθμιστή τότε αποδεικνύεται ότι είσαι Σημιτικός, αν πιστεύεις ότι δεν πρέπει να ‘πέσει’ ο ΣΥΡΙΖΑ το λες γιατί θέλεις να γίνεις υπουργός, ενώ αν δεν κάνεις τίποτα, τότε στιγματίζεσαι ως απολιτίκ – μη ενδιαφερόμενος για τα πάθη του λαού.

«Όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν» αυτοί οι επώνυμοι/ανώνυμοι [και συχνά «υπόνομοι»] κήνσορες των πάντων [πλην των δικών τους άπλυτων] αλλά στην περίπτωσή μου έχουν κάνει ένα στρατηγικό λάθος.

Πρώτον δεν είμαι πολιτικός [θυμίζω ότι 63 χρονών εκλέχτηκα βουλευτής της ΔΗΜΑΡ για δυόμισυ χρόνια και στα 66 έγινα υπουργός για επτά μήνες] αλλά απλός [πιστεύω και καλός] δάσκαλος.

Δεύτερον δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και δεν υπηρετώ κανένα σχέδιο.

Τρίτον δεν έχω ανάγκη από κανένα αξίωμα για ν’ αποκτήσω αναγνωρισιμότητα/αναγνώριση και ιδίως σεβασμό από την κοινωνία. Κατά συνέπεια θα λέω πάντοτε τη γνώμη μου, θα είμαι πάντοτε υπεύθυνος για όσα λέω [και όχι βέβαια για ό,τι καταλαβαίνουν οι άλλοι], θα υπογράφω τα κείμενά μου επωνύμως και ποτέ δεν θα χαρακτηρίζω, ούτε θα συκοφαντώ τρίτους.

Ηθικό συμπέρασμα: δεν μπορείς να τους ευχαριστείς όλους [Αίσωπος] ή στη μελωδική του εκδοχή «σε όποιον αρέσουμε…»

ΥΓ. Ως προς την ουσία του σχολίου της στήλης «Κοκκινοπιπεράτα» της iskra. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νεοδεξιός και τα λοιπά αριστερά κόμματα δεν έχουν μέχρι στιγμής πολιτικό βάρος κυβερνησιμότητας ποιός νομίζετε ότι θα εκλεγεί Πρωθυπουργός στις επόμενες εκλογές; ή μήπως αυτό δεν ενδιαφέρει, οπότε συμφωνείτε εμμέσως με την καταγγελθείσα ανάλυσή μου;