Ο διάδοχος του Σόιμπλε στο τιμόνι της γερμανικής οικονομίας και κατ’ επέκταση της ευρωπαϊκής οικονομίας, Όλαφ Σόλτς, είχε αναφέρει ότι θα αλλάξει τον αυταρχικό τρόπο με τον οποίο δρούσε ο προκάτοχος του λέγοντας χαρακτηριστικά πως «δεν θέλουμε να υπαγορεύσουμε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες πώς πρέπει να αναπτυχθούν». 

Ads

Η δήλωση είναι πολύ καλή και γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να την πιστέψουμε. Πράγματι, στην ευρωζώνη γίνεται μέχρι τώρα αυτό που επιθυμεί το Βερολίνο το οποίο έχει καταφέρει να συγκροτήσει ένα συμπαγές συμμαχικό μέτωπο υποστήριξης των προτεραιοτήτων του, αξιοποιώντας επίσης την αναιμική στάση της Γαλλίας, την καχεκτική παρουσία της Ιταλίας και την απουσία κοινής γραμμής των χωρών του Νότου, που  έχουν υποστεί τις βαρύτερες συνέπειες των επιλογών που προώθησαν οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ της Γερμανίας. 

Υπάρχει περίπτωση αυτή η στάση να αλλάξει; Καλό ερώτημα. Ακόμη κι αν το θέλουν οι σοσιαλδημοκράτες (πράγμα αμφίβολο) δεν είναι σε θέση να περάσουν την άποψη τους γιατί συγκυβερνούν με δύο κόμματα που βρίσκονται σε διαφορετικό μήκος κύματος. Ούτε οι Χριστιανοδημοκράτες ούτε (πολύ περισσότερο) οι Χριστιανοκοινωνιστές επιθυμούν να τροποποιηθούν οι πολιτικές της δημοσιονομικής σταθερότητας (διάβαζε λιτότητα) και των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων γιατί αυτές, όπως έχει αποδειχτεί από τους αριθμούς, ευνοούν τη Γερμανία. Φέρνουν κέρδη στις γερμανικές επιχειρήσεις-κρατικές, ιδιωτικές και μεικτές. Δεν έχει κανένα λόγο η κυρίαρχη χώρα να βάλει τα χεράκια της και να βγάλει τα ματάκια της. 

Η μόνη περίπτωση να καμφθεί η αδιαλλαξία της είναι να σχηματιστεί ένα ισχυρό αντίβαρο που θα αμφισβητήσει με σοβαρότητα και επιμονή τη στρατηγική της. Για να συμβεί αυτό απαιτείται η Γαλλία του Μακρόν να μπει μπροστά και να την ακολουθήσουν χωρίς αστερίσκους οι χώρες του Νότου. 

Ads

Φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα; Ο Μακρόν έχει διατυπώσει ορισμένες θετικές απόψεις για το μέλλον της Ευρώπης, ωστόσο αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα λόγω της σύγκρουσης του με τα συνδικάτα. Η Ιταλία για ακόμη μια φορά είναι σε κατάσταση πολιτικής αστάθειας, ενώ η κυβέρνηση του Ραχόι στην Ισπανία αν και συμμετέχει στην πρωτοβουλία των χωρών του Νότου δεν έχει κλείσει τους διαύλους επικοινωνίας με τους Γερμανούς συντηρητικούς. Οι κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ελλάδας έχουν κάθε συμφέρον να αγωνιστούν για μια διαφορετική πορεία, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν. Εκπροσωπούν μικρομεσαίες χώρες και δεν μπορούν να δώσουν τον τόνο. Είναι κατάλληλες για να πλαισιώσουν πρωτοβουλίες, όχι όμως για να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα. 

Οπότε; Μικρό καλάθι.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών