Εδώ και μέρες ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται σε όλα τα κανάλια προσπαθώντας να αναδείξει το Κίνημα ΣΟ-ΔΗ και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος. Αν κι επικοινωνιακά γίνεται φανερή η ανάγκη αυτή όπως και η “ειλικρίνεια” με την οποία τοποθετείται απέναντι στα επαναλαμβανόμενα ανώδυνα ερωτήματα των δημοσιογράφων.

Πολλά αποσιωπούνται. Για παράδειγμα αν δεν υπήρχε ο κ. Παπανδρέου το Κίνημα θα συστήνονταν ή θα έμενε έρμαιο ακόμα ενός φιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ, συνιστώσας της σαμαρικής ακροδεξιάς; Γιατί τόσα χρόνια στήριζε όλες τις επιλογές εκείνων που τον ανέτρεψαν (κατά δήλωσή του) με ευθείες βολές κατά Σαμαρά και Βενιζέλου;

Το νεοσύστατο κόμμα του ΓΑΠ είναι μια ακόμα προσπάθεια του αστικού συστήματος να εμποδίσει την ριζοσπαστικοποίηση των πολιτών. Άλλωστε, πρωτίστως στοχεύει στο εκλογικό σώμα του κέντρου που απομακρύνεται από το ΠΑΣΟΚ προς το ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, τούτο το στόχο μοιάζει να μην το ικανοποιεί. Οι ψηφοφόροι μοιάζουν να μην συμφωνούν με τον ΓΑΠ που προσπαθεί αγωνιωδώς να δείξει ότι υποχρεώθηκε σε δύσκολες αποφάσεις.

Βεβαίως, αποποιείται των ευθυνών του για το 1,5 εκ ανέργων και που ο μισός πληθυσμός της χώρας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας ή ισορροπεί στο όριο επάνω. Δεν κάνει λόγο για εκείνους που ιδιοποιήθηκαν δημόσιο πλούτο στο όνομα επενδύσεων και ιδιωτικοποιήσεων. Εκτιμά πως δεν ευθύνεται για τα συνεχή χτυπήματα στη μεσαία τάξη, ξεχνά να αναφερθεί στο ότι η τρόικα είναι ένα εξωθεσμικό όργανο και δεν εκλέχθηκε από όργανα θεσμικά της ΕΕ και δεν αποδίδει λόγο στους πολίτες…

Η “δημοκρατία” παλεύει με νύχια και με δόντια να ανασυστήσει το διαλυμένο κέντρο προκειμένου να μην μεταφερθεί αριστερότερα. Η δεξιά υποχώρηση μεταφέρθηκε στα ακροδεξιά (σαμαρική ΝΔ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή) και σε νέους σχηματισμούς (ποτάμι). Προσπαθούν να διασώσουν το κέντρο που δε μεταφέρεται όπως φαίνεται στη ΝΔ, αλλά προχωρά αριστερά.

Είναι αναγκαίο για την επόμενη μέρα το κέντρο να ανασυσταθεί ώστε μετά την -ελπίδα- “αριστερή παρένθεση” να το ανακαταλάβουν. Μοιάζουν σαν κινήσεις τακτικής να χτυπήσουν τους “σφετεριστές”… Και τούτο είναι το γενικό συμπέρασμα που βλέπουμε από τους 58, τη Δημοκρατική Παράταξη, το ποτάμι (που θέλει μία θέση στα κεντροδεξιά του γραμμικού άξονα), μέχρι το βραχύβιο κόμμα Λοδέρδου και το ΚΙΔΗΣΟ…

Ο ΓΑΠ υπηρέτησε, ακόμα κι αν δεν το ήθελε όπως διατείνεται, ένα σύστημα διαπλοκής που μόλις τον έκρινε, λόγω των λαϊκών αντιδράσεων, αναλώσιμο, τον εκπαραθύρωσε. Είναι όμως ο ίδιος που υπερψήφιζε τους νόμους μιας κυβέρνησης που διατηρούσε σε περίοπτη θέση την ακροδεξιά και που κυβέρνηση με τον πιο αυταρχικό τρόπο. Συντηρούσε την κυβέρνηση που καταπάτησε θεμελιώδη δικαιώματα (αστικά, πολιτικά, κι ανθρώπινα) Ελλήνων και προσφύγων.

Η μεγαλύτερη όμως ευθύνη του, κατά τη γνώμη μας, είναι πως εξελέγη με μία συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα (αναδιανομής του πλούτου και εκδημοκρατισμού της χώρας). Στην ουσία όμως προχώρησε σε ενέργειες μακριά από τη λαϊκή εντολή και το “δημοκρατικό” κοινωνικό συμβόλαιο. Δεν απευθύνθηκε στο λαό καμία φορά. Αντίθετα, κάθε λαϊκή αντίδραση στα σχέδιά του συναντούσε τη βία. Αντί να αξιοποιήσει τη δυναμική των κινημάτων, επέλεξε την καταστολή και τη συκοφάντηση στο όνομα των οργανωμένων συμφερόντων, απέρριψε κάθε πρόταση που τέθηκε στο τραπέζι και προτίμησε να αποχωρήσει ως ήρωας που τον ανέτρεψαν.

Αν και αστικοδημοκρατικά ο Παπανδρέου δεν καταψηφίστηκε από το λαό, ωστόσο κινηματικά καταδικάστηκε. Δεν τον ανατράπηκε πραξικοπηματικά. Η αποπομπή του ήταν αποτέλεσμα των λαϊκών αντιδράσεων ενάντια στη μονόπλευρη λιτότητα που επέβαλε στους πολίτες χωρίς να τους ρωτήσει.

^{* Κατεβάστε τη νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη, «κατάστιχα» από την cosmotebooks ή από το myebooks.gr}