Θυμάστε (ασφαλώς και θα το θυμάστε) πόσες φορές γνωστοί και μη εξαιρετέοι δημοσιολογούντες έχουν αποδώσει στην Αριστερά, και μάλιστα διαχρονικά, την ανομία που μαστίζει τη χώρα; Δασκάλα της παρανομίας την έχουν αναγορεύσει…

Ads

Παρακολουθείτε και διαβάζετε (και να θέλατε, δεν γίνεται να ξεφύγετε) πόσοι και πόσοι εγκαλούν πάντα και μόνον την Αριστερά, για την υπεράσπιση κάθε είδους συντεχνιών; Και βέβαια, είναι λίγο δύσκολο να σας έχουν ξεφύγει τόσοι και τόσοι που καταμαρτυρούν στην Αριστερά αδυναμία να ξεφύγει από έναν -σοβιετικού τύπου, τονίζουν- κρατισμό που οδηγεί σε υπερδιόγκωση, κατά πώς λένε, του δημοσίου τομέα αντί να προάγει την καινοτομία, την εφευρετικότητα και την υγιή, κατά πώς τονίζουν, επιχειρηματικότητα…

Παρότρυνση στην ανομία, λοιπόν, έχει βαφτιστεί κάθε συλλογική αντίδραση, δηλαδή το συνταγματικά κατοχυρωμένο, για να μην ξεχνιόμαστε, δικαίωμα στη διοργάνωση συλλαλητηρίων, διαμαρτυριών, προσφυγών. Διότι, λένε, αφορά ψηφισμένους νόμους – με τις διαδικασίες fast track που όλοι παρακολουθούμε στη Βουλή… Νόμους που, ας μην το ξεχνάμε και αυτό, έρχονται σε αντίθεση με τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων τα οποία ψηφίσθηκαν σε ένα ποσοστό “α” και χάρη στους γνωστούς εκλογικούς νόμους είδαν τις έδρες τους να πολλαπλασιάζονται τόσο ώστε να αποκτήσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που ψηφίζει αυτούς τους νόμους… Και αυτό δεν είναι μια άλλη ιστορία…

Αλλά το ζήτημα, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται αλλού. Όταν ένας υπουργός, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν έχει εκλεγεί, παρακάμπτει δικαστική απόφαση που βγάζει αντισυνταγματικό έναν από αυτούς τους νόμους και δίνει εντολή -και μάλιστα στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος…- σε εισηγμένη στο Χρηματιστήριο ΔΕΚΟ να μην εφαρμόσει την άμεσα εκτελεστή δικαστική απόφαση την οποία λέει ότι θα προσβάλει στο ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο, τι χαρακτηρισμό θα έπρεπε να δώσουμε σε αυτή του την απόφαση, σε αυτή την κυβερνητική απόφαση;

Αν μάλιστα θυμηθούμε και τη βιομηχανική παραγωγή Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, με τις οποίες παρακάμπτεται η Βουλή για να ρυθμιστούν θέματα τα οποία θα χρειάζονταν μια ολόκληρη κοινοβουλευτική θητεία για να ψηφιστούν (αν συνυπολογίσουμε τα Μεσοπρόθεσμα, θα μιλούσαμε για περισσότερες θητείες), αν θυμηθούμε ότι με αυτές τις διαδικασίες ξηλώνεται το θεσμικό πλαίσιο δεκαετιών (και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτό) ή παρακάμπτονται θεσμοί κατά νόμο αρμόδιοι και κατά το Σύνταγμα αυτοτελείς, τότε μήπως η περί ανομίας συζήτηση και το ποιος τη διδάσκει αποκτά μιαν άλλη, πραγματική, διάσταση; Αυτήν ακριβώς που δημοσιολογούντες και κυβερνώντες, επιμένοντας πάντα στην απόδοση της ανομίας στην Αριστερά και στους εργαζόμενους, προσπερνούν σφυρίζοντας αδιάφορα…

Κάθε μέρα που περνά, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πείσουν τη χειμαζόμενη κοινωνία, τους εργαζόμενους και ανέργους, ότι η παράκαμψη της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική είναι δείγμα χρηστής διοίκησης και όχι ανομίας. Όπως γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πεισθεί η κοινωνία ότι πρέπει να αποδεχθεί διαδικασίες διαθεσιμότητας που εφαρμόζονται ακόμα και για όσους εξαιρούνται και χωρίς να έχει προηγηθεί καταγραφή κενών και αξιολόγηση -πόσο μάλλον που ο υπουργός Οικονομικών έχει προαναγγείλει απολύσεις και όχι κινητικότητα…

Παίζοντας με τις λέξεις, άλλωστε, γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τους κυβερνώντες να κρύψουν ότι με ρυθμίσεις που παραβλέπουν ακόμα και τη βούληση της αγοράς, πόσο μάλλον της πλειοψηφίας των πληττόμενων εργαζομένων, εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένες “συντεχνίες” – από τις πολυεθνικές που ευνοούνται από την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας μέχρι εκείνες που θα ευνοηθούν από την εξόντωση του φαρμακοποιού, για να μην θυμηθούμε το μόνο επάγγελμα που δεν λέει να ανοίξει, του μιντιάρχη… Και μετά, μιλάνε για ανομία…

Πηγή: Αυγή