Πέμπτη πρωί και αισθάνομαι ότι φτάνουμε στο τέλος της προεκλογικής μας προσπάθειας. Ίσως να υπάρξει και δεύτερη Κυριακή, οψόμεθα.  Στη δημοτική μας παράταξη έτρεξαν πολλοί άνθρωποι, λίγους ήξερα. Στην πρώτη συνάντηση όλων των υποψηφίων της παράταξης καθόμουν δίπλα σε δύο κοπέλες με τις οποίες έχω εικοσιπέντε χρόνια διαφορά ηλικίας. Η μια μου θύμισε ότι στις προηγούμενες εκλογές συμμετείχαμε στην ίδια εφορευτική επιτροπή εκπροσωπώντας αντίθετα ψηφοδέλτια. Μου το είπε με ένα πηγαίο χαμόγελο γενναιοδωρίας.

Ξεκινήσαμε πολύ αργά την προσπάθεια για τις δημοτικές εκλογές, μόλις στις αρχές Μαρτίου. Αυτό που πιο πολύ μου έκανε εντύπωση αυτές τις εβδομάδες ήταν η πίστη των ανθρώπων για ένα καλύτερο μέλλον του τόπου που ζούμε. Η συστηματικότητα με την οποία παραμέρισαν τις πολύ ισχυρές διαφορές του παρελθόντος συνειδητοποιώντας τις επιτακτικές προτεραιότητες του παρόντος. Η συλλογική προσπάθεια με τα ελάχιστα μέσα. Ο ρεαλισμός των προτάσεων αλλά και το απίθανο πέταγμα της σκέψης σε τόσο πασιφανείς λύσεις που δεν είχαμε σκεφτεί. Η κατανόηση για όσους δεν μπορούσαν να δώσουν το χρόνο που άλλοι έδιναν, μέγιστο δείγμα αποδοχής.
 
Πιο πολύ από όλα όμως με εντυπωσίασαν οι ποιότητες αυτών των δεκαπέντε νέων ανδρών και γυναικών που πιο συστηματικά έτρεξαν αυτές τις εβδομάδες: η αμεσότητα, η απλότητα, η συντροφικότητα και η δημιουργικότητα με την οποία διαχειρίστηκαν την έλλειψη τεχνογνωσίας μιας προεκλογικής καμπάνιας, η πρωτοτυπία με την οποία μοιράσανε σακουλάκια με σπόρους βασιλικού – αντί ψηφοδελτίων – στη λαϊκή του Σαββάτου, η συστηματικότητα της παρουσίας τους στο καθημερινό τρέξιμο της όλης προσπάθειας. Κάναμε ανοιχτές εκδηλώσεις σε όλους τους οικισμούς του Δήμου και ήταν εκεί. Κράτησαν το δίκτυο ηλεκτρονικής επικοινωνίας με μηχανήματα που προορίζονταν για… ανακύκλωση. Δεν ωραιοποιώ τίποτα. Απλά αναγνωρίζω εκείνες τις ποιότητες που είναι η πιο στέρεη βάση κάθε πολιτικής προσπάθειας και κάθε τόπου. Ποιότητες που δίνουν τις πιο αισιόδοξες προοπτικές για τις τεράστιες δυσκολίες που οι πολιτικές συλλογικότητες αντιμετωπίζουν στην ανάπτυξή τους. Και μην μου πείτε ότι δεκαπέντε άτομα είναι λίγα. Δεκαπέντα άτομα μπορούν να αλλάξουν ολόκληρες πόλεις.
 
Η προσπάθεια αυτή έχει ήδη αποδώσει. Αναγκάσαμε τους πανίσχυρους συνυποψηφίους μας να αλλάξουν την πολιτική τους ατζέντα από «τα ώριμα έργα του ΕΣΠΑ» στην κοινωνική πολιτική. Εκθέσαμε το σύνδρομο του κρυφοπασοκισμού που απαξιώνει την πολιτική μιλώντας για δήθεν «ανεξάρτητους υποψήφιους». Αντ’ αυτού δηλώσαμε ότι εμείς δεν ντρεπόμαστε να λέμε ότι κάνουμε Πολιτική με «π» κεφαλαίο. Ότι είμαστε πολιτικά ενεργοί και προερχόμαστε από το ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, τους Οικολόγους Πράσινους έχοντας ανάμεσά μας ακόμα και πρώην δημοτικό σύμβουλο δημοτικής παράταξης που έχαιρε της υποστήριξης της ΝΔ.

Αναδείξαμε τις σχέσεις των συνυποψηφίων μας με εκδότες και τοπικά ΜΜΕ. Τους αναγκάσαμε να δεσμευθούν δημόσια για τη μη κατασκευή ενός εργοστασίου καύσης απορριμμάτων. Δηλώσαμε ως όριο της συμμετοχής στο δημοτικό συμβούλιο τις δύο θητείες. Ακυρώσαμε δηλαδή έμπρακτα τον παλαιοκομματισμό αυτών που θεωρούν ότι επτά συνεχόμενες θητείες δεν είναι αρκετές και επιδιώκουν, με την άμεση υποστήριξη του Βαγγέλη Βενιζέλου, μια όγδοη θητεία. Δεν ξέρω αν θα είμαστε πλειοψηφία ή αντιπολίτευση στο Δήμο Θέρμης. Ξέρω ότι έχουμε ηγεμονεύσει πολιτικά και αυτό είναι κοινά αναγνωρίσιμο. «Έρχεστε…» όπως μου είπε με ειλικρίνεια ένας από τους πιο έμπειρους υποψήφιους  του κρυπτοπασοκικού ψηφοδελτίου.
 
Η κατοχύρωση της πολιτικής ηγεμονίας πρακτικά σημαίνει ένα πράγμα: Πέμπτη και έχουμε ήδη νικήσει. Οι νέοι άνθρωποι του τόπου στην πράξη θα διοικήσουν το Δήμο απ΄ όποια θέση και αν βρίσκονται. Μπράβο τους και καλά τους κουράγια. Θα είμαστε πίσω από αυτά τα παιδιά των φίλων και των γειτόνων μας για κάθε υποστήριξη.
 
*Ο Γ. Αγγελόπουλος συμμετέχει στη δημοτική παράταξη Παρέμβαση Πολιτών Δήμου Θέρμης.