Κυριακή πρωί! Ξυπνώ χαράματα μες στην αγωνία ενός εφιάλτη. Η Ελλάδα ντυμένη στα κουρέλια να στέκεται μαυροντυμένη στην άκρη του δρόμου, με το κεφάλι σκυφτό, χωμένο στους ώμους, καμπουριασμένη από την ανέχεια και τις κακουχίες.

Κυριακή πρωί, και μπαίνω στον ναό, αυτόν τον που χιλιάδες χρόνια τώρα έχουμε χτίσει με τα όνειρα μας, την πίστη μας, το λογισμό μας, μα κυρίως από το υστέρημα μας.
Μπαίνουμε στην εβδομάδα πριν τις εκλογές, και βρίσκω καταφύγιο στον ιερουργό μας, ορκισμένο βιγλάτορα του Ελληνισμού, τον Οδυσσέα Ελύτη, και στο μεγαλολείτουργο, του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του. Το έργο που σε άλλες δίσεκτες μέρες, ανέλαβε να ενώσει, να ξυπνήσει, να εμπνεύσει κάθε Έλληνα, όπου κι αν ανήκε.

Μπαίνω στο ναό Ελλάδα, σκαρί θαλασσοδαρμένο μα ανθεκτικό στα δυνατά μελτέμια και στις φουρτούνες, εκείνο που είναι ικανό να μας σώσει, εκεί που το χαμε βέβαιο το ναυάγιο.

Προσκυνώ στα “εικονίσματα” του. Κυκλαδίτικα ειδώλια με το πάλευκο μάρμαρό των καθαρών αισθημάτων τους, η Παριζιάνα της Κνωσού με τη γεμάτη δύναμη ματιά της, ο Παις του Κριτίου, πρώτος ελεύθερος πολίτης πλάι στους τυραννοκτόνους γονείς του, πιο δεξιά τα ψηφιδωτά από τον τάφο του Φιλίππου και το γεμάτο ανασταση άρμα της Περσεφόνης. Προχωρώ στην εικόνα της Παναγιάς, σύβμολο στοργής και σεμνότητας,  στην αψίδα του θριάμβου. Στα αυτιά μου οι μελωδίες του Ρωμανού του Μελωδού. Ο Διγενής χοροστατεί των ακριτικών νησιών, και δίνει τη σκυτάλη στη χαρά του Ερωτόκριτου που τροφοδοτεί την παλέτα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, με τις φιγούρες, εκείνες με την τόση αντοχή και εγκαρτέρηση.

Γεμίζει δύναμη την ψυχή μου ο Θούριος του Ρήγα κι οι Πολιορκημένοι που έχουν κερδίσει  το δικαίωμα να είναι  Ελεύθεροι. Μπορώ να αλλάξω τον κόσμο μου ψηθιρίζει η βαθιά στοχαστική φωνή του Δωδεκάλογου του Γύφτου. Γκρεμίστε τον! η εντολή του Παλαμά.

Δε φοβάμαι τίποτα! Αυτό με προστάζει η Αναφορά στο Γκρέκο του Καζαντζάκη. Όπως δε φοβήθηκε κανένας πρόγονος μου κανένα κατακτητή. Φοβάμαι μόνο τη διχόνοια, που δεν είναι λίγες οι φορές που μας τσάκισε. Δε φοβάμαι τον ξένο, αλλά το τυφλό μίσος. Εμείς πρώτοι σταθήκαμε μπορστά στο ναζισμό και στα παρακλάδια του. Για να ξεριζώσουμε την αδικία. Μακριά οι παραφυάδες του από τον μπαξέ μας!

Δεν ελπίζω τίποτα παρά μόνο στην ελληνική ψυχή που τόσες και τόσες φορές, πήρε το σκαρί από την ξέρα και φούσκωσε με αέρα ελευθερίας τα πανιά του, που μας ταξίδεψε σε τόπους πρωτοεπίσκεπτους. Στα αριστερά του ναού, η Cava dei Tirreni και ο Τελευταίος Σταθμός του Γ. Σεφέρη, μου θυμίζει: ήρθε η στιγμή της πλερωμής, κι ακούγονται νομίσματα να πέφτουν πάνω το τραπέζι. Σε όλο το ναό ένας ψαλμός αντηχεί: είμαστε στο εμείς, είμαστε στο εμείς, είμαστε στο εμείς … η συμβουλή του μεγάλου Στρατηγού Μακρυγιάννη. Πιο δίπλα πλάι στο εικονοστάσι, ένα μικρό φωτεινό μπουκέτο από κυκλάμινα, εις μνήμην Γιάννη Ρίτσου, εκεί στου βράχου τη σχισμάδα!

Συμμετέχω στο Μεγαλολείτουργο του Οδυσσέα Ελύτη. Με πίστη και καθαρό το βλέμμα.

Γιατί τα “Θεμέλια μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στους ώμους τους”.

Γιατί ορκιστήκαμε πίστη στον Ήλιο της Δικαιοσύνης. Γιατί ξέρουμε και το ξέρουμε καλά  πως “ένα το χελιδόνι κι η Άνοιξη ακριβή”. Γιατί πορεία μας και μοίρα μας είναι η πορεία προς το μέτωπο,  εκείνη ενός αδιάκοπου αγώνα. Γιατί δεν μπορεί να χάθηκαν όλα αυτά!

Ας συναντηθούμε λοιπόν τούτη την τελευταία βδομάδα με την ψυχή μας, την Ελληνική, όχι εκείνη την επίπλαστη, τη συφοριασμένη από τα ταπεινά μας συμφέροντα, και ας αποφασίουμε.

Ελεύθερα, χωρίς φόβο και κυρίως μην υποκύπτοντας σε εκβιασμούς και ψεύτικα διλήμματα. Εμείς οι μόνοι δίκαιοι κριτές! Εμείς εκείνοι που θα φέρουμε σε πέρας την αποστολή. Η πορεία μας είναι δική μας υπόθεση. Κανενός άλλου! Οι “άλλοι” έχουν μάθει να κοιτούν τα συμφέροντα τους. Μόνον αυτά!

Εμείς πρέπει να αγωνιστούμε με ειλικρίνεια και να αποφασίσουμε να στρίψουμε το τιμόνι για να φύγουμε από την ξέρα, για να ξαναδούμε τα “μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο”. Μόνο αν πατήσουμε στα πόδια μας, στα δικά μας τα πόδια, της Δημοκρατίας και της Ανθρωπιάς θα “σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λιγό ψηλότερα”!

Καλή πατρίδα σύντροφοι!

Μανόλης Αλεξάκης