Ο Γάλλος φιλόσοφος Michel Foucault έγραφε το μακρινό 1967 ότι δεν ζούμε, δεν πεθαίνουμε και δεν ερωτευόμαστε σε έναν άσπρο ουδέτερο χώρο.

Η ζωή μας είναι αλληλουχία αντιθετικών χωροχρονικών κολάζ και στιγμιότυπων που υφαίνονται από πεπεραμένα και ανοιχτά χώροχρονικά σύνολα. Αυτά τα αντιθετικά χωροχρονικά σύνολα ο Βασίλης Δημάκης τα δημιούργησε στη φαντασιακή του υπόσταση μέσα στο μικροσκοπικό του κελί καταργώντας τις συμβατικές χωρικές συνισταμένες.

Ο Βασίλης Δημάκης λοιπόν δεν αγωνίζεται μόνο για το αυτονόητο δικαίωμά του στην εκπαίδευση. Αγωνίζεται για την προσωπική ετεροτοπία που ίδιος με κόπο και ιδρώτα κατάφερε να γεννήσει μέσα στο στενόχωρο δωμάτιο κράτησης του για να επανεφεύρει την ύπαρξη του και να επανανοηματοδοτήσει το είναι του.

Ο αγώνας του λοιπόν είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την προσωπική του πατρίδα (με υπαρξιακούς, ψυχαναλυτικούς, συμβολικούς και όχι ιδιοκτησιακούς όρους) που είναι το κελί του.

Η πολιτική ηγεσία του τόπου αδυνατεί να κατανοήσει ότι αυτή η στάλα χώρου είναι πλεόν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ύπαρξη αυτού του αξιοθαύμαστου ανθρώπου.

Η πολιτική ηγεσία του τόπου αδυνατεί εξίσου να αντιληφθεί ότι ένα μικρό δωμάτιο φυλακής μπορεί να διασταλεί και να γίνει ένας κόσμος ολόκληρος που ενώνει τον Κορυδαλλό με το Στρασβούργο το Παρίσι, τη Λιλ και σιγά σιγά με ολάκερο τον πλανήτη αποκτώντας μια διεθνή υπόσταση.

Αυτή λοιπόν είναι η μέγιστη βιωματική συνεισφορά του Βασίλη Δημάκη στο αφήγημα αυτό του θλιβερό κόσμου επιβεβαιώνοντας αυτό που πολλοί φιλόσοφοι και θεωρητικοί προσπαθησαν να αποκρυπρογραφήσουν και να εκφράσουν : οποισδήποτε χώρος αποκτά διττή μοναδική οντολογία μέσα από την αυτοποιητική αναγέννηση του χρήστη του σε συνθήκες δυναμικής χωροχρονικής αλληλεπίδρασης.

Είμαστε λοιπόν κι εμείς πολύ τυχεροί που μπορούμε να γίνουμε κοινωνοί και συνοδοιπόροι του δικαίου και έντιμου αγώνα του.

* Ο Λάζαρος Μαυροματίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Institut National des Sciences Appliquées Strasbourg