Μακάρι να έλειπαν αυτά τα γενέθλια. Ο εορτασμός των σαράντα χρόνων της Νέας Δημοκρατίας βρίσκει κυβέρνηση και κόμμα στην χειρότερη κατάσταση που βρέθηκε ποτέ. Το κόμμα του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, το ευρωπαϊκό λαϊκόκόμμα των πρωθυπουργών Γ. Ράλλη, Κ. Μητσοτάκη και του νεότερου Κ. Καραμανλή, έχει αφεθεί στην τύχη του. Έχει αφεθεί στις ορέξεις των κυρίων Λαζαρίδη, Σταμάτη, Γεωργιάδη. Έχει αφεθεί στις διαθέσεις της κ. Σπυράκη. Πάλι καλά που υπήρξαν αποκαλύψεις πρόσφατα και για την ώρα το κόμμα και η κυβέρνηση δεν έχει αφεθεί στην αγκάλη του κ. Μπαλτάκου.

Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα κρίνουμε την ειλικρίνεια και τον πατριωτισμό του Αντώνη Σαμαρά. Θα τον κρίνει η ιστορία, ως τον άνθρωπο που ανέλαβε τα ηνία της χώρας στην μεγαλύτερη κρίση της και προσπάθησε να την οδηγήσει στην ανάπτυξη, παραμένοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θα τον κρίνουμε όμως για το περιβάλλον του και τους συνεργάτες του. Θα τον κρίνουμε για την απομάκρυνση από τις ιδεολογικές αρχές της Νέας Δημοκρατίας. Πριν σαράντα χρόνια, ο πολιτικός που επέστρεψε μεταμορφωμένος από το Παρίσι, έφτιαξε ένα σύγχρονο, αστικό, συντηρητικό κόμμα. Που «ταυτίζει το έθνος με το λαό, την πατρίδα με τους ανθρώπους της, την πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη». Έβαλε τις βάσεις για τον εκδημοκρατισμό του τόπου, νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα βάζοντας τέλος στον διχασμό, έβαλε την χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν δίστασε να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ, έλυσε για πάντα το πολιτειακό ζήτημα και καθιέρωσε  ένα από τα προοδευτικότερα Συντάγματα της Ευρώπης.

Και όταν ήρθε η ώρα η παράταξη παρέδωσε ομαλά και δημοκρατικότατα την εξουσία στον Ανδρέα Παπανδρέου.

Τι έχει απομείνει από αυτό το κόμμα; Τι έχει απομείνει από αυτήν την κουλτούρα διακυβέρνησης; Απολύτως τίποτε. Φυσικά και αυτό δεν συνέβη τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι μία διαδικασία που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, αλλά δεν βρέθηκε κανείς για να την σταματήσει εγκαίρως.
Σήμερα η καυτή πατάτα είναι στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά.

Το μήνυμα των ευρωεκλογών δεν ελήφθη ποτέ από κόμμα και Μαξίμου. Το χαστούκι των Παρισίων δεν έγινε μάθημα, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει το φιάσκο του Βερολίνο. Η τραγωδία των τελευταίων τεσσάρων ετών διέλυσε την μικρομεσαία τάξη, την ραχοκοκαλιά της Νέας Δημοκρατίας. Και παρόλα αυτά επιλογή της κυβέρνησης είναι ο ΕΝΦΙΑ, επιλογή που στέλνει κατά κύματα ψηφοφόρους της δεξιάς στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις και τα στοιχεία λένε ότι περισσότεροι νεοδημοκράτες πηγαίνουν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, από όσους πάνε σε δεξιά και ακροδεξιά κόμματα.

Αν κάποιοι πιστεύουν ότι αυτή η κατάσταση είναι αντιστρέψιμη, δικαίωμά τους. Πως όμως θα αντιστραφεί μία κατάσταση φαρσοκωμωδίας εντός της Νέας Δημοκρατίας και της κυβέρνησης;

Πως θα δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα;

Ιστορικά στελέχη και πρώην πρωθυπουργοί διαπραγματεύονται με την ηγεσία του κόμματος την παρουσία τους στον διπλό εορτασμό των γενεθλίων της Νέας Δημοκρατίας.

Υπουργοί, όπως ο Αργύρης Ντινόπουλος λένε πως είναι με την πλευρά της κ. Δούρου στο μέτωπο που έχει ανοίξει με άλλον υπουργό της κυβέρνησης, τον κ. Μητσοτάκη.

Ευρωβουλευτίνα από το πουθενά, η κ. Σπυράκη, διαλύει σε δευτερόλεπτα την στρατηγική του πρωθυπουργού για έξοδο από το μνημόνιο, λέγοντας πως και αυτό να φύγει, εμείς θα μείνουμε αγκαλιά με τα νομικά του αποτελέσματα. Τους 500 δηλαδή νόμους, που συνέτριψαν την εκλογική βάση της κοινωνίας και έφεραν τους πολίτες στα όρια της φτώχειας.

Ο κ. Λαζαρίδης εξαναγκάζει με την απαράδεκτη συμπεριφορά του σε παραίτηση ένα λαμπρό πρέσβη. Ο οποίος είχε την οξυδέρκεια και το θάρρος να ενημερώσει πως καλό θα ήταν να μην γίνει η συνάντηση με την κ. Μέρκελ, γιατί δεν θα απέφερε τίποτα  στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση της χώρας.

Ο κ. Γεωργιάδης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας παρακαλώ, τραβά κόκκινη γραμμή με την λογική μιλώντας για bank run. Ποιος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Κώστα Μητσοτάκη θα είχε υποπέσει σε τέτοιο ολίσθημα και θα ήταν σήμερα στη θέση του;
Οι νομαρχιακές οργανώσεις, τα κομματικά γραφεία, απλά δεν υπάρχουν και δεν λειτουργούν. Κανείς πια δεν ρωτά την γνώμη των απλών μελών της Νέας Δημοκρατίας.

Κάποιοι ιθύνοντες κάθονται και σκέφτονται αν η επιστροφή Καρατζαφέρη θα είναι μία επικοινωνιακή αντεπίθεση, όταν βγάζει μάτια πως θα είναι ένα ακόμα πολιτικό αυτογκόλ.

Όλα αυτά δεν είναι σημάδια κούρασης. Είναι σημάδια σήψης. Και ίσως θα ήταν καλύτερο για τον Αντώνη Σαμαρά και την παράταξη, να επιλέξει την λύση των εκλογών. Τα σαράντα χρόνια της Νέας Δημοκρατίας, από κακούς χειρισμούς, μετεξελίχτηκαν από γενέθλια σε μνημόσυνο. Μένει αυτή η αποτυχία να μην κάνει μετάσταση και στην χώρα. Είναι η ώρα των γενναίων αποφάσεων.

Το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή έχει να παίξει σπουδαίο ρόλο και τα επόμενα σαράντα χρόνια. Αρκεί να επιστρέψει στην κοιτίδα του, στην ιδεολογία, τις ιδρυτικές του αρχές.