Η 12η Φεβρουαρίου, μια από τις ημέρες του Γρηγοριανού ημερολογίου, είναι η 43η ημέρα του έτους και όπως όλες οι άλλες, έχουν συμβεί διάφορα γεγονότα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί αυτή η ημερομηνία, αλλά οι συγκυρίες και οι εξελίξει την κάνουν αρκετά σημαντική. Τη σημειώσαμε στο ημερολόγιο μας και περιμένουμε τι θα γίνει, πως θα εξελιχθεί αυτή η μέρα.

Τι συμβαίνει όμως στις 12 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους; Συνέρχεται στις Βρυξέλες η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης με θέμα την τρομοκρατία. Πως μια Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της πολύπαθης και πολύφερνης Ε.Ε. με θέμα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη, έρχεται σε δεύτερη μοίρα, από άλλες συναντήσεις αυτό είναι που αξίζει το σχολιασμό. Έρχεται σε δεύτερη μοίρα γιατί αναμένεται να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης η πρώτη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τη Γερμανίδα καγκελάριο και τους άλλους αρχηγούς κρατών. Τι περιμένουν να δουν στον Έλληνα πρωθυπουργό; Αν μοιάζει με τον μυθολογικό Κένταυρο, αν φοράει προβιά ή αν είναι δεμένος στο βουνό, για να μην τους ξεφύγει και κάνει γνωστό το μυστικό της ζωής στους λαούς (πιθανά αυτό που τους τρομάζει είναι πως τα κατάφεραν αυτοί οι «περίεργοι» Έλληνες και ξεπέρασαν τους εκβιαστικά επιβαλλόμενους φόβους και «σήκωσαν το ανάστημά τους» – ένα εύλογο ερώτημα που μπορεί να απασχολεί εκείνους που προφανώς αγνοούν την Ιστορία).

Αυτή η Σύνοδος Κορυφής, όπως και οι προηγούμενες, είναι μια συνάντηση πολιτικών σε ανώτατο επίπεδο -αρχηγών κρατών- που εν πολλοίς διαμορφώνουν πολιτικές εν αγνοία και σε απαξία από τις κοινωνικές ανάγκες και τις ανθρώπινες αγωνίες. Η διαφορά που έχει η παρούσα Σύνοδος με τις προηγούμενες έγκειται στη συμμετοχή του Έλληνα πρωθυπουργού που -με τις επιλογές του Ελληνικού λαού και τις προθέσεις της κυβέρνησής του- κάνει τα «γραβατωμένα κολάρα» να αναρωτιούνται μήπως οι «αγραβάτωτοι» ξέρουν τον προορισμό τους και ορίζουν τους «ανέμους» τους.

Αλλά με τα «αν» και τα «μήπως», δε γράφεται· η ιστορία ούτε «κατασκευάζονται» τα γεγονότα. Γεγονότα ήταν εκείνα που συνέβησαν την ίδια μέρα το 1943 (με τη μάχη της Οξύνειας, ενός μικρού χωριού στην ευρύτερη περιοχή της Καλαμπάκας, όπου διεξήχθη η πρώτη μεγάλη μάχη της εθνικής αντίστασης – συγκρούστηκαν δυνάμεις του ΕΛΑΣ με Ιταλική φάλαγγα 350 στρατιωτών που είχαν προηγουμένως προχωρήσει σε λεηλασία του χωριού), το 1945 (με τη Συμφωνία της Βάρκιζας) και το 1960 (με την έναρξη των διαπραγματεύσεων στη Βόνη για τις Γερμανικές αποζημιώσεις των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού). Αυτά ήταν γεγονότα· σημαντικά, καθοριστικά, ουσιώδη. Γεγονότα πραγματικά και συμβολικά. Η μάχη της Οξύνειας, μας «δείχνει» σήμερα, ότι μάχες χωρίς θύματα δεν υπάρχουν, μόνο χαραμισμένες ζωές υπάρχουν· ότι η αντίσταση είναι η αποτροπή της υποδούλωσης και της ταπείνωσης. Η Συμφωνία της Βάρκιζας, μας «τονίζει» σήμερα, ότι αντίστοιχες συμφωνίες υποδούλωσης και απεμπόλησης της λαϊκής κυριαρχίας και της λαϊκής επιταγής δε μπορούν να συναφθούν, ούτε να γίνουν αποδεκτές. Η έναρξη των διαπραγματεύσεων για τις Γερμανικές αποζημιώσεις, μας «υπενθυμίζει» σήμερα, ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τα χρέη των Γερμανών προς τον Ελληνικό λαό, τις «οφειλές αίματος» και ότι πρέπει να διαπραγματευόμαστε με το κεφάλι ψηλά, το σώμα ολόρθο και τη ψυχή περήφανη.

Στις 12 Φεβρουαρίου γίνεται μια Σύνοδος Κορυφής. Αυτό είναι ένα συμβάν, όχι όμως το γεγονός. Είναι μια ημέρα με κάποιες εξελίξεις, όπως υπήρξαν στις ημέρες πριν από αυτήν. Το γεγονός είναι αυτό που θα έρθει. Μέχρι τότε όμως, ο δρόμος είναι δύσκολος, δύσβατος και δυσχερής. Αλλά είναι ένας δρόμος που επιλέξαμε ως λαός, να τον διαβούμε. Είναι ένας λαϊκός δρόμος, που θα «φτιάξει» τα γεγονότα της δικής μας γενιάς. Οι πρόγονοί μας έζησαν τα δικά τους. Στο χέρι μας είναι να ζήσουμε τα δικά μας γεγονότα και όχι τα συμβάντα που άλλοι επιλέγουν για εμάς.