Το «Πρώτο Πλάνο», το περιοδικό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ζήτησε από δέκα σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ να μοιραστούν από μια εμπειρία, μια αληθινή ιστορία που έζησαν στα γυρίσματα των ταινιών τους.

Ads

Από εδώ έως το Εκουαδόρ και από την πιο αισιόδοξη πλευρά της ζωής έως την πιο σκοτεινή, οι αφηγήσεις τους είναι γεμάτες από το υλικό της ζωής.

Συναρπαστικό. Αστείρευτο.

Το tvxs.gr δημοσιεύει σήμερα την ένατη. 

(Λίγη) τύχη με το μέρος σου

Του Νίκου Μεγγρέλη

Το να κάνεις ντοκιμαντέρ είναι μια συναρπαστική διαδικασία. Από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι να  γίνει πραγματικότητα και να το δεις στο πανί, είναι μια μαγεία, με τις χαρές και τις λύπες, τα άγχη και τις αγωνίες, με τις αμφιβολίες και τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς, με την εμμονή στη λεπτομέρεια. Είναι όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις και αφορμή για να δεις στην καθημερινή σου ζωή τα πράγματα αλλιώς.

Ads

Έτσι ήταν  για μένα το Shooting vs Shooting – Πεθαίνοντας για την Αλήθεια, το ντοκιμαντέρ μου για τους δημοσιογράφους που σκοτώθηκαν στον πόλεμο του Ιράκ. Έκανε πρεμιέρα στο 13ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2011, είχα την τύχη να τιμηθεί με πολλά βραβεία εντός και εκτός Ελλάδας, ενώ εξακολουθεί να προβάλλεται διεθνώς μέχρι και σήμερα.

Να γίνω πιο σαφής: Μέχρι τότε πίστευα ότι η φράση «τίποτα δεν είναι αδύνατο» περισσότερο κινούνταν στη σφαίρα της φαντασίας και του επιθυμητού, παρά σε αυτήν της πραγματικότητας. Ακριβώς για αυτό σε προτάσεις που μου ακούγονταν  σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά απίθανες να υλοποιηθούν αντιδρούσα με δυσπιστία. 

Είμαι στη Ρώμη με τρεις Ιταλούς, πολύ καλούς φίλους και τους μιλάω για το ντοκιμαντέρ και τα σχέδια μου. Με ακούν, προτείνουν ιδέες και υλικό, η συζήτηση είναι ενδιαφέρουσα και δημιουργική. Κάποια στιγμή, ο Ρέντσο (Σαντέλι) με ρωτάει.

Και από μουσική; Έχεις σκεφτεί ποιος θα σου κάνει τη μουσική;

Όχι ήταν η απάντησή μου. Είναι ακόμα πολύ νωρίς.

Ο Πιοβάνι; Τι θα έλεγες για τον Πιοβάνι;

Έλα τώρα αντέδρασα, θεωρώντας την πρόταση πολύ «ρομαντική» και επικίνδυνη για να ξεστρατίσει η συζήτηση σε ωραίες μεν αλλά ανεδαφικές σκέψεις και προτάσεις. Σιγά που ο βραβευμένος με Όσκαρ Πιοβάνι,θα δεχθεί να μπει η μουσική του σε ένα ντοκιμαντέρ που κάνει ένας άγνωστος σε αυτόν Έλληνας.

Δεν απάντησε και η συζήτηση συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή, σηκώθηκε πήγε στο τηλέφωνο του γραφείου, σχημάτισε έναν αριθμό και μετά τους κλασικούς χαιρετισμούς τον άκουσα να λέει:

Μαέστρο, έχω εδώ έναν πολύ καλό φίλο από την Ελλάδα, ο οποίος έχει γεννηθεί στην Ιταλία και κάνει ένα ντοκιμαντέρ…

Δύο λεπτά αργότερα, μου έδωσε το ακουστικό, κλείσαμε ραντεβού και  σε λιγότερο από τριάντα μέρες  ήρθαν οι μουσικές αρχής και τέλους του ντοκιμαντέρ…

Από τότε, πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον, πολύ περισσότερο αν έχεις έστω και (λίγη) τύχη με το μέρος σου.

Ακόμα όμως και αν είναι, προτιμώ να το δω στην πράξη!

Διαβάστε επίσης: