Δέκα αληθινές ιστορίες λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Το «Πρώτο Πλάνο», το περιοδικό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ζήτησε από δέκα σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ να μοιραστούν από μια εμπειρία, μια αληθινή ιστορία που έζησαν στα γυρίσματα των ταινιών τους. Από εδώ έως το Εκουαδόρ και από την πιο αισιόδοξη πλευρά της ζωής έως την πιο σκοτεινή, οι αφηγήσεις τους είναι γεμάτες από το υλικό της ζωής. Συναρπαστικό. Αστείρευτο.

Το tvxs.gr δημοσιεύει σήμερα την δεύτερη.

Απολογία στο Εκουαδόρ

Του Στέλιου Κούλογλου

Η κορύφωση της ταινίας «Απολογία ενός Οικονομικού Δολοφόνου» είχε σχεδιασθεί να γυριστεί στο Κίτο, τη πρωτεύουσα του Εκουαδόρ. Πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ ήταν ο Τζων Πέρκινς, ένα πρώην στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας που στο βιβλίο του «Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου» αποκάλυπτε το μηχανισμό με τον οποίο οι ΗΠΑ έπαιρναν τον έλεγχο χωρών του Τρίτου Κόσμου: οικονομικοί δολοφόνοι σαν τον Πέρκινς, που δούλευαν για τη Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, παρουσιάζονταν στους προέδρους των χωρών της Λατινικής Αμερικής ή της Αφρικής προσφέροντας απλόχερα δάνεια. Ο στόχος τους ήταν οι χώρες – στόχοι να υπερχρεωθούν, ώστε να βρεθούν στο έλεος της Ουάσιγκτον και του ΔΝΤ.

Το δίλημμα που έθεταν στους προέδρους ήταν πολύ απλό: ή υποταγή ή μια σφαίρα με το όνομα τους. Είτε δηλαδή θα δέχονταν την προσφορά των δανείων κρατώντας ένα ποσοστό για λογαριασμό τους ή, αν αρνούνταν, την υπόθεση αναλάμβαναν τα «τσακάλια» της CIA που θα τους έβγαζαν με τη μέση, οργανώνοντας την ανατροπή τους με ένα πραξικόπημα ή τη δολοφονία τους. Ο Πέρκινς έγραφε ότι ένα από τα θύματα του ήταν ο Χάιμε Ρολντός, ένας από τους πιο προοδευτικούς προέδρους που πέρασαν από τη Λατινική Αμερική και ο οποίος ήθελε να αξιοποιήσει τους πλούσιους φυσικούς πόρους του Εκουαδόρ (η δεύτερη σε μέγεθος πετρελαιοπαραγωγός χώρα στη Λατινική Αμερική) προς όφελος του λαού του. Μετά την άρνηση του να παίξει το παιχνίδι, ο αδιάφθορος Ρολντός είχε βρει το θάνατο το 1981, σε ένα μυστηριώδες αεροπορικό δυστύχημα. 

Ο θάνατος του δημοφιλούς προέδρου σφράγισε την σύγχρονη ιστορία του Εκουαδόρ, καθώς επακολούθησε μια περίοδος μεγάλης πολιτικής αναταραχής καθώς και η υποταγή της χώρας σε ένα από τα καταστροφικά προγράμματα του ΔΝΤ. Ο Ραφαέλ Κορέα, ο σημερινός πρόεδρος του Εκουαδόρ είχε μόλις αναλάβει όταν φτάσαμε στο Κίτο, την άνοιξη του 1997. Η πρώτη ενέργεια του ήταν να πετάξει έξω από τη χώρα τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ.

Είχα πείσει τον Πέρκινς να οργανώσουμε μια δημόσια εκδήλωση, στην οποία θα απολογείτο για τις πράξεις του. Η εκδήλωση είχε διαφημιστεί με 2 ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του Πέρκινς που είχαν οργανώσει οι τοπικοί παραγωγοί της ταινίας, αλλά δεν είχαμε ιδέα αν στο θέατρο θα ερχόταν κόσμος και πόσος. Τριάντα άτομα ή 300, πως να το ξέρεις σε μια άγνωστη πόλη; Για καλό και για κακό, δουλέψαμε ώρες πριν την έναρξη τοποθετώντας τις 3 κάμερες με τρόπο που να φαίνεται ότι υπήρχε κοινό, το οποίο σχεδιάζαμε να τοποθετήσουμε στις κερκίδες του αμφιθέατρου, πίσω από το βήμα απ’ όπου θα μιλούσε ο Πέρκινς.

Μια ώρα πριν την εκδήλωση άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος που στο τέλος έφτασαν τις 3.000. Το θέατρο γέμισε ασφυκτικά, ενώ κάποια στιγμή αυτοί που είχαν μείνει απ΄έξω έσπασαν τις πόρτες, εισέβαλλαν καταλαμβάνοντας την σκηνή και κάθε γωνία, περνώντας κυριολεκτικά από πάνω μας. Έχασα κάθε επαφή με τους καμεραμάν που άρχισαν να τραβάνε όπως – όπως, ανάμεσα στα κεφάλια και τα σώματα των θεατών.

Ο έλεγχος είχε χαθεί, αστυνομία δεν υπήρχε ενώ πολλοί φώναζαν συνθήματα και κανείς δεν ήξερε αν θα αποθέωναν τον Πέρκινς που μετά από τόσα χρόνια αποκάλυπτε τις αιτίες της τραγωδίας τους ή θα τον λιντσάριζαν. Δεν έγινε τίποτα από τα δύο και μετά από 3 ώρες απολογίας και συζήτησης πήγαμε ξεθεωμένοι για μια παγωμένη μπίρα. 

Διαβάστε επίσης: 

• 10 αληθινές ιστορίες: Φύγε σου είπα…