Η εννοιολογική ανάλυση αλλά και η αναγκαιότητα της τιμωρίας δεν είναι ένα απλό θέμα ούτε σε εγκληματολογικό ούτε σε ηθικό επίπεδο. Εκατοντάδες οι νομικές και κοινωνικο/ψυχικές θεωρίες σχετικά με την αποτελεσματικότητα της επιβολής συγκεκριμένων ποινών ή κυρώσεων τόσο ως προς την αποτροπή διάπραξης νέων  παράνομων πράξεων αλλά και ως προς την συμμόρφωση και την βελτίωση της συμπεριφοράς του “δράστη”. Η έννοια της “τιμωρίας” ως ανασταλτικός παράγοντας αλλά και ως συνεπακόλουθο των πράξεων μας είναι βαθειά ριζωμένη στην συνείδηση μας παιδιοθέν. Αποτελεί σημαντικό άξονα (πράξη-αποτέλεσμα-συνέπεια) των νομικών και των κοινωνικών θεωριών αλλά και της θρησκείας, της λογοτεχνίας, του θεάτρου και της τέχνης. Η Μαρία Τριαντοπούλου γράφει τη σκέψη της ημέρας
 

Ads

Η τιμωρία λοιπόν, με την ευρεία έννοια του όρου, που περιλαμβάνει ποινικές αλλά και πολιτικο/οικονομικές κυρώσεις για τις πράξεις ή τις παραλείψεις κάποιου ή κάποιων που έχουν ηθελημένα βλάψει το κοινωνικό σύνολο είναι εκτός από νομική και απόλυτα ηθική αναγκαιότητα. Μόνο έτσι θα μπορέσει το κοινωνικό αυτό σύνολα να νιώσει ότι έχει υπάρξει κάποια κάθαρση και, νιώθοντας δικαιωμένο με έναν τρόπο, ότι μπορεί πια να προχωρήσει μπροστά. Ας γίνω πιο συγκεκριμένη. Η χώρα σήμερα περνάει μια από τις χειρότερες στιγμές της πιο πρόσφατης ιστορίας της. Έχει υποστεί μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή, έχει εξευτελιστεί και διασυρθεί διεθνώς, έχει τσακιστεί, κυριολεκτικά, από τα μέτρα λιτότητας και από την ύφεση. Και κάποια άτομα που ήταν σε σημαντικές θέσεις εξουσίας, κάποια διαπλεκόμενα και διεφθερμένα πολιτικά συμφέροντα, κάποιοι  ηθικοί αυτουργοί και κάποιοι καιροσκόποι έφταιξαν για αυτήν την κατάσταση. Κι έφταιξαν όχι μόνο με μια γενική πολιτική και ηθική έννοια αλλά και με μια καθαρά νομική έννοια. Και όμως παραμένουν ατιμώρητοι. Όχι απλά ατιμώρητοι, αλλά μερικοί από αυτούς είναι ακόμα σε θέσεις εξουσίας ώστε να δίνουν στον ελληνικό λαό μαθήματα πολιτικής ορθότητας και να εξαπολύουν υβριστικές επιθέσεις κατά οιουδήποτε τολμήσει να τους αμφισβητήσει. Είναι πολλοί εκείνοι που ενώ έχουν φταίξει με πολλούς και διάφορους τρόπους για το κακό χάλι της χώρας παραμένουν οι ίδιοι υπεύθυνοι για την σωτηρία του λαού και την έξοδο της χώρας από την κρίση.
 
Η τιμωρία σε καμιά ορθή δημοκρατική κοινωνία δεν θα πρέπει να είναι εκδικητική ή να υπαγορεύεται από μίσος. Είναι όμως απαραίτητη για να επέλθει η κάθαρση, για να μην νιώθει ο ελληνικός λαός ότι όχι μόνο οδηγήθηκε στην εξαθλίωση, ότι όχι μόνο του ζητείται να πληρώσει στην κυριολεξία τα σπασμένα και τα κλεμμένα άλλων, αλλά ότι εμπαίζεται και από πάνω με τον πιο άδικο και ανελέητο τρόπο. Η απόλυτη ατιμωρησία παντός υπευθύνου (κι ας μην κοροϊδευόμαστε με το άλλοθι του Τσοχατζόπουλου) για όλες τις τεράστιες, όχι μόνο πολιτικές, αλλά και καθαρά ποινικές και αστικές ευθύνες εξαγριώνει δικαίως τον κόσμο και προκαλεί οργή και μνησικακία. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια στη Βρετανία ότι υπήρχε η υπόνοια ότι κάποιοι πολιτικοί είχαν χρηματισθεί και σηκωνόταν ένας ένας στη Βουλή και ζητούσε συγγνώμη και επέστρεφε το ποσόν που είχε παράνομα εισπράξει στο Βρετανικό κράτος. Κάποιος είχε επιστρέψει μέχρι και ένα σετ τσαγιού που είχε λάβει ως αξιωματούχος του κράτους και το είχε μετά κρατήσει σπίτι του.
 
Και θα μου πεις “αν τους έβλεπες όλους αυτούς στη φυλακή θα έκανε καμιά διαφορά”; Πιστεύω πως ναι. Αν όχι στο να πληρώσω για άλλη μια φορά το χαράτσι ή να βρω δουλειά ή σωστά νοσοκομεία ή καλή παιδεία τουλάχιστον στο να μην θεωρώ τον εαυτό μου εντελώς μ@λ#κα. Θα ήταν μια ηθική ικανοποίηση ότι ζω σε μια χώρα που το πολιτικό σύστημα και εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία με σέβονται και ότι κάποιοι κάπως θα πληρώσουν χωρίς να μου προτείνουν το φτηνό και χυδαίο επιχείρημα ότι τα φάγαμε όλοι μαζί και ότι άρα θα τα πληρώσουμε και όλοι μαζί. Γιατί κάποιοι εγκλημάτησαν κατά της χώρας και του λαού της ατιμωρητί και αν δεν φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο ούτε η δημοκρατία υπηρετείται ούτε και η δικαιοσύνη.
 
«Γιατί άκουσαν μια απαίσια βοή, θανάσιμη βοή την σκάλα ν’ ανεβαίνει… γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη, τανοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων» Κ. Καβάφης