Είναι αλήθεια ότι η χώρα περνάει μια βαθύτατη εθνική θλίψη, έναν βαθύτατο θυμό και βιώνει μια βαθύτατη απελπισία. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι; Προσπαθείς να ξεκινήσεις τη μέρα σου κάπως αισιόδοξα και με το που ανοίγεις τον υπολογιστή, την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο βομβαρδίζεσαι με ειδήσεις που είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Η Μαρία Τριαντοπούλου γράφει την σκέψη της ημέρας

Ads

 
• Το τέλος της δίκης του Τσοχατζόπουλου και η ποινή που του επιβλήθηκε δεν μου δίνει την αναμενόμενη χαρά, μου υπενθυμίζει απλά για άλλη μια φορά τη διαφθορά των πολιτικών που κυβερνούσαν επί τόσα χρόνια τη χώρα, την αναίσχυντη λεηλασία των εθνικών πόρων και τα παιχνίδια εξουσίας σε βάρος ενός ολόκληρου λαού.
 
• Το ΔΝΤ ζητάει νέα μέτρα ύψους 2,9 δις. Ευρώ το 2014 και η χαρά των οικονομικών υπουργών της κυβέρνησης γίνεται λύπη.
 
• Ο πρόεδρος της Κομισιόν ζητάει από την ελληνική Επιτροπή Ανταγωνισμού να «προσέξει» την εξαγορά της Olympic από την Aegean αλλά δίνεται το πράσινο φως για την δημιουργία ιδιωτικού μονοπωλίου στις αερομεταφορές.
 
• Οι αποκαλύψεις για τη Χρυσή Αυγή προκαλούν όλο και περισσότερη αηδία αλλά και ανασφάλεια για το πως έγινε και αφέθηκε ελεύθερη τόσο καιρό να συνεχίζει την εγκληματική της δράση. Τα στατιστικά στοιχεία δε και τα γκάλοπ δεν εμφανίζουν την πτώση στα ποσοστά της ΧΑ που θα έφερνε πιθανά μια ελαφρά ανάταση.
 
• Η ανείπωτη τραγωδία στην Λαμπετούσα και η αντιμετώπιση του προβλήματος της μετανάστευσης με την επανεξέταση του θέματος της προσφοράς ασύλου διχάζει τους 28 υπουργούς της ΕΕ χωρίς να μου δίνει καμία ελπίδα ότι κάτι θετικό μπορεί να βγει από τον άδικο χαμό 232 ανθρώπων.
 
Με τέτοια ειδησεογραφία που, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, μας βομβαρδίζει από παντού πως να μην απελπίζεσαι, πως να μην μελαγχολείς; Κυκλοφορεί λοιπόν στο διαδίκτυο μια χιουμοριστική διαφήμιση για ένα χάπι που παίρνοντας το μειώνεται ο δείκτης νοημοσύνης σου γύρω στο 70 και συνεπακόλουθα φεύγουν τα άγχη, φεύγει ο φόβος, φεύγει και η μελαγχολία.
 
Ζεις μες την καλή χαρά ακόμα κι αν τα νέα είναι σαν τα σημερινά, σαν των τελευταίων 3 χρόνων δηλαδή, και δεν κινδυνεύεις από κατάθλιψη και απελπισία. Έχει όμως και τις ανεπιθύμητες παρενέργειες του: γίνεσαι συνεπακόλουθα ρατσιστής, ομοφοβικός και μισαλλόδοξος – συνηθισμένες παρενέργειες της ηλιθιότητας δηλαδή – φοβάσαι την αλλαγή και την διαφορετικότητα.
 
Έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα δηλαδή ούτε αυτό το χάπι αποτελεί λύση στην εθνική μας μελαγχολία. Άσε δε που αρκετοί άνθρωποι τριγύρω μας μάλλον το παίρνουνε ήδη… Και έτσι πολύ φοβάμαι ότι σε μας όλους τελικά πέφτει η ευθύνη του να αλλάξουμε τα πράγματα, να στρέψουμε τον ρουν της απελπισίας σε κάτι θετικό και δημιουργικό.
 
Το πως δεν είμαι σίγουρη ότι το ξέρω ακριβώς, γιατί η δική μου η γενιά είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την σημερινή κατάσταση/κατάθλιψη και άρα μάλλον ακατάλληλη στο να δώσει λύσεις, αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρχουν πολλοί άλλοι, νεότεροι από μένα, που και θα το ξέρουν και θα αγωνιστούν για αυτό.