Η ιστορία έχει χιούμορ και λεπτή αίσθηση ειρωνείας. Ο αρχί – αποστάτης Μητσοτάκης κατήγγειλε το 1993 Σαμαρά για αποστασία. Ο Σαμαράς καταγγέλλει τώρα τον Τσίπρα ότι καλεί σε αποστασία τους βουλευτές της συμπολίτευσης. Από κοντά και ο «σαλταδόρος» – σύμφωνα με τις εκφράσεις γνωστών ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, το 2007- Βενιζέλος που επιστράτευσε τόσο το 2007 όσο και κατεξοχήν το 2011 κάθε λούμπεν, εξωνημένο, ελεγχόμενο από τη διαπλοκή μέλος των τότε κοινοβουλευτικών ομάδων του ΠΑΣΟΚ για να ανατρέψει τον Παπανδρέου, που εν τω μεταξύ – από το 2010 και έπειτα – είχε προσχωρήσει με χέρια και πόδια στην πολιτική του παρασιτισμού προετοιμάζοντας ο ίδιος την πτώση του.

Ads

Και για υπερασπιστή της κοινοβουλευτικής τάξης οι Σαμαράς και Βενιζέλος που τρέμουν τις εκλογές ο καθένας για τους δικούς του λόγους και που βλέπουν πόσο επισφαλής είναι η θέση τους, διαθέτουν τη «ναυαρχίδα της διαφάνειας», το ΔΟΛ και τα ΝΕΑ, που κάθε μέρα που περνάει βουτιούνται βαθύτερα στον κιτρινισμό.

Θέλει να ξεχάσουμε ο ΔΟΛ τη στάση του στην πραγματική αποστασία του 1965. Να ξεχάσουμε τη στάση του στο βρώμικο ’89. Και βεβαίως τη στάση του το 2007 όταν ένα ολόκληρο συγκρότημα επεδίωκε ξεδιάντροπα να ελέγξει και να ποδηγετήσει τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, πράγμα που τελικά πέτυχε τη διετία 2010-2012 χάρη στο δίδυμο Παπανδρέου- Βενιζέλου, ωθώντας το ΠΑΣΟΚ στην απαξίωση και στον ευτελισμό και τη χώρα στην καταστροφή.

Τα πρωτοσέλιδα και οι ανακοινώσεις περί πρόσκλησης σε αποστασία ανεβάζουν τον καθεστωτικό κιτρινισμό σε νέα ύψη. Ανήκω σε εκείνους που διαφωνούν με την περιβόητη δήλωση Τσίπρα, τόσο ως προς την εκτίμηση που κάνει σε ό,τι αφορά τη στάση των τοπικών κοινωνιών, όσο και σε ό,τι αφορά το χρόνο και το υποκείμενο της δήλωσης. Επίσης δε θεωρώ ότι με μια αναγκαία μεν, υπερβολικά καθυστερημένη δε, ψήφο κατά πτυχών της μνημονιακής πολιτικής, βουλευτές της συμπολίτευσης ξεπλένονται για όσα από το 2010 έπραξαν.  
 
Από αυτή όμως την κριτική έως τον εντοπισμό πρόσκλησης σε αποστασία υπάρχει τεράστια απόσταση, που μόνο ο αχαλίνωτος κιτρινισμός και ο φόβος απώλειας της εξουσίας και της ασυλίας που αυτή προσφέρει μπορούν να καλύψουν. Πρώτα απ’ όλα ξέρουμε πολύ καλά ότι οι αποστασίες μεθοδεύονται υπογείως. Ειδικά ο ΔΟΛ, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος το γνωρίζουν ακόμα καλύτερα.

Δεύτερον, από πότε είναι απαγορευμένο σε οποιονδήποτε πολίτη και εν προκειμένω σε ένα μέλος της Βουλής να κρίνει και να προτείνει σε βουλευτές ποια πρέπει να είναι η στάση τους σε κρίσιμα ζητήματα; Δεν έκανε το ίδιο ο Βενιζέλος, λογής εφημερίδες και αργότερα ο Σαμαράς όταν αναγόρευαν σχεδόν σε προδοσία τη μη ψήφιση των μνημονίων;

Εν κατακλείδι, η «αποστασιολογία» στην πραγματικότητα αποπειράται με άφθονη μπουρδολογία και κιτρινισμό να καλύψει το πραγματικό ζήτημα της αποσύνθεσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας, υπό το βάρος των αδιεξόδων της μνημονιακής πολιτικής. Οι δύο εταίροι μπλεγμένοι στα δίχτυα της διαπλοκής, του παρασιτισμού, του νεοφιλελευθερισμού και του παρακράτους που τους στήριξαν και τους στηρίζουν, ολοένα πιο αποκομμένοι από το λαό κυνηγούν φαντάσματα προσπαθώντας να αποφύγουν την πραγματική αιτία των προβλημάτων τους, που είναι πολύ απλή: απέτυχαν να βγάλουν το λαό από την κρίση και άρα δεν τους θέλει ο λαός. Γι’ αυτό θα πέσουν.