Όσο μου επιτρέπει η “Αστική μου Ευγένεια”, θα προσπαθήσω ήρεμα να σας παραθέσω, την εμπειρία μου ως ένας απο τους χιλιάδες, Ελεύθερους πολιορκημένους της χθεσινής ημέρας.

Αρχικά να ζητήσω συγγνώμη, από την Κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό, και τον αξιότιμο περιφερειάρχη. Που ως ανεύθυνος πολίτης απαιτώ να μην με κακοποιούν.

Να ζητήσω συγγνώμη, διότι ζητάω το Κράτος να με συνδράμει σε ένα ακραίο φαινόμενο. Τι θράσος. Η Κυβέρνηση δεν είναι για τα δύσκολα. Όχι βρε, την κυβέρνηση πρέπει την θέλουμε όταν τρέχουμε με ξέπλεκες πλεξούδες στους αγρούς…

Θα αποφύγω την πολυλογία και τις ακρότητες…

Είχα το θράσος να πάω στην δουλειά μου. Αφού ξεκίνησε η έντονη χιονόπτωση έφυγα. Ώρα 12. Όχι στο Μέτσοβο, αλλά από την Ακριτική Παλλήνη.

Βγαίνω λοιπόν στην Μαραθώνος. Και από εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς. Ακινητοποιημένα τα πάντα. Λέω διάολε, κάτι θα έχει συμβεί. Έχεις καύσιμο, ένα σάντουιτς, νερό. Θα αργήσεις λίγο. Σε 2 ώρες είχα κάνει 34,28m.

Να σημειώσω ότι η αδυναμία κίνησης δεν είχε καμία σχέση με την ύπαρξη αλυσίδων, ούτε με γνώση οδήγησης. Ήταν κλειστός ο δρόμος.  Δεν υπήρχε γύρω μας κανένας, από την Κρατική μηχανή. Κανένας. Αυτή η ανυπαρξία κράτησε για τουλάχιστον έξι ώρες. Όχι πως μετά υπήρχε.

Ό,τι βοήθεια υπήρχε όσο περνούσε η ώρα ήταν από αλληλέγγυους. Απλούς πολίτες. Οι οποίοι βοηθούσαν με όποιο τρόπο. Ένα φτυάρι, ένα σκαλιστήρι, με τα χέρια… Η συγκίνηση που ένοιωθες γι’ αυτούς τους ανθρώπους ήταν τεράστια. Μπράβο!

Αυτοί άνοιξαν τον δρόμο στο Σταυρό, αυτοί μας έφεραν νερό. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Κώστας. Παιδιά είμαστε ευγνώμων. Μηχανήματα Τίποτα. Αστυνομία Πουθενά. Τα αυτοκίνητα, έμεναν από καύσιμα, μπαταρίες κινητών τελείωναν κλπ.

Είχα την τύχη να βοηθήσω μια συμπολίτη μας. Στη μέση του δρόμου, χωρίς καύσιμα (Ήταν 5 ώρες περιπλανώμενη, δεν είχε πάει για ψώνια). Χωρίς μπαταρία, 20 km από το σπίτι της.

Στόχος να φτάσουμε σε ένα μετρό. Δεν επετεύχθη, διότι το μετρό σταματούσε στις 12. Ούτε αυτό δεν κράτησαν ανοιχτό. Έστω κάποιοι άνθρωποι να αφήσουν τα αυτοκίνητα και να φύγουν με αυτό.

Οι ώρες περνούσαν, βοήθεια πουθενά, ενημέρωση καμία. Ένας αστυνομικός πέρασε, απλά κοιτούσε μάλλον αν ζούσαμε. Μετά από 8 ώρες περίπου φτάσαμε Αγία Παρασκευή. Εκεί είδαμε ένα μηχάνημα στην άκρη. Όλα Μπάχαλο. Λίγο πιο κάτω μετά από ώρες τρία μηχανήματα, χωρίς κανένα σχέδιο “έπαιζαν τα συγκρουόμενα”.

Οι ώρες περνούσαν. Πάλι απλοί πολίτες με όποιο μέσο έκαναν ότι μπορούσαν. Μετά από 13 ώρες περάσαμε τον Χολαργό, με δυσκολία φτάσαμε στην Αλεξάνδρας, άφησα την Χ. στο ξενοδοχείο, ευτυχώς ασφαλή, συνέχισα Αλεξάνδρας και μετά από 15 ώρες έφτασα σπίτι μου.

Αλάτι ούτε γι’ αστείο, μηχανήματα θα αστειεύεστε. Αν στην μεσογείων έπρεπε να προσγειωθεί Rafale σας ορκίζομαι θα ήταν γήπεδο.

Εμείς ως πολίτες είμαστε τεμάχια… Απλοί αριθμοί. Δεν έχουμε καμία αξία. Ζούμε από τύχη. Όλα ήταν ένα μπάχαλο! Όλα ήταν σχεδιασμένα από ανίκανους. Αίσχος…

Επιστέγασμα στον ξεφτιλισμό, τα 2.000 ευρώ αποζημίωση στους εγκλωβισμένους στην Αττική οδό.

Αίσχος άθλιοι. Τόσο αξιολογείτε την ζωή μας; Αίσχος, πρέπει με κάποιο τρόπο συλλογικά κάτι να κάνουμε. Όχι για χρήματα, αλλά να πάψουν να μας θεωρούν σκουπίδια. Φτάνει πια. Η αλληλεγγύη και η Αντίδραση η μόνη λύση.

Καλή δύναμη!