Κατηγορήθηκε από τα βρετανικά μίντια ως «τρομοκράτης», «αντισημίτης», «ανίκανος», «γραφικός», «επικίνδυνος» – και πολλά ακόμα. Απ’ όλες τις κατηγορίες, η μόνη που μοιάζει να ευσταθεί, είναι ότι όταν νιώθει κουρασμένος δεν ενδιαφέρεται για το γαστρονομικό πρωτόκολλο και τρώει κρύα φασόλια, κατευθείαν από την κονσέρβα!

Με τέτοιου είδους δημοσιεύματα και με προβλέψεις για το βραχυπρόθεσμο της θητείας του, πέρασαν πάνω από 150 μέρες με τον Κόρμπιν στα ηνία των Εργατικών. Οι επιθέσεις από τους Συντηρητικούς αναμενόμενες, οι επιθέσεις από τη δεξιά πτέρυγα του κόμματός του ακόμα σφοδρότερες και πιο δύσκολα διαχειρίσιμες. Την ίδια στιγμή, για πολλούς από τους χιλιάδες υποστηρικτές του, ο Κόρμπιν αντιπροσωπεύει την γέννηση μια «νέας» πολιτικής και ενός νέου κόμματος: είναι το «κόμμα-κίνημα», που ξεπερνάει τα στενά κομματικά όρια, ενώνεται με καμπάνιες και κινήματα έξω από αυτό, διαμορφώνει μια κοινωνία ενεργών πολιτών.

Στην πραγματικότητα το «νέο», αν και αποτελεί τον πιο αγαπημένο και χρησιμοποιημένο όρο τόσο στο πολιτικό όσο και στο καταναλωτικό μάρκετινγκ, δεν είναι ποτέ αποκομμένο από το «παλιό» ούτε αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Αυτό που φαντάζει «νέο» για τους Εργατικούς, ίσως και άλλους σοσιαλδημοκράτες, είναι η επιστροφή σε μια σοσιαλιστική ηθική παράδοση και πολιτική κατεύθυνση, με τη συμμετοχή της μέχρι πρότινος απαξιωμένης βάσης.

Όπως έχει φανεί, για τον Κόρμπιν, το μέλλον του κόμματος βασίζεται στην επίτευξη δυο στόχων: Ο πρώτος είναι η κυριαρχία της ομάδας Κόρμπιν και ο περιορισμός της μπλερικής πτέρυγας, τόσο στα κομματικά όργανα όσο και στην κοινοβουλευτική ομάδα. Ο δεύτερος, η δημιουργία ένα συνεκτικού και πειστικού αφηγήματος για την Αριστερά του 21ου αιώνα, ικανού να φέρει τους Εργατικούς στην εξουσία το 2020. Για να πετύχει ο Κόρμπιν, πρέπει να μιλήσει όχι στην Αριστερά (που ήδη τον υποστηρίζει) αλλά σε πιο πλατιά στρώματα που δεν έχουν σαφή ιδεολογική τοποθέτηση και ανησυχούν για την οικονομία, το προσφυγικό, τη σχέση της Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι διαμάχες των τελευταίων μηνών, που ανέδειξαν στρατηγικές επιδιώξεις της ηγεσίας του Κόρμπιν και συμβάλλουν στην επιστροφή του κόμματος σε αριστερό προσανατολισμό, αφορούσαν την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική και την αναδιοργάνωση του κόμματος. Η εναντίωση στο νομοσχέδιο για τις περικοπές στο κράτος πρόνοιας στόχευσαν σε μη νεοφιλελεύθερη εσωτερική πολιτική· η αντίθεση στον βομβαρδισμό της Συρίας σε μια διαφορετική εξωτερική πολιτική· και ο ανασχηματισμός της σκιώδους κυβέρνησης, στην ανακατανομή της εξουσίας μέσα στο κόμμα. Το «νέο» μπορεί προκύψει από την σύνθεση όλων αυτόν σε μια συνολική και συνεκτική πρόταση, που θα ξεπερνάει τις επιμέρους προτάσεις, θα στηριχθεί ενεργά από τη βάση του κόμματος και θα κινητοποιήσει σημαντικά κομμάτια της κοινωνίας.

Τους περασμένους μήνες, ο Κόρμπιν και ο σκιώδης υπουργός οικονομίας Τζων Μακντόνελ δημιούργησαν ρήγματα στην πολιτική της λιτότητας των Συντηρητικών και κατάφεραν να την παρουσιάσουν σαν αυτό που είναι: μια πολιτική επιλογή με καταστροφικά αποτελέσματα. Στην καθιερωμένη εβδομαδιαία κοινοβουλευτική συνεδρίαση, όπου ο πρωθυπουργός απαντάει σε ερωτήσεις, ο Κόρμπιν επέμεινε στην ίδια ερώτηση: «Μπορεί η κυβέρνηση να εγγυηθεί ότι κανένας δεν θα βρεθεί σε χειρότερη θέση μετά από την κατάργηση των φορολογικών ελαφρύνσεων και των περικοπών»; Ερώτηση που ο πρωθυπουργός Κάμερον απέφυγε συστηματικά να απαντήσει, ενώ έφτασε στη φαιδρότητα μετά τη δήλωσή του ότι απογοητεύτηκε με τις περικοπές του τοπικού συμβουλίου του Οξφορτσάιερ, περικοπές που είναι αποτέλεσμα της δικής του πολιτικής περικοπών των δαπανών των τοπικών φορέων!

Η εναντίωση του Κόρμπιν στον βομβαρδισμό της Συρίας, όπως και η αντίθεσή του στις επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν παλαιότερα, καθώς και η πάγια θέση του κατά τον πυρηνικών, θεωρήθηκαν από τα μίντια ως αντίθετες με την επιθυμία του εκλογικού σώματος. Ωστόσο (εκτός του ότι οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης συμφωνεί με τον αρχηγό των Εργατικών), παραβλέπουν ότι ο Κόρμπιν είναι σε θέση να πείσει την κοινή γνώμη προς αυτή την κατεύθυνση. Η διαμάχη για τον βομβαρδισμό στη Συρία ήταν λιγότερο μια αναμέτρηση μεταξύ Εργατικών-Συντηριτικών και περισσότερο ένας εσωκομματικός πόλεμος κατά της ηγεσίας Κόρμπιν. Με εξήντα έξι βουλευτές να ψηφίζουν υπέρ μαζί με τους Συντηρητικούς και χωρίς ο Κορμπιν να έχει επιβάλει στους βουλευτές του την κομματική γραμμή, όπως θα μπορούσε, αυτό το επεισόδιο έθεσε επί τάπητος το ζήτημα του ελέγχου της δεξιάς πτέρυγας, για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη πολιτική.

Το επόμενο επεισόδιο, ο ανασχηματισμός της σκιώδους κυβέρνησης, ήταν αναγκαίο, αν και λιγότερο αιματηρό από όσο αναμενόταν. Η απομάκρυνση τριών μέλλον της σκιώδους κυβέρνησης και η παραίτηση μερικών υφισταμένων των εκδιωχθέντων, αφενός δεν απέκλεισε τους πιο μετριοπαθείς από μια μελλοντική Εργατική κυβέρνηση, και αφετέρου έγινε η αφορμή για μια «συζήτηση» μεταξύ Κόρμπιν και διαφωνούντων που τελείωσε με τον πρώτο να έχει τον τελευταίο λόγο: «Ή συντάσσεστε με την γραμμή της ηγεσίας, ή φεύγετε από τη σκιώδη και συνεχίζετε την κριτική σαν απλοί βουλευτές». Η αλήθεια είναι ότι τελευταία η εσωκομματική κριτική έχει μειωθεί αισθητά.

Στο θέμα του δημοψηφίσματος για την παραμονή της Βρετανίας στην Ε.Ε., και καθώς η ημερομηνία δεν έχει οριστεί από την κυβέρνηση (πρέπει να γίνει μέχρι το τέλος του 2017, φήμες το θέλουν στις 23 Ιουνίου 2016· η κυβέρνηση προσπαθεί ώστε να γίνει σε ευνοϊκό γι’ αυτήν χρόνο, ανάλογα με τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων του Κάμερον με τις Βρυξέλλες), ο Κόρμπιν απέφευγε να πάρει θέση. Παρόλο που οι Εργατικοί είχαν ξεκινήσει μια χλιαρή καμπάνια υπέρ της παραμονής, φημολογείτο ότι ο Κόρμπιν παρέμενε ευρωσκεπτικιστής. Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν την έξοδο να προηγείται με σχεδόν δέκα μονάδες, πριν λίγες μέρες ο Κόρμπιν πρόσφατα δήλωσε ότι τίθεται είναι υπέρ της παραμονής, στοχεύοντας όμως σε μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύουν την δημοκρατία, τα εργατικά δικαιώματα και θα βάζουν τέλος στις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων.

Πέρα από την μελλοντική επιτυχία ή αποτυχία του εγχειρήματος Κόρμπιν, ήδη κάτι έχει ήδη αλλάξει στη βρετανική πολιτική σκηνή: μετά από πολλά χρόνια, ξαναβλέπουμε πολιτικούς στον δρόμο, να συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και να εξακολουθούν να φέρονται σαν ακτιβιστές. Τελευταίο στιγμιότυπο: η επίσκεψη του Κόρμπιν, πριν μερικές εβδομάδες τον καταυλισμό προσφύγων στο Καλαί.

* Η Μαρίνα Πρεντουλή διδάσκει πολιτική και πολιτικές επικοινωνίας στο University of East Anglia (twitter: @prentoulis)

Πηγή: Ενθέματα της Αυγής