Πέθανε ο serial killer, Τσαρλς Μάνσον. Από όλα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτόν, έχουν ειπωθεί και τα εξής:

“Γεννήθηκε το 1934 στο Οχάιο από την 16χρονη και αλκοολική Καθλίν Μάντοξ, η οποία μετά παντρεύτηκε τον Γουίλιαμ Μάνσον, αν και χώρισαν σχετικά γρήγορα. Εν τω μεταξύ έδωσε το παιδί της σε μία άτεκνη σερβιτόρα για να το μεγαλώσει, όπου όμως κατόπιν τον πήρε ο θείος του, ο οποίος όμως συνελήφθη για κλοπή με τη μητέρα του, και έτσι ο μικρός Τσαρλς υιοθετήθηκε από άλλη θεία του, μέχρι το ’42 που η μητέρα του αποφυλακίστηκε και τον πήρε πίσω, αλλά μετά δεν μπορούσε να τον συντηρεί και τον έβαλε εσώκλειστο σε ένα σχολείο αρρένων, όπου εκείνος το έσκασε, αλλά εκείνη τον ξαναπήγε πίσω. Ο βιολογικός του πατέρας ήταν στρατιωτικός και πιθανά αφροαμερικανός, αλλά δεν τον αναγνώρισε ως παιδί του, ούτε και τον γνώρισε ποτέ. Ο ίδιος ο Μάνσον, άρχισε από πολύ μικρή ηλικία να μπαινοβγαίνει στα αναμορφωτήρια, όπου ανέφερε πως τον κακοποιούσαν σεξουαλικά. Συμπεριφερόταν πολύ επιθετικά και αντικοινωνικά, είχε μέτρια προς χαμηλή νοημοσύνη και δεν ήξερε να διαβάζει ή να γράφει. Οι ψυχίατροι στις φυλακές όπου κατόπιν μπαινόβγαινε τον χαρακτήρισαν επικίνδυνο, χωρίς όμως σαφή διάγνωση ψυχασθένειας μέχρι τα 20 του χρόνια”.

Δυστυχώς, το πως γεννιούνται και μεγαλώνουν κάποια παιδιά, είναι τις περισσότερες φορές, πολύ πιο ανατριχιαστικό κι από τα ίδια τα πιθανά ενήλικα αποτρόπαια εγκλήματά τους, που προφανώς δεν έχουν καμία δικαιολογία ως ενήλικες να διαπράξουν, αλλά κάποτε θα πρέπει να αναλογιστούμε την ευθύνη της κοινωνίας για το πως τους  αντιμετώπισε όσο ήταν παιδιά, πριν πάρουν το δρόμο δίχως γυρισμό.

1. Αδιαφορία/Σκληρότητα/Κακοποίηση.
2. Σιωπή/Συγκάλυψη.
3. Τιμωρία/βία.
Με αυτήν ακριβώς τη σειρά.
 
Αυτό είναι το τρίπτυχο της “επιτυχίας”, που καταλήγει στο έγκλημα, με βάση:
α)την ολοσχερή μη-κατανόηση γι’ αυτό που ζει ένα παιδί,
και β) την ολοσχερή μη-δυνατότητα να μοιραστεί* τα βιώματά του, ώστε να το κατανοήσει έστω και ένας** άνθρωπος.

Και σε όλο αυτό, δεν έχουμε καμία δικαιολογία και καμία ελάφρυνση, γιατί ως κοινωνία πλέον γνωρίζουμε. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, από τον Φρόυντ μέχρι την Άλις Μίλερ κι ακόμα παραπέρα, για το τι επιφέρει η κακοποίηση κάθε μορφής, παθητική ή επιθετική, στην συνέχεια της ζωής ενός παιδιού, απουσία έστω και ενός ανθρώπου μέσα ή γύρω από το περιβάλλον του, που να το κατανοήσει έστω και με τα μάτια.
 
Στο περιβόητο βίντεο, ο δημοσιογράφος, ρωτάει τον Μάνσον: “Ποιός είσαι;” κι εκείνος μετά από αρκετές γκριμάτσες, απαντάει, “Nobody! I’m nobody!”. “Κανένας! Είμαι ο Κανένας!” ή αλλιώς: “Δεν είμαι κανένας”, συνεχίζοντας:

“Nobody! I’m nobody!
I’m a tramp, a bum, a hobo
I’m a boxcar and a jug of wine
And a straight razor …if you get too close to me”

Το κακό όμως έχει ήδη από χρόνια τελεστεί. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, που ο ίδιος ο Μάνσον έγινε εμπνευστής  ενός «φυλετικού πολέμου» μεταξύ λευκών και μαύρων, που βάφτισε Helter Skelter, σχηματίζοντας την αίρεση «Οικογένεια Μάνσον», τα μέλη της οποίας έτρεφαν απόλυτη λατρεία προς το πρόσωπό του.

Κατάφερε, λοιπόν, να φτιάξει μια «οικογένεια» που να τον «λατρεύει», η οποία, όμως, ευθύνεται για πολλές άγριες δολοφονίες που προκάλεσαν σοκ στο Λος Άντζελες και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, όπως εκείνη της 26χρονης ηθοποιού, Σάρον Τέιτ, συζύγου του κινηματογραφιστή Ρομάν Πολάνσκι που ήταν 8 μηνών έγκυος, που  σκότωσαν με 16 μαχαιριές. Ο ίδιος δεν σκότωσε ποτέ, όμως το έκαναν όσοι τον “λάτρευαν”, για να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους κατά συρροή δολοφόνους των ΗΠΑ. 

Ο Μάνσον τελικά διεγνώσθη ως ψυχασθενής, και όντως ήταν ένας επικίνδυνος παρανοϊκός. «Πρέπει να κάνουμε ένα έγκλημα που θα τραβήξει την προσοχή όλου του κόσμου», είπε εκ των υστέρων στο δικαστήριο, πως ήταν το σχέδιό του.
 
Η ερώτηση «ποιός είσαι;», ήρθε λοιπόν πολύ αργά. Αλλά, έστω, κάποτε ήρθε. Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, πότε ενδιαφερόμαστε να κάνουμε έστω μια ερώτηση σε κάποιον και για τι. Πως και πότε αναγκαζόμαστε, ή μας αναγκάζει τελικά, κάποιος, να του κάνουμε έστω μία καθυστερημένη (και ακυρωμένη από την ίδια τη ζωή) ερώτηση.

*Ο ψυχαναλυτής Κώστας Νασίκας, έχει πει: «Μπορεί κάποιος να γίνει βίαιος και εγκληματίας επειδή δεν τον καταλάβαμε, δεν τον πλησιάσαμε σαν άνθρωπο για να καταλάβουμε τι ζει. Έτσι γίνεται εγκληματίας […] ένα άτομο αν δεν μπορέσει να μοιραστεί το βίωμά του, χάνει την ανθρώπινή του διάσταση και δεν μπορεί να ζήσει». Περισσότερα: Κώστας Νασίκας: Αν δεν μοιράζονται τα βιώματα, χάνεται η ανθρώπινη διάσταση
 
**Η Αλις Μίλερ, επίσης, έχει πει: «Σε όλα μου τα βιβλία προσπάθησα να δείξω ότι η βία που ασκείται στα παιδιά γίνεται μπούμεργανγκ για την κοινωνία. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξα όταν έθεσα το ερώτημα τού από πού προέρχεται το μίσος, πώς γεννιέται. Θέλησα να μάθω γιατί κάποιοι κλίνουν προς την ακραία βία και κάποιοι άλλοι όχι. Μόνον όταν διερεύνησα διεξοδικά τις παιδικές ηλικίες δικτατόρων και κατά συρροήν δολοφόνων, άρχισα να καταλαβαίνω. Γιατί όλοι τους στην παιδική ηλικία εκτέθηκαν σε αδιανόητα φρικτά βιώματα, τα οποία αρνήθηκαν ολωσδιόλου.
Αυτή ακριβώς η άρνηση ήταν, κατά την άποψή μου, που τους οδήγησε σε πράξεις εκδίκησης όταν ήταν ενήλικοι. Ένα παιδί που έχει υποστεί σωματική τιμωρία και ταπείνωση στο όνομα της ανατροφής αφομοιώνει από πολύ μικρό τη γλώσσα της βίας και της υποκρισίας και την κατανοεί ως το μοναδικό αποτελεσματικό μέσο επικοινωνίας.

Όταν προσπάθησα να διασαφηνίσω, με βάση τα παραδείγματα του Χίτλερ και του Στάλιν, πώς μπορεί να επιδράσει η παιδική κακοποίηση στην κοινωνία, πολλοί άνθρωποι μου αντέτειναν ότι και οι ίδιοι είχαν συχνά φάει ξύλο και παρ’ όλα αυτά δεν έγιναν εγκληματίες.

Όταν τους ρωτούσα για λεπτομέρειες της παιδικής τους ηλικίας αποδεικνυόταν ότι κατά κανόνα υπήρχε τουλάχιστον ένα πρόσωπο που, ναι μεν δεν προστάτευε το παιδί από την κακοποίηση, αλλά του έδειχνε συμπάθεια ή ακόμη και αγάπη. Αυτό το πρόσωπο –ο «μάρτυρας – αρωγός», όπως το ονομάζω» υπήρχε, μεταξύ άλλων, στη ζωή του Ντοστογιέφσκι, ο οποίος λέγεται πως είχε έναν εξαιρετικά βίαιο πατέρα αλλά μια στοργική μητέρα. Εκείνη μετέδωσε στο γιο της τη γνώση για την ύπαρξη της αγάπης, χωρίς την οποία τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι θα ήταν αδιανόητα.

Ανάμεσα στα παιδιά που έχουν υποστεί σωματική τιμωρία στο παρελθόν υπάρχουν και εκείνα που ήδη στην παιδική τους ηλικία ή στην μετέπειτα ζωή τους δεν συνάντησαν μόνο πρόσωπα που τους βοήθησαν, δίχως να το συνειδητοποιούν, αλλά και «ενήμερους μάρτυρες», ανθρώπους δηλαδή που εν γνώσει τους τα συνέδραμαν να αναγνωρίσουν το άδικο που βίωσαν και να εκφράσουν τη θλίψη τους για αυτό που τους είχε συμβεί.
 Αυτά τα παιδιά δεν εξελίχτηκαν φυσικά σε βίαιες εγκληματικές προσωπικότητες. Ήταν σε θέση να νιώσουν συναισθήματα και να δράσουν συνειδητά.» Περισσότερα: Πώς γεννιέται το μίσος; Της Alice Miller
 

«Έβαλα ανθρώπους στο χώμα. Είμαι στη φυλακή το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Είμαι ένας πολύ επικίνδυνος άνθρωπος» είπε ο Τσαρλς Μάνσον, στον ψυχολόγο της φυλακής.