Όχι. Εμείς εκδικούμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαστε το μοναδικό είδος στον πλανήτη που επιθύμησε όσο τίποτε άλλο την αυτοκαταστροφή του. Μες στον κορεσμό των υλικών πραγμάτων που έρχεται να συμπληρώσει την κενότητα και το μεγαλείο της μοναξιάς μας, σ΄ ένα χώρο που μόνοι μας δημιουργήσαμε για να εξασφαλίσουμε μονιμότητα στην θλίψη μας.

Ο πολιτισμός, σε βαθιά γεράματα, προσπαθεί να κρατηθεί νεανικός δια μέσου του κυνισμού, του πλούτου, της αφοπλιστικής του υπερηφάνειας. Η αγωνία να παραμείνουμε φωτεινοί μέσα στο σκοτάδι, να προσδιοριστούμε μέσα στο σκοτάδι. Πρόκειται λοιπόν για το πως αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας μέσα στον κόσμο και το αντίθετο, πως ο κόσμος οριοθετείτε μέσα από την δική μας πνευματική καλλιέργεια. Όσες φορές εμποδίσαμε το θαύμα να μας αγγίξει, ήταν εξαιτίας της δικής μας αδυναμίας να πιστέψουμε ότι υπάρχει.

Έτσι και το φαινόμενο που αφορά στο ανθρώπινο σύμπαν, τη γέννηση, την εξέλιξη, τον έρωτα, την δημιουργικότητα, πρέπει να το αντιπαραβάλλουμε με τη σκοτεινή του πλευρά, το θάνατο, για να ανακαλύψουμε, ίσως, ότι αυτό που μας περιορίζει και μας προδίδει, μπορεί κάλλιστα να είναι και αυτό που μας καθορίζει και μας αποκαλύπτει. Γιατί τι είναι η αλήθεια και το ψέμα; Τι είναι το παρόν και μέλλον; Ποιος ορίζει την κάθοδο και την άνοδο, το θάνατο και τη ζωή; Η κατανόηση της ψυχής είναι από μόνη της ένα ταξίδι μέσα στο χώρο και το χρόνο. Ένα ταξίδι που έχει ως στόχο να ανακαλύψουμε την ταυτότητά μας, να εκτιμήσουμε τον αφανή θρίαμβο του να υπάρχουμε σ΄ ένα αχανές περιβάλλον, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει.

Η πίστη στην λεπτομέρεια είναι μια διδαχή η οποία είναι σε θέση να μας βοηθήσει να μην αγνοούμε τα μικρά αλλά ουσιώδη ζητήματα που προκύπτουν μόνο όταν κάποιος αναζητά με ταπεινότητα τις αιτίες που τον δημιούργησαν. Απλές ερωτήσεις όπως «γιατί βρισκόμαστε εδώ;» «γιατί ζούμε και πεθαίνουμε;» «ποιος ο ρόλος μας μέσα στη φύση και ποιος μέσα στο χρόνο;» θέτουν πρωταρχικά φραγμούς και αμφισβητήσεις, αλλά μπορούν να μας εισαγάγουν στη διανοητική στάση όπου θα έρθουμε αντιμέτωποι με τα ερωτήματά αυτά. Βρισκόμαστε στο κέντρο, εκεί όπου όλα αρχίζουν και τελειώνουν για να αντικατασταθούν με νέα συμβάντα. Η διέξοδος από αυτό τον κύκλο έρχεται μόνο όταν παραδεχθούμε πως είμαστε φυλακισμένοι σ΄ αυτό τον κύκλο των αέναων εναλλαγών και διαμορφώσεων. Το ότι είμαστε επισκέπτες και όχι μόνιμοι κάτοικοι. Η δύναμή μας είναι λειψή και πως όλα μας τα επιτεύγματα χωράνε μέσα σ΄ ένα χρονοδιάγραμμα και τίποτα παραπάνω-

* Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε.

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας, Δέντρο, Ακτή, Γραφή).  Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Ντουρς Γκρίνμπαϊν, Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές.

Έργα του: Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012), Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).