Ζούσα στο δικό μου κουτάκι. Ωραίο κουτάκι, δε λέω. Καθαρό, περιποιημένο, με θέα. Περνούσα καλά εκεί μέσα. ‘Ομως κάτι με έτρωγε. Κάτι μου έλεγε ότι δεν είναι αρκετό. Μπορούσα να έχω μια καλύτερη ζωή. Ώσπου πήγα να δουλέψω σε ένα άλλο κουτάκι, διαφορετικό, σκοτεινό με κλειστές κουρτίνες που έκρυβαν την ντροπή.

Ads

Στο κουτάκι φιλοξενούνταν τριάντα άνθρωποι που είχαν χάσει τα σπίτια τους. Κάποιοι απ’αυτούς είχαν περάσει αρκετό διάστημα στον δρόμο μένοντας σε κούτες. Είχαν φαί, ζεστό νερό, φάρμακα και όπως έλεγε ο φορέας που τους φιλοξενούσε “θα έπρεπε να λένε και ευχαριστώ”. Όμως δεν έλεγαν. Ευτυχώς. Γιατί ένα δωμάτιο και ένα πιάτο φαί δεν αρκούσαν για να υποστηριχθούν οι άνθρωποι αυτοί και να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Συνέχιζαν να αισθάνονται αόρατοι. Και ήταν.

Όταν ξεκίνησα να δουλεύω εκεί πίστευα ότι οι άνθρωποι που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες είναι a priori “καλοί” άνθρωποι. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι το “κουτάκι” μου δεν ήταν σε επαφή με την πραγματικότητα. Οι προσβολές, οι διαμάχες και η έλλειψη συμπαράστασης στον πόνο του διπλανού ήταν στην ημερήσια διάταξη. Oι φιλοξενούμενοι ήταν άνθρωποι με ό,τι ποιότητες εμπεριέχει αυτό και μάλιστα βαθιά τραυματισμένοι. Το “κουτάκι” διαλύθηκε. Ευτυχώς!

Στη συνέχεια είχα να δω το “κουτάκι” του “ειδικού”. Ως ψυχολόγος πίστευα ότι θα ζητήσουν τη βοήθεια μου. Κι όμως, οι άνθρωποι φρόντιζαν καθημερινά να με διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους ότι δε χρειάζονταν απολύτως τίποτα από εμένα. Έτσι αποφάσισα να βγω και από αυτό το “κουτάκι” και ξεκίνησα να τους αφουγκράζομαι.

Ads

Οι άνθρωποι που έχουν βιώσει τραύμα, όπως λέει ο Gabor Mate, υποφέρουν κυρίως από το γεγονός ότι είναι αποσυνδεδεμένοι από τον εαυτό και τους γύρω τους. Πολύ νωρίς λοιπόν κατάλαβα ότι στους άστεγους δεν έλειπε η τροφή, έλειπε η σχέση. Εκεί εστίασα.

Για να κάνεις σχέση χρειάζεται πρώτα να κάνεις ένα βήμα πίσω και να δώσεις χώρο στον Άλλο. Κυρίως χρειάζεται να βγεις απ’το “κουτί” σου που λέει “ξέρω πολύ καλά τι χρειάζεσαι” και να περιμένεις με την υπόμονη και το κουράγιο ενός ψαρά που ρίχνει τα δίχτυα του να έρθει ο άνθρωπος σε εσένα και να μιλήσει. Ποιες είναι οι ανάγκες του, τι παράπονα έχει, ποια είναι τα ταλέντα του. Μπορεί να χρειάζεται ένα βιβλίο, ένα ζευγάρι παπούτσια, ραντεβού με τον οδοντίατρο ή απλώς ένα αυτί να ακούσει το καινούριο ποίημα που έγραψε. Και πάνω σε αυτά να χτίσετε μαζί την επαφή.

Και έτσι σιγά σιγά τα βλέμματά μας άρχισαν να διασταυρώνονται σε ένα “καλημέρα” και κάποιος μου είπε “έχω γενέθλια στις 30 του μήνα” άλλος μίλησε για τα εγγόνια του που δεν τα βλέπει γιατί ντρέπεται που δεν έχει λεφτά να τους πάρει ένα δώρο και μία γυναίκα ψιθύρισε “πολύ θα θελα να φτιάχνω κοσμήματα και να τα πουλώ”.

Τα “κουτάκια” μού είναι χρειαζούμενα γιατί με βοηθούν να βάζω σε μια σειρά το χάος εντός και εκτός. Και δεν μου είναι εύκολο να τα αποχωρίζομαι. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν φορές που χρειάζεται να βρω το κουράγιο να ανοίξω από μέσα την κουρτίνα. Ή ακόμα ακόμα να βγω έξω απ’το “κουτί” για να μπορέσω να μεγαλώσω και να διευρύνω τα όρια του εαυτού μου.

Να ναι καλά όλοι αυτοί οι “αόρατοι” άνθρωποι -στα δικά μου μάτια τόσο ορατοί- που με βοήθησαν να βγω στο δρόμο και να ακολουθήσω νέες διαδρομές. Πλέον όταν επιστρέφω στο κουτί με την ωραία θέα αισθάνομαι ευγνώμων.

Ράνια Φιλίνδρα-Ψυχολόγος/ψυχοθεραπεύτρια/εκπαιδεύτρια ενηλίκων

Πηγή: raniafilindra.blogspot