Ζει στην Καλαμάτα, αλλά ζωγραφίζει για όλο τον κόσμο. Σε τοίχους, σε βανάκια, σε ξύλο, σε πέτρα, σε χαρτί, ο Skitsofrenis θίγει με τα σχέδιά του όσα συμβαίνουν γύρω. Πιο κοντά μας και πιο μακριά. Σχεδιάζει για την Ελλάδα του μνημονίου, αλλά και για τη Συρία του πολέμου. Προβληματίζει και αφυπνίζει.  Παίρνει το βλέμμα από τη ρουτίνα και το κάνει ανήσυχο γι αυτή. Την ίδια ώρα όμως δείχνει και το δρόμο για την ομορφιά, την ουτοπία. Εκεί που αν φτάναμε ποτέ το γκράφιτι που θα έκανε θα ήταν ένα βιβλίο με λευκές σελίδες. Μέχρι τότε, ζωγραφίζει τους τοίχους που κάποτε θα γκρεμίσουμε.

Συνέντευξη με τον Street Αrtist που ομορφαίνει τη ψυχή μας

Εστιάζεις συχνά σε κοινωνικά ζητήματα. Τι όψη θα είχε ένα έργο σου, όπου ο κόσμος δεν θα είχε προβλήματα;

Θα ζωγράφιζα ένα βιβλίο με λευκές σελίδες.

«Όλο μαγκιά και αντίδραση είν` οι αράδες μας μέχρι να γίνουμε οι πατεράδες μας», γράφεις σε ένα γκράφιτι. Πώς γίνεται κάποιος να μη συμβιβάζεται όσο μεγαλώνει;

Προσπαθώντας να κρατήσει το ανυπότακτο παιδί μέσα του ζωντανό «γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα..»

Αισθάνθηκες ποτέ ότι γίνεσαι αυτό που πολεμούσες;

Έχοντας μπει στην ηλικία των 32 διαπιστώνω καθημερινώς ότι η φράση «you either die a hero or you live long enough to see your self become the villain» απο την ταινία the dark knight είναι πολύ αντιπροσωπευτικη για κάποιον που μεγαλώνει

Απέναντι από σχολείο τι γκράφιτι θα έκανες;

Οτιδήποτε θα είχε έστω 1% από το πνεύμα του Robbin Williams στον κύκλο των χαμένων ποιητών

Πώς διαμορφώνεται το ύφος ενός street artist;

Κατ’εμέ από την ηθική του πυξίδα, το επίπεδο ευαισθησίας και στο γεωγραφικό του περιβάλλον.

Καθότι εκτεθειμένο το κάθε έργο, υπάρχει η πιθανότητα να χαθεί ή να αλλοιωθεί. Πώς το διαχειρίζεσαι;

Εκεί που πάω να στεναχωρηθώ ή να θυμώσω, θυμίζω στον εαυτό μου ότι το μεγαλείο αυτής της τέχνης είναι το άμεσο κοντράστ για το εγώ του καλλιτέχνη. Έχω τα ίδια δικαιώματα με τον προηγούμενο και τον επόμενο στον τοίχο και όλοι μαζί την ίδια φθορά από τον χρόνο.

Οι περισσότεροι περνάμε από τους τοίχους χωρίς να αφιερώνουμε περισσότερο από ένα βλέμμα ακόμη κι αν είναι ζωγραφισμένοι. Παίζει ρόλο όταν δημιουργείς, να μπορέσεις να αφήσεις κάτι έστω και στην περαστική ματιά;

Έχω πει σε παλαιότερη συνέντευξη ότι σκέφτομαι σαν ποιητής και όχι σαν ζωγράφος. Πρώτα στο μυαλό μου είναι τα λόγια που σιγά – σιγά γίνονται εικόνα. Το ιδανικό είναι, για εμένα, αυτός που θα κοιτάξει ένα δευτερόλεπτο τον τοίχο να έχει προλάβει να «διαβάσει » μια ώρα.

Έχεις ζωγραφίσει πρόσωπα παιδιών που έφυγαν από τις πατρίδες τους να γλιτώσουν από τον πόλεμο. Τι ήθελες να φαίνεται στο βλέμμα τους;

Είναι πολλά που θέλω να απεικονίσω στα μάτια τους αλλά κυρίως θα ήθελα να λένε «δεν με ρώτησε κανείς γι’ αυτό, δεν το επέλεξα, δεν θέλω την λύπη σου, αλλά την κατανόηση σου».

Γράφεις κάπου άλλου «Ό,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει». Τι πιστεύεις ότι δεν ξεχνιέται ποτέ;

Θα στο γράψω με κεφαλαία σαν σε τοίχο – ΤΟ ΆΔΙΚΟ

Τι θυμάσαι από την πρώτη σου επαφή με το σχέδιο;

Επειδή στο χαρτί μπορείς να φτιάξεις ό,τι θες, θυμάμαι ότι ένιωσα σαν ένας μικρός Θεός, μπορούσα να φτιάξω ένα πρόσωπο χωρίς αυτό να γεράσει ποτέ, να δημιουργήσω ορίζοντες λες και είμαι σε άλλες χώρες. Μια πρώιμη αίσθηση ελευθερίας.

Από το πρώτο σκίτσο, μέχρι σήμερα έχεις καταλήξει αν τελικά το γκράφιτι μπορεί να ομορφύνει όπως τα γκρίζα ντουβάρια των πολυκατοικιών και τις ψυχές μας; Θα ήμασταν λίγο καλύτεροι άνθρωποι, αν στις πόλεις μας υπήρχαν περισσότεροι τοίχοι ζωγραφισμένοι;

Μου έχουν στείλει πολλοί άνθρωποι μυνήματα λέγοντας μου ότι κάποιο έργο μου τους έκανε να σκεφτούν, να δράσουν, να προχωρήσουν. Και στο δρόμο αρκετοί μου ανοίγουν συζήτηση για τα έργα μου, είτε θετική – είτε αρνητική. Θεωρώ ότι το γκράφιτι μπορεί να ψυχαγωγεί αντι να διασκεδάζει, να προβληματίζει αντι να μιζεριαζει, να προτείνει, να ρισκάρει, να έχει θάρρος αντί για θράσος. Ο άνθρωπος το δημιούργησε στις σκοτεινοτερες ώρες του στις Βαβέλ του δυτικού κόσμου για να φωτίσει την ψυχή του. Είναι και η τελευταία χάρη που δώσαμε στους τοίχους, τώρα τους ζωγραφίζουμε, μετά ξεκινά το γκρέμισμα.

Περισσότερα έργα του Skitsofreni θα βρεις εδώ κι εδώ.

Πηγή: 3pointmagazine.gr