Κυκλοφόρησαν και στην Ελλάδα βιβλία που το περιεχόμενό τους πλασάρεται ως ‘ροζ’ λογοτεχνία ή γυναικείο και ‘σοφτ’ πορνό, δηλαδή υποτίθεται ότι γράφτηκαν από γυναίκες και απευθύνονται σε γυναίκες. Το υποτίθεται δεν είναι τυχαίο: οι συγγραφείς χρησιμοποιούν ψευδώνυμα. Ωστόσο δεν με ενδιαφέρει ποιος τα έγραψε ούτε το γεγονός ότι κυκλοφορούν απ’ τους δύο μεγαλύτερους εκδοτικούς και ούτε καν θα αναφερθώ στους τίτλους. Δεν είναι εκεί το ζουμί. Εξάλλου σύντομα θα βγουν παρεμφερή και από άλλους εκδοτικούς.

Ads

Τα κείμενα που δυστυχώς υποχρεώθηκα να διαβάσω, έχουν ήρωες προβληματικούς με την ουσιαστική έννοια του όρου. Ανθρώπους που θα έπρεπε να βρίσκονται σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Στη μία τριλογία μια δεκαεπτάχρονη (παρθένα) γίνεται υποχείριο ενός πολύ μεγαλύτερού της άντρα (κοινώς αγγίζεται οριακά και η παιδοφιλία) και μάλιστα κροίσου (γιατί βέβαια οι φτωχοί δεν προλαβαίνουν να αποκτήσουν βίτσια) και στην άλλη τριλογία δύο ζάμπλουτοι ερωτεύονται μόνο που φέρνουν στη σχέση τους μνήμες και συμπεριφορές απ’ τους βιασμούς που υπέστησαν στην παιδική τους ηλικία. Αυτά για να καταλάβουμε πώς στήνονται τα τερατουργήματα που με τίποτα δεν θα ονόμαζα λογοτεχνία ανεξάρτητα απ’ τον τρόπο που διαφημίζονται. Τα βίτσια κυμαίνονται από «απλά» έως βαριά σαδομαζοχιστικά και εξαιρετικά βίαια. Πάντα με αποδέκτη το γυναικείο σώμα.

Φυσικά οι συγγραφείς, αν όντως είναι γυναίκες, ξεχνούν ότι το ίδιο σώμα μπορεί και να γεννήσει κι αν γεννήσει μια γυναίκα που έχει υποστεί όσα διαβάζουμε σ’ αυτά τα εκτρωματικά κείμενα, το παιδί σε μια οργανωμένη κοινωνία θα καταλήξει επειγόντως στην πρόνοια ή αν το μεγαλώσει η ίδια θα καταλήξει στο τρελοκομείο ή στις φυλακές.

Επιστρέφω ωστόσο στη θεματολογία του πορνό ή της τσόντας γενικότερα. Θεωρώ υποτιμητικό για τη νοημοσύνη μου να μου πλασάρουν τέτοια κείμενα ως γυναικεία λογοτεχνία, όχι επειδή είμαι και η ίδια λογοτέχνης, αλλά επειδή είμαι Γυναίκα και Άνθρωπος. Επιπλέον ως κοινωνιολόγος σας διευκρινίζω ότι σε κοινωνίες με βουδιστικά, ινδουιστικά, κομφουκιανά θρησκεύματα και κουλτούρες, τέτοια κείμενα και συμπεριφορές δεν εμφανίζονται ποτέ!

Δεν θεωρώ τυχαίο ότι αυτού του είδους τα κείμενα εμφανίζονται σε εποχές παγκόσμιας κρίσης του δυτικού χριστιανικού πολιτισμού που έστησε και τον καπιταλισμό. Ανέκαθεν η μεθόδευση είχε τέλεια οργάνωση σε πολλαπλά επίπεδα. Οι γυναίκες άρχισαν να βγαίνουν στον κοινωνικό βίο όταν οι άντρες έλειπαν στον πόλεμο. Το πιο χαρακτηριστικό κοινωνικο-ιστορικό δεδομένο είναι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος: ελλείψει αντρών οι γυναίκες ανέλαβαν τα εργοστάσια και κάθε τι δημόσιο. Μόλις επέστρεψαν οι άντρες, έπρεπε κι εκείνες να επιστρέψουν στα οικιακά τους. Δεν το έκαναν και οι εφημερίδες του 1950-1960 έγραφαν για ‘παρανοϊκές’ που πάνε να σπουδάσουν και θέλουν να δουλέψουν, ‘άρα είναι ανίκανες να γίνουν νοικοκυρές, σύζυγοι, μανάδες’ με στόχο φυσικά να μείνουν οι δουλειές στους άντρες αφού δεν επεκτεινόταν η βιομηχανική οικονομία τόσο όσο να χωρέσει και γυναίκες. Αργότερα η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται, όχι επειδή το ήθελαν οι άντρες ή οι κυβερνήσεις, αλλά επειδή δεν μπορείς να σταματήσεις μια γυναίκα μορφωμένη και άξια. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι την τελευταία εικοσαετία που η γυναίκα στον δυτικό κόσμο μοιράζει τη ζωή της στον δημόσιο και τον ιδιωτικό βίο, έχουν σχεδόν εκλείψει τα γυναικεία-οικιακά εγκλήματα. Κοινώς και για να το κάνω πιο λιανά: η γυναίκα σκότωνε τον άντρα της όταν δεν είχε τη δύναμη και τη γνώση να τον εγκαταλείψει. Τώρα που την έχει, κάνει άλλου είδους εγκλήματα.

Επιστρέφω λοιπόν στα βιβλία αυτά όπου δήθεν περιγράφονται ρόλοι και συμπεριφορές που αρέσουν στις γυναίκες. Με λίγο ψάξιμο στο ίντερνετ και στις δήθεν αναλύσεις, διαβάζει κανείς ότι αυτού του τύπου η πορνοτσοντοπαραφιλολογία έχει πέραση στις γυναίκες.
Ερώτηση πρώτη: πώς το ξέρουμε αυτό; Ποια είναι η επίσημη στατιστική που διαπιστώνει ότι οι γυναίκες αρέσκονται να διαβάζουν κείμενα όπου τις δέρνουν, τις δένουν, τις βασανίζουν, τις εξευτελίζουν και το γλεντάνε; Οι διεθνείς στατιστικές αναφέρουν ότι σχεδόν 30% των γυναικών στο δυτικό κόσμο έχει δει πορνό και έχουν συμμετάσχει σε διάφορα σεξουαλικά όργια που προσφέρονται σε ποικίλα καταστήματα. Όμως στις ίδιες έρευνες διευκρινίζεται ότι ποτέ η γυναίκα δεν είχε οικειοθελώς τέτοια πρωτοβουλία απλώς υποκύπτουν στην αντρική απαίτηση και αποδεδειγμένα αυτές οι γυναίκες φεύγουν καταρρακωμένες απ’ τη σχέση.

Ερώτηση δεύτερη: σε αυτά τα βιβλία περνάει η πεποίθηση ότι η αγάπη τα επιτρέπει όλα. Αλήθεια; Και τότε γιατί αποδεδειγμένα οι γυναίκες δεν χρησιμοποιούν σωματική βία; Δεν αγαπάνε οι γυναίκες; Επίσης αρκετοί υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες διαβάζουν αυτά που δεν βιώνουν. Αλήθεια; Μα αν θέλουν να τα βιώσουν γιατί δεν γίνονται οι θύτες παρά τα θύματα;

Ερώτηση τρίτη: Αν δεχτώ το επιχείρημα ότι διαβάζουν για να διασκεδάσουν. Δηλαδή, οι γυναίκες θέλουν να βιώσουν στην πράξη τις φαντασιώσεις του κάθε ανώμαλου βάρβαρου και παρανοϊκού; Και τότε γιατί έχουμε τόσες καταγγελίες για γυναικεία και παιδική κακοποίηση; Ακόμα και στην Ελλάδα που το σύστημα και η αστυνομία δεν βοηθάει, έχουμε τέσσερις στις δέκα γυναίκες να έχουν αποτανθεί στην αστυνομία ή στις κοινωνικές υπηρεσίες για βία απ’ τους συντρόφους τους ή τους άντρες συγγενείς τους, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους.

Η άποψή μου και τη δηλώνω αναλαμβάνοντας την ευθύνη να μείνω άνεργη στην Ελλάδα ως μεταφράστρια (το ως κοινωνική εγκληματολόγος το παραβλέπω γιατί είναι γεγονός) και να γίνω αντιπαθής στους εκδοτικούς που συνεργάζομαι με αποτέλεσμα να μην μου ξαναεκδώσουν βιβλίο. Και βέβαια με τον κίνδυνο να θεωρηθώ συντηρητική από όσους δεν με γνωρίσουν προσωπικά.

Αυτά τα κείμενα στόχο έχουν την υποτίμηση της γυναικείας ύπαρξης. Πιο φιλοσοφικά ή πιο βαθιά πολιτικά, στόχο έχουν να απομονώσουν το αρσενικό απ’ το θηλυκό ώστε να μην υπάρξουν συνεργασίες σκέψης και πράξης για έναν καλύτερο κόσμο. Έχουν στόχο να μας πείσουν όλους, άντρες γυναίκες, ότι πρέπει να κρυφτούμε στη γωνιά μας, να ανεχόμαστε τα πάντα, να μη διεκδικούμε τη θέση μας ούτε στο σπίτι μας ούτε στην κοινωνία, να μη σπουδάζουμε, να μη δουλεύουμε (γιατί βέβαια μια γυναίκα που τη σκοτώνεις στο ξύλο στη σεξουαλική επαφή δεν μπορεί να κυκλοφορήσει απ’ τις μελανιές, ή φοράει μες στην καταχειμωνιά γυαλιά ηλίου, όπως συμβαίνει στην Αγγλία για να κρύψει τις μπουνιές στα μάτια της), να μην απαιτούμε ισότητα και σεβασμό, δικαίωμα στις ίσες αμοιβές και πάνω απ’ όλα δικαίωμα στο σώμα μας και ως προς τις ερωτικές μας προτιμήσεις και ως προς το αν θέλουμε να κρατήσουμε ένα παιδί ή όχι. Και όταν αναφέρομαι στην ισότητα δεν εννοώ τον όρο όπως εμφανίστηκε στη δεκαετία του εβδομήντα. Ισότητα σημαίνει και διαφορετικότητα. Είμαστε διαφορετικά φύλα, σκεφτόμαστε διαφορετικά, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί διαφορετικά, η ψυχοσύνθεσή μας εξαρτάται απ’ τον εγκέφαλό μας, όμως η σχέση μας με τον κόσμο πρέπει να είναι χτισμένη σε βάσεις ισότητας, ήθους και αλληλοσεβασμού.

Και εδώ μπαίνει και η τέταρτη ερώτηση: Η αριστερά που κόπτεται αυτή την εποχή για πολλά και διάφορα, δεν ανακάλυψε τι συμβαίνει με την πορνοτσοντοπαραφιλολογία; Είμαι κι εγώ αριστερή και θλίβομαι βαθύτατα για το τουμπεκί ψιλοκομμένο των δήθεν σκεπτόμενων αριστερών.

Περίμενα λίγες μέρες να δω κάποια αντίδραση, κάτι να καταδικάζει αυτή την αθλιότητα που τόσο τέλεια εξυφαίνεται κατά των γυναικών. Κιχ. Όπως πάντα. Με τους δεξιούς δεν ασχολούμαι, όμως η αριστερά που ένα απ’ τα κόμματά της έχει και γυναίκα αρχηγό; Τίποτα;

Και συνεχίζω με την πέμπτη ερώτηση που πιθανόν θα φέρει και υπομειδιάματα στους άντρες αναγνώστες μου: γιατί θεωρείται λογικό ένας άντρας να ζητάει παρά φύσιν σεξ, αλλά βαθύτατα προσβλητικό για τον ίδιο αν η γυναίκα ζητήσει κάτι παρόμοιο στο δικό του σώμα;

Έκτη ερώτηση: γιατί όταν ένας άντρας δέρνει μια γυναίκα είναι μάγκας, ενώ αν η γυναίκα δείρει άντρα είναι υστερική; Μήπως ο στόχος είναι να μας χωρίσουν ξανά και ως φύλα ώστε να γίνει η πλήρης υποδούλωση πιο εύκολα; Γιατί βέβαια ο μοναχικός άνθρωπος παλεύει πιο αδύναμα απ’ τον ζευγαρωμένο. Θυμηθείτε ότι στο 1984 του Όργουελ απαγορεύεται ο έρωτας, η αγάπη.

Ως εγκληματολόγος σας βεβαιώ ότι οι γυναίκες διεθνώς δεν είναι ούτε επιδειξίες, ούτε ματάκηδες. Επιπλέον γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα ούτε καν για τις πορνό ταινίες, ούτε μπαίνουν σε πορνοσάιτ του ίντερνετ – βγαίνουν επίσημες στατιστικές για αυτά που αναφέρω. Κι αν τώρα τελευταία υποτίθεται ότι πολλές έχουν αγοράσει δονητή, η διεθνής κοινωνιολογική έρευνα έδειξε ότι τον χρησιμοποιούν μόνο όταν δεν έχουν σύντροφο και μάλιστα με μεγάλη λύπη τους. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια που εντάσσονται και στην ψυχοθεραπεία και στην κοινωνιολογία και στη σημειολογία.

Έβδομη ερώτηση: και στις δύο τριλογίες αυτοί οι άνθρωποι κάνουν ελεύθερα έρωτα. Κοινώς διαφημίζονται τρόποι να κολλήσουμε έιτζ και κάθε άλλο σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα. Αυτό δεν το σκέφτηκε κανείς όταν διάβαζε αυτά τα κείμενα κι αποφάσισε να τα εκδώσει; Παιδιά δεν έχουν οι εκδότες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό; Και μην σκεφτούμε τα κλισέ περί ελευθερίας του τύπου γιατί όλοι ξέρουμε τι κρύβεται πίσω απ’ αυτά.

Μήπως ο στόχος είναι ακριβώς αυτός; Να αρρωστήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι ώστε μια και δε γίνεται να μας σκοτώνουν επειδή ανασαίνουμε, να μας σκοτώσουν με το σεξ; Αντιλαμβάνεστε ελπίζω ότι χρησιμοποιώ τη λέξη σεξ αντί της λέξης έρωτας γιατί δεν σκοπεύω να εντάξω και τα δύο στο ίδιο τσουβάλι.

Όγδοη ερώτηση: αυτοί ή αυτές που διαβάζουν τέτοια κείμενα, πώς θα αντιδράσουν αν η κόρη τους έρθει σακατεμένη απ’ το ερωτικό ξύλο του εραστή της, ή ακόμα χειρότερα άρρωστη από έιτζ; Όλοι είμαστε χαλαροί όταν απλώς σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, στην πράξη όμως έτσι γίνονται εγκλήματα. Άρα; Πού μας οδηγούν τέτοια κείμενα; Και μην διανοηθείτε να πείτε, ‘άλλο να διαβάζω κι άλλο να το κάνω’ γιατί δεν είναι έτσι. Ό,τι σκεφτόμαστε πράττουμε. Σημαίνον και σημαινόμενο για να το πω πιο κουλτουριάρικα. Αν και το θέμα δεν σηκώνει επιστημονικοφανείς ορολογίες.

Και ένατη ερώτηση: τι θυσιάζουμε στο βωμό του κέρδους γιατί μάλλον αυτή η πορνοτσοντοπαραφιλολογία πουλάει έξω, άρα θα πουλήσει και στην Ελλάδα;

Το μέλλον της ψυχής μας θυσιάζουμε. Την ικανότητά μας να αγαπήσουμε, να εμπιστευτούμε, να μιλήσουμε, να δέσουμε – αυτά θυσιάζουμε. Και οργανώνουμε έναν θάνατο αργό και βασανιστικό όπου θα ζούμε σαν ρομπότ μέχρι επιτέλους να πεθάνουμε.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλά ακόμα ερωτήματα. Δεν ωφελεί. Ελπίζω να έθεσα το θέμα σε μερικές παραμέτρους. Για μένα η σημαντικότερη είναι πως για άλλη μια φορά, η γυναικεία ανθρώπινη ύπαρξη υποβιβάζεται, υποτιμάται, εξευτελίζεται, εκπορνεύεται και μάλιστα τόσο χυδαία και φτηνά. Γιατί βέβαια η επίσκεψη στο μπορντέλο είναι ακριβότερη απ’ το κόστος αγοράς αυτών των πορνοτσοντοβιβλίων. Και η οργή μου είναι απερίγραπτη. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με θεωρεί res, αντικείμενο, και ξέρω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άντρες που ποτέ δε σκέφτηκαν την αγαπημένη τους γυναίκα, μάνα, φίλη, αδελφή, συντρόφισσα ως αντικείμενο. Θεωρητικά η νέα χιλιετία θα έφερνε έναν νέο καλύτερο κόσμο, ανθρώπους πιο ενωμένους, πιο συνειδητοποιημένους. Και είναι αλήθεια. Συμβαίνει ήδη. Το βλέπω και στη χώρα μου και στο εξωτερικό. Άρα προσπαθούν με άλλον έναν τρόπο να μας αποβλακώσουν και να μας διχάσουν. Μια επιπλέον μορφή φασισμού εμφανίζεται στην τυπογραφία. Ε, όχι! Νισάφι!

ΥΓ. Και για όποιον δεν κατάλαβε, επίτηδες τα ερωτήματά μου είναι εννέα. Όσα και οι μήνες της εγκυμοσύνης κάθε γυναίκας που βγάζει ένα παιδί στον κόσμο γεμάτη όνειρα και ελπίδες για το μέλλον του.

* Η Μπελίκα Κουμπαρέλη γεννήθηκε το 1958. Είναι συγγραφέας και μεταφράστρια. Έχει διδακτορικό στην κοινωνική εγκληματολογία και μάστερ στη δημιουργική γραφή που το έκανε στα πενήντα της αφού είχε ήδη δημοσιεύσει 6 βιβλία. Ζει στην Αγγλία και στην Ελλάδα.

Πηγή: Ποιείν