Περιμένοντας στην ουρά στο μετρό για εισιτήριο, παρατηρώ ένα παιδί στα 16-17 περιποιημένο να πηγαινοέρχεται αγχωμένο στην ουρά. Λέω από μέσα μου κάτι δε πάει καλά (μετά από τόσα χρόνια βιωματικής εμπειρίας τα πιάνει αμέσως το ρημάδι το μάτι μου). Φτάνει ένα άτομο πριν από μένα και το παιδί ακόμα εκεί να πηγαινοέρχεται. Και ξαφνικά γυρνάει και μου λέει «Κύριε έμενα είναι η σειρά μου πρέπει να βγάλω εισιτήριο». Από τον τόνο της φωνής και τον τρόπο ομιλίας τον έπιασα αμέσως. «Βεβαίως αγόρι μου, βγάλε το εισιτήριο σου».

Κι εκεί αρχίζει η μουρμούρα από πίσω… Τόση ώρα εδώ, προσπαθεί να χωθεί, τι ανατροφή είναι αυτή, γι αυτό δε πάμε μπροστά κλπ. Γυρνώ και τους λέω… εγώ έδωσα τη σειρά μου, ηρεμήστε. Με αργές αγχωτικές κινήσεις πατάει τα κουμπιά… βλέπω πως κρατάει μόνο δυο 50λεπτα. Του λέω «Γράφει 1,40 δε θα σου φτάσουν» …αγχώνεται, τραυλίζει και λέει «Α, δε θα μπορέσω να πάω δε το ήξερα» και φεύγει πιο κει να ψάξει στο τσαντάκι του. Φορτίζω το δικό μου εισιτήριο με το ένα μάτι να κοιτάζει προς τα δεξιά μου. Έρχεται και μου λέει… «Εντάξει βρήκα χρήματα». Αρχίζουν οι φωνές από πίσω… Τι θα γίνει με σένα αγοράκι μου… Το κάθε κωλόπαιδο πάει και χώνεται… Το βλέπω και γουρλώνουν τα μάτια του… και λέει με μια δυνατή αλλά ήρεμη flat φωνή… «ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΣ».

Οι μισοί πάγωσαν, οι άλλοι μισοί συνέχισαν το χαβά τους και την ειρωνεία. Με τρεμάμενες κινήσεις κι αφού τον βοήθησα στη διαδικασία έβγαλε το εισιτήριο του. Προσπάθησα να τους εξηγήσω το πόσο δύσκολο, αγχωτικό και χρονοβόρο είναι για ένα άτομο με αυτισμό να κάνει αυτή τη διαδικασία. Μίλαγα σε τοίχο… η απάντηση ήταν ότι δε πρέπει να τα αφήνουν μόνα τους αλλιώς να κάθονται σπίτι(!!!). Το ακολούθησα διακριτικά μέχρι να βεβαιωθώ ότι μπήκε στο τρένο, μιας κι εγώ δε θα έμπαινα. Γύρισε προς το μέρος μου και χωρίς βλεμματική επαφή, μου λέει «Σας ευχαριστώ να είστε καλά», με αυτή τη flat φωνή χωρίς εμφανές συναίσθημα του ατόμου με αυτισμό. Από εκείνη την ώρα δεν έχω σταματήσει να τον σκέφτομαι, γιατί έβλεπα τον Θοδωρή μου σε αυτό το παιδί.

Παιδιά, να ρωτάτε, να μαθαίνετε, να μη βγάζετε συμπεράσματα, να μην τα χώνετε σε όποιον δείχνει έξω από τα νερά του και αν μπορείτε να βοηθάτε. Αυτό μόνο. Άντε καλημέρα και καλή βδομάδα.