Τους παίρνουμε για καημένους, αλλά είναι; Ακούγοντας η γυναίκα μου στο ραδιόφωνο να στέλνει επιστολή ο Βενιζέλος στο συγκυβερνήτη του και να διαμαρτύρεται για την «υφαρπαγή» δικιάς του υποψήφιας, χαρακτηρίζοντας ταυτόχρονα την πράξη και των δύο, «αυτή τη φορά», μου λέει, «του δίνω δίκαιο». Τον λυπήθηκε φαίνεται και του απόδωσε δίκαιο. Είναι όμως για λύπηση η περίπτωσή του;

Γιατί τότε τόσον καιρό που είχε τον ίδιο δικό του ο Σαμαράς δε διαμαρτυρήθηκε για τη δική του «ιδιοποίηση»; Εκείνος πώς μπορούσε να είναι ένα με το κόμμα του Σαμαρά και μια υποψήφια του δικού του κόμματος να μην μπορεί να είναι; Από τη στιγμή που πρώτος εκείνος καταπάτησε τα ιδεολογικά σύνορα, γιατί να μην επιτρέπεται, ακολουθώντας το παράδειγμά του, να τα καταπατήσει και κάποιος άλλος; Μα εδώ έγινε από ιδιοτέλεια, θα πει ο διαμαρτυρόμενος. Ο ίδιος όμως συνέπραξε με τη Δεξιά από ιδεολογία;

Για να έχει τα αξιώματα που έχει έγινε ένα μαζί της. Υπάρχει σε κάποιο σημείο της πολιτικής του ζωής ενέργεια που να υπαγορεύεται από ιδεολογικό κίνητρο; Σε κάθε στιγμή που μιλάει αυτοαναιρέσεις κάνει. Αν βέβαια βλέπει κανείς πίσω από τις λέξεις του και όχι τις λέξεις. Και ο ίδιος  βλέπει ότι τα λεγόμενά του είναι μόνο λέξεις, αλλά και τι να κάνει; Να δείξει ότι το ξέρει, ν` αφήσει λεκτικά ακάλυπτο τον εαυτό του και να φανεί ότι ομολογεί τον ιδιοτελή χαρακτήρα των ενεργειών του; Ποιος το κάνει αυτό; Πάντως ποτέ ένας ιδιοτελής. Η σκοπιμότητα κάλυψης των ιδιοτελών του βλέψεων υπαγορεύει πάντα την εκφορά του λόγου του.

Και επειδή η ιδιοτελής βλέψη έχει πάντα κλωθογυρίσματα, τότε αυτός που την πηγαινοφέρνει ενσαρκώνοντάς την δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει. Δικαιολογεί απλώς τα κλωθογυρίσματά του βάζοντας λέξεις σε σειρά και δημιουργώντας φυσικά κενό σκέψης. Το παρατηρήσαμε όμως και άλλη φορά: Ο κ. Βενιζέλος θαρρεί πως με την ευγλωττία του μπορεί να κρύβει το κενό σκέψης που έχει ο λόγος του, γι` αυτό δε σταματά τη λογοκοπία. Είναι σε κουφότητα ο πιο ευφραδής πολιτικός που πέρασε ποτέ από το ελληνικό Κοινοβούλιο.

Αλλ’ όμως τους δικούς του όρους πολιτικής συμπεριφοράς εφάρμοσε και η «κατοχυρωμένη» υποψήφιά του και πήγε με τη Νέα Δημοκρατία. Συνεπώς, όταν κανείς καταντάει μόνος του τον εαυτό του έτσι, δεν είναι για λύπηση, δεν είναι καημένος. Αν ο Τσίπρας «εκτσογλανίζει» την ελληνική κοινωνία, όπως ισχυρίζεται ο κ. Βενιζέλος, ο ίδιος την «εξηλιθιώνει» και την εμπαίζει. Ας ελπίσουμε όχι για πολύ.

Ο Γιωργάκης! Άλλο «καημένο» κι αυτό! Εντύπωση μου κάνει που όλοι ρωτάνε «γιατί έφτιαξε κόμμα;», που ψάχνουνε να βρούνε λογική εξήγηση σε ενέργεια που δεν έχει και, ενώ το βλέπουνε, ρωτάνε. Κάνουν το λάθος φαίνεται να παίρνουν ως παραδοχή ότι στο υποκείμενο αυτής της ενέργειας ενυπάρχει λογική. Πού το είδανε όμως αυτό; Όλες οι πολιτικές του ενέργειες δείχνουν πως λογική δεν ενοικεί μέσα του. Το υποκοριστικό Γιωργάκης, που επικράτησε καθολικά, αντικαθιστώντας το κανονικό όνομα, δεν επικράτησε άδικα. Δε χρειαζότανε εξάλλου λογική το υποκείμενο αυτών των ενεργειών. Αρκούσε που ήτανε γόνος «μεγάλου» πολιτικού ηγέτη. 

Όμως ένας κόκκος σκέψης υπάρχει εδώ κάπου. Να μην τον αδικούμε. Και αυτός έγκειται στη διάθεσή του να εκμεταλλευθεί πολιτικά τη γονιδιακή του συγγένεια με τον πατέρα του, εκμετάλλευση που έφερε πολύ «πολιτικό ψωμί» στον ίδιο και στους συνεργούς του, αλλά και σε μας καταστροφή. Είναι όμως άλλο πράμα η πιθανή γονιδιακή κληροδότηση και άλλο η πολιτική εκμετάλλευση της ύπαρξής της. Και το γεγονός ότι εδώ, ενώ δεν υπάρχει, της έγινε αχρεία εκμετάλλευση τον κάνει να μην είναι ούτε αυτός καημένος, που δεν μπαίνει στη Βουλή.

Πάντως εμείς αναρωτιόμαστε από ακαδημαϊκό και ιστορικό ενδιαφέρον: Πού βρίσκεται τώρα το Πασόκ; Στο γόνο ή στον κλώνο; Ερχόμαστε στον τρίτο, άλλοτε ποτέ σύντροφό μας, στο Φώτη τον «καημένο». Πώς ξεπουπουλιάστηκε έτσι το «κόμμα» του; Δεν είναι κρίμα; Και αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ! Τι αχαριστία, τι μνησικακία και τι κακεντρέχεια είναι αυτή; Να μην τον πάρει στον κόρφο του, να του αναθερμάνει την αριστερή του ιδεολογία και να του αναζωπυρώσει τη θέρμη να την υποστηρίζει;  Ευτυχώς που υπάρχει η Δεξιά και τύλιξε με τη λύπησή της το ξεπουπουλιασμένο «κόμμα» του και ζεστάθηκε.

Αγαπητέ παλιέ σύντροφε, η κρίση είναι ηθική, όχι οικονομική, και ηθική κρίση σημαίνει παρέκκλιση από αρχές και αξίες, φυγή από την ιδεολογία μας και ελεύθερες αιωρήσεις προς αριστερά και δεξιά. Επιχειρεί σφοδρή ταξική επίθεση το κεφάλαιο κι ένας αριστερός αντί να εναντιωθεί με όλες του τις δυνάμεις, για να προστατεύσει δικαιώματα  και συμφέροντα των πολλών, συντάσσεται με τους λίγους και καταφέρει μαζί τους κι αυτός χτυπήματα;

Αν ήμασταν αριστεροί μια φορά πριν από την κρίση, παλιέ σύντροφε, μετά την έλευσή της έπρεπε να γίνουμε δυο και τρεις φορές αριστεροί. Ακόμα και δεξιοί, βλέπεις, μετά την κρίση γίνανε και έπρεπε να γίνουν αριστεροί.

Συγχώρα με που δε σε θεωρώ καημένο. Άλλη η πολιτική της φιλίας και άλλη η ταξική. Το άσχημο όμως είναι ότι η καημένη Ιστορία επεμβαίνει πολύ αργά, όταν πια καταστήσει εμάς πρώτα καημένους και μετά ψευτοκαημένους τους υπαίτιους.    

Πηγή: aletziolas.blogspot.gr