Η διάσπαση του κόμματος ως προιόν εφαρμοσμένης πολιτικής αποιδεολογικοποίησης, στο όριο της κυβερνητικής ανάληψης – εξουσίας, σε κάποιους φάνταζε υπαρκτή απο την στιγμή που δημιουργήθηκε η πρώτη κυβέρνηση αριστεράς με κορμό τον Σύριζα.

Ας κρατήσουμε μια μικρή επιφύλαξη κι ένα ερωτηματικό στην πίσω πλευρά του μυαλού μας για να μην υποπέσουμε σε ένα αυθαίρετο, νοητικό – δογματικό άλμα.

Το ερώτημα μπαίνει ίσως την στιγμή που ήδη δρομολογούνται διαδικασίες εντός κι εκτός του κόμματος.

Δεν θεωρώ οτι αποτελεί αποτέλεσμα μόνο της συμφωνίας – μνημόνιο που πραξικοπηματικά επιβλήθηκε, θέτοντας εκβιαστικά διλλήματα στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, κι όποιος  νομίζει αυτό πλανάται πλάνην οικτρά.

Ας ξεκινήσουμε με το να καθορίσουμε στο ελάχιστο της πολιτικής – ιδεολογικής συνεννόησης, μερικές έννοιες που χρησιμοποιούμε στην αριστερά.

Αν καταφέρουμε να τις διαχωρίσουμε, τότε θα αποδειχθεί σε ποιον βαθμό θα συνεννοηθούμε (;).

Κυρίως, μακρυά απο ιδεολογικούς ψυχαναγκασμούς και θεωρητικές εικασίες, απαριθμώντας τες ας τις περιγράψουμε τουλάχιστον σε πρώτο βάθμο:

Α) Κυβερνητική εξουσία (διαχείριση και άσκηση κυβερνητικής πολιτικής)

Β) Κόμμα (οργανικός διανοούμενος, ιδεολογικός φορέας, διαλεκτικός μηχανισμός)

Γ) Κίνημα ( συλλογικότητα, δράσεις, παρεμβάσεις).

Μέσα απο αυτά δε η σύγκρουση της κοινωνίας σαν φορέας αυτών με ταξικό πρόσημο ενάντια στην αποπολιτικοποίηση της.

Δ) Τέλος, η Ριζοσπαστική Αριστερά με ιδεολογική ταυτότητα που μπορεί όχι μόνο να αυτοχαρακτηρίζεται ως τέτοια, αλλά ταυτόχρονα να δημιουργεί όρους και κουλτούρα ταξικής πάλης, ταξικής μεροληψίας και αρχών.

Ας ξεκινήσουμε απο το τέλος, κι ανεξάρτητα απο την εν δυνάμει επαναστατικότητα μας ας προσεγγίσουμε το «διαλεκτικό υποκείμενο» της ριζοσπαστικής αριστεράς με την ευρύτερη έννοια του όρου.

Αυτή που βρίσκεται δίπλα στην εργατική τάξη και τα συμφέροντά της, στον μικρό κι αδύναμο αυτοαπασχολούμενο, στην μικρή κι αδύναμη επιχειρηματικότητα, στην δίκαιη αναδιανομή  του εισοδήματος, στην άρση κάθε κοινωνικού – πολιτικού αποκλεισμού.

Ταυτόχρονα δε με την διαφύλαξη κάθε ανθρώπινου δικαιώματος στην εργασία, στον πλούτο της  χώρας, στην κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, στο κράτος πρόνοιας, κοινωνικής μέριμνας κι ευθύνης, στην υγεία, στην παιδεία, στο περιβάλλον, στην διαφύλαξη της διαφορετικότητας.

Στην πρόβλεψη της διεθνιστικής- φιλοειρηνικής  αλληλεγγύης των λαών.

Το αξιακό πλαίσιο της ιδεολογικής μας ταυτότητας στα όρια της καθαρότητας αλλά κυρίαρχα στην βάση της ταξικής πάλης.

Στο Κίνημα και στη συλλογικότητα τώρα περιέχονται οι βασικοί όροι – πλαίσιο που περιγράψαμε και που στην εμπράγματη διαδικασία συμμετοχής με κύριο σκοπό την πολιτική – ιδεολογική εισχώρηση στα κοινωνικά στρώματα.

Όχι μόνο για να ενεργοποιηθούν ευαισθησίες αλλά για να εντάξουν ένα ισχυρό προσανατολισμό με κύριο σκοπό την δημιουργία πολιτικής συνείδησης.

Ο κύκλος της κινηματικής δράσης δεν τέμνεται αλλά συμπεριλαμβάνεται στο μεγάλο κύκλο του συλλογικού με την μορφή καθημερινού αγώνα και διεκδίκησης.

Φτάνουμε στο Κόμμα, τον οργανικό φορέα ιδεολογικής διανόησης χωρίς πολυπλοκότητες  που αποσυνθέτουν τα μέλη του. Αποτελούν την συνθήκη δημιουργικής συνθετικής υπεραξίας στη βάση ένος κοινωνικού – πολιτικού αριστερού προγράμματος.

Στόχος του δεν αποτελεί μόνο η κοινωνική απελευθέρωση αλλάη ίδια η δημιουργία συνθηκών και όρων για να διεκδικήσει με φυσική κατάληξη την ανάληψη της εξουσίας σε ένα ιδιότυπο αστικοδημοκρατικό περιβάλλον.

Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, σε ένα αυθεντικό, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που καλείται να το διαχειριστεί με το δικό του αξιακό, ιδεολογικό πρόγραμμα.

Ο οργανικός διανοούμενος προσομοιώνεται ταυτόχρονα σε παραδοσιακό για να θέσει σε εφαρμογή αυτό το πρόγραμμα όλων των τάξεων που δυνητικά εκπροσωπεί.

Αλλάζει την αξιακή πλατφόρμα του ιδεολογικού του φορέα μετατρέποντας την σε συλλογική προγραμματική υλοποίηση εντός χρονικού, βραχυπρόθεσμου ή μακρυπρόθεσμου πλαισίου.

Η αναφορικότητα στη συγκυρία, στην ιστορικότητα και τον ιδεολογικό αντίπαλο διαμορφώνει τον τρόπο άσκησης της εξουσίας.

Είναι η ώρα της πραγματικής διακυβέρνησης.

Η πρώτη φορά αριστερά απο τον θεωρητικό λόγο καλείται στα όρια της υπέρβασης να κυβερνήσει.

Ίσως το πιο καθοριστικό, δύσκολο κι επίπονο έργο.

Αυτό που κατά το κοινώς λεγόμενο αποτελεί την υλοποίηση του κομματικού προγράμματος σε κυβερνητικό πρόγραμμα.

Πριν μιλήσουμε για συτόν τον αναπόφευκτο συγκρουσιακό χαρακτήρα που εμπεριέχεται σε αυτή την πάλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε την σταδιακή μετάβαση που επιβάλεται ως κυβερνητικό προαπαιτούμενο στα κέντρα εξουσίας.

Ειδικά, δε, στη χώρα μας που τα τελευταία σαράντα χρόνια τα κέντρα εξουσίας μετατράπηκαν σε παράκεντρα ειδικού σκοπού,.

Άλλοτε απο παρακρατικούς μηχανισμούςκαταστολής κι άλλοτε αλλοιωμένα,διεφθαρμένα απο έναν  ιδιότυπο κρατισμό,.

Όχι επωφελεία της κοινωνίας,αλλά συντεταγμένων, αδιαφανών, παραοικονομικών κύκλων και συμφερόντων.

Κυρίαρχος σκοπός η δημιουργία ενός κράτους καταστολής στα όρια της νομιμότητας κι απο την άλλη η διασπάθιση δημόσιου κρατικού και τραπεζικού χρήματος.

Μέσα απο ετεροβαρείς συμβάσεις  διαπλεκόμενων με την εξουσία συμφερόντων καθώς κι ενεργοποίηση  μηχανισμών παραπληροφόρησης απο συστημικά Μ.Μ.Ε. 

Στο όνομα της δήθεν ανάπτυξης, των δημόσιων έργων, της εικονικής κατανάλωσης και των δανεικών δημιουργήθηκε η επίπλαστη οικονομική «πραγματικότητα».

Αξιολογώντας την λειτουργία της αριστερής διακυβέρνησης με κορμό τον Σύριζα, σήμερα θα ήταν πολιτικά αδόκιμο να αφήσουμε έξω  το εγχώριο, διεθνές, και μετά πρωτίστως οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον που καλούμαστε να συνευρεθούμε.

Να την απομονώσουμε δηλαδη απο την συγκυρία, ειδικά που αυτή την χρονική στιγμή οι όροι και οι συνθήκες αποτελούν υποχρεωτικά βασικό άξονα της κρίσης που ανέλαβε να διαχειριστεί αυτή η κυβέρνηση.

Ακόμα ακόμα και στο θεωρητικό εφικτό της λύσης μέσα απο παλιά και νέα μνημονιακά προγράμματα.

Αν αφαιρέσουμε τον βαθμό της ιδεολογικής μας επιθυμίας μένει να δούμε με αυτοσυγκράτηση και ρεαλισμό τους οικονομικούς συσχετισμούς στο ευρωπαικό πεδίο που συντελείται η σύγκρουση.

Ποιες δυνάμεις δηλαδή τελικά έχεις απένατί σου και ποιες δίπλα σου.

Στην συνθήκη της οικονομικής ασφυξίας που επιβλήθηκε είτε με την διακοπή της χρηματοδότησης, είτε με την αναγκαστική τραπεζική αργία, ίσως ήταν σκόπιμο να αναθεωρήσεις την τακτική με γνώμονα την κοινωνική συνοχή κι όχι το κομματικό σου πρόγραμμα.

Διαβλέποντας τους συσχετισμούς δυνάμεων που τίθονται απέναντί σου  ακόμα κι αν επιμένεις στο αξιακό όραμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπως το περιγράψαμε, στρατηγικά καλείσαι να οπισθοχωρήσεις.

Η προσωρική συνθηκολόγηση δεν αποτελεί ήττα απο μόνη της (είναι ξεκάθαρο οτι τέτοιας μορφής είναι) ακριβώς γιατί σου επιβλήθηκε κάτω απο συνθήκες οικονομικής μονομέρειας, δίνοντας σου όμως με το δημοψήφισμα και την νίκη σου σε αυτό, ο συμβιβασμός κι η υποχώρηση τελικά να μεταλλαχθούν σε στρατηγική επανεκκίνηση του προγράμματος σου.

Την πρώτη φορά αριστερά δεν την αξιολογείς με ονειρικές ουτοπίες ή ιδεολογικούς αυτοσκοπούς και κυρίως δεν την θέτεις υπο αμφισβήτηση όταν η προγραμματική υπαναχώρηση της είναι αυτοσκοπός ανασύνταξης των δυνάμεων σου.

Ο χρονικός ορίζοντας αξιολόγησης αυτών των έξι μηνών και με τις παρούσες συνθήκες , όχι μόνο αποτελεί ελάχιστο διάστημα, αλλά δε μπορεί να συγκριθεί με το ιδεολογικό, κινηματικό, συλλογικό, κομματικό, προγραματικό πεδίο αξιολόγησης.

Όλα αυτά δηλαδή που κατακτήθηκαν σε βάθους  χρόνου κι αγώνων.

Η υλοποίηση των προγραμματικών στόχων σου περνάει υποχρεωτικά απο την εξάντληση της κυβερνητικής σου θητείας χωρίς να εγκαταλείπεται το όραμα, η ελπίδα και οι συνολικές αξίες που τέθηκαν στην κοινωνία.

Κυρίαρχα θα πρέπει να μπαίνει μόνο το  ζήτημα της φυσιογνωμικής παραποίησης ή αλλοίωσης των αρχών σου χωρίς την ακύρωση κάθε κομματικής, συλλογικής κι ιδεολογικής σου θέσης.

Αυτός είναι ο αγώνας του κάθε μέλους , του κάθε σύντροφου και συντρόφισσας, του κάθε ψηφοφόρου.

Να υπομένεις και να παραμένεις σε αυτές τις αξίες όχι μόνο πιστός αλλά υπερνικώντας τα εμπόδια αργά και σταθερά στον χρόνο για να υλοποιηθεί τελικά το όραμα για όσα αγωνιστήκαμε ατομικά ή συλλογικά.

Η κυβερνώσα ριζοσπαστική αριστερά καλείται να αποδείξει οτι δεν θα διαχειριστεί την κρίση με όρους συμβιβασμού και πολιτικής υπαναχώρησης αλλά επωφελεία του κινήματος και της κοινωνίας.

Προετοιμάζοντας κατάλληλα ώστε στο επόμενο διάστημα να το πράξει  σε περιβάλλον δόκιμο παίρνοντας τις αναγκαίες  χρονικές ανάσες.

Στο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την στιγμή είναι κατανοητές οι φυγόκεντρες δυνάμεις που κάτω απο το πρίσμα αυτό κρίνουν ως αξιακά υποτελή κι αντιπρογραμματική την στάση της κυβερνώσας αριστεράς με γνώμονα μια παραφρασμένη κι αποιδεολογικοποιημένη μετάλλαξη προσωρινά επήλθε απο την άσκηση της εξουσίας  τους πρώτους μήνες.

Είμαι βέβαιος οτι η ψυχραιμία, η ενότητα, η συνοχή και η φωνή της λογικής θα επικρατήσουν εντός του Σύριζα με κύριο γνώμονα όχι την θεωρητική διάκριση κάθε έννοιας που περιγράψαμε ξεχωριστά, αλλά με βάση την αριστερή αντικειμενικότητα όλων μας.

Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες στα μέτρα που μας αναλογούν χωρίς να κρυβόμαστε πίσω απο κανένα.

Η αυτοτέλεια της βούλησης μας στην ριζοσπαστική αριστερά μας έμαθε όλα αυτά τα χρόνια να συνυπάρχουμε με την βασική αρχή της συνθετικής μας κρίσης.

Μη χαραμίσουμε την ιστορική ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ, του κινήματος, της αριστερής κυβέρνησης ΜΑΣ αυτή την κρίσιμη ώρα για τον τόπο , εξαντλώντας την σαν ολιγόμηνη αριστερή παρένθεση.