Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις… Πόσο πολύ επαληθεύεται αυτή η ρήση με την πιο πάνω φωτογραφία! Ο κ. Μητσοτάκης, με το βλέμμα καρφωμένο στο πουθενά, απομακρύνεται σκυθρωπός, από το θέαμα μιας ταλαίπωρης κοινωνίας, η οποία αδιαφορεί γι’ αυτόν, όσο και εκείνος γι’ αυτήν.

Πίσω ακολουθεί μάλλον ο σωματοφύλακας (μη ξεχνιόμαστε, όλα μπορούν να συμβούν σε αυτά τα σκοτεινά μέρη), μάλλον χαρωπός που περιοδεύει σε αυτά τα γραφικά και ασυνήθιστα τοπία για γόνο πολιτικού μεγαλοτζακιού. Μέχρι εδώ, τίποτε το εξαιρετικά ιδιαίτερο. Είμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο και είθισται σε αυτές τις περιστάσεις, οι σοβαροί επαγγελματίες της πολιτικής να αφιερώνουν λίγες ώρες στο πόπολο, σκύβοντας πάνω στα βάσανά του, ακόμα και αν είναι οι γνήσιοι εκπρόσωποι του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού που τα έχουν προκαλέσει. Ίσως ειδικά σε αυτή την περίπτωση.

Η έκπληξη προκαλείται από το τρίτο πρόσωπο της φωτογραφίας. Με σεβασμό περπατάει δυο βήματα πίσω από τον επίδοξο μέλλοντα ηγέτη της χώρας. Αλλά και δυο βήματα μπροστά από τον bodyguard. Ακόμα και στα σκοτεινά σοκάκια των κακόφημων συνοικιών, υπάρχει πρωτόκολλο όταν περιοδεύει ο κ. Μητσοτάκης. Μα ποια είναι αυτή η γυναίκα; Σε αντίθεση με τα δυο άλλα πρόσωπα, κοιτάει το μικρό πλήθος, τον λαουτζίκο, που οι υπόλοιποι φαίνεται να βιάζονται να αφήσουν πίσω τους. Το ύφος της, το εστιασμένο βλέμμα, υποδηλώνουν κάτι σαν προβληματισμό. Κάτι διέκρινε που την ανησυχεί; Από τα τρία πρόσωπα της φωτογραφίας, είναι η μόνη που φαίνεται να έχει κάποια σχέση με το… «ντεκόρ». Και έτσι, ανιχνεύοντας πιο προσεκτικά, το μάτι πέφτει πάνω στο κόκκινο λογότυπο τυπωμένο στο άσπρο γιλέκο: PRAKSIS !

Έτσι όλα φωτίζονται. Ή μάλλον φωτίζουν μια κρίσιμη ερώτηση: τι στο καλό κάνει μια εκπρόσωπος ανθρωπιστικής οργάνωσης, συνοδεία στις φτωχογειτονιές, ενός πολιτικού σε εκλογική παγανιά; Ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που δέχεται να γίνει το διακοσμητικό στοιχείο της τετριμμένης και καταθλιπτικής παράστασης ενός επαγγελματία πολιτικού, που πασχίζει να φανεί αυτό που εμφανώς δεν είναι;

Σταματάω εδώ με την φωτογραφία αυτή για να ομολογήσω την θλίψη μου. Το ανθρωπιστικό κίνημα, οι ΜΚΟ, ήταν ένα όραμα, που άκμασε στην Ελλάδα την δεκαετία του ’90. Τότε είχα γνωρίσει και τον αείμνηστο Τζανέτο Αντύπα. Παθιασμένο, εκρηκτικό, υπερσυγκεντρωτικό, αλλά πόσο εργατικό. Και συνεπή στην δική του φιλοδοξία. Πόσο συμβατά είναι αυτά με πολιτικάντικα κρυπτό-φλερτ ιθυνόντων αυτής της οργάνωσης;

Θα μου πείτε πως είναι μόνο μια κακιά στιγμή. Μακάρι. Ας περιμένουμε λοιπόν την διόρθωση.

* Η Αθηνά Πολίτου είναι κοινωνιολόγος με εξειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα.