Στον παρόντα χωροχρόνο, δηλαδή στη χώρα και στους καιρούς της απίστευτης επιπολαιότητας σε εκτιμήσεις και τακτικές επιλογές, της ιστορικής και πολιτικής αγραμματοσύνης και – φυσικό επακόλουθο – της υπερήφανης ανευθυνότητας, ακόμη και τα αυτονόητα δεν συνθέτουν την κοινή βάση του διαλόγου και της αντιπαράθεσης, αλλά αναζητούνται ως απλησίαστη πολυτέλεια.

Είναι στα αλήθεια τρομερά δύσκολο να απαριθμήσει, πολύ περισσότερο να ιεραρχήσει κανείς τα όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν, σταχυολογώντας από την ασύστολη πανδαισία τελεσίδικων αποφάνσεων με την ανακοίνωση και μόνο της πρότασης της κυβέρνησης προς τους δανειστές.

Ο Λάκης Λαζόπουλος στην πιο εύστοχη δουλειά του, στους «Δέκα μικρούς Μήτσους» είχε εμπνευστεί έναν από τους ήρωες να ρωτάει το… υπερπέραν: «Παράλογο;…. Άρα λογικό!». Δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρξε, άλλη διέξοδος από την παράνοια, μονάχα η εφαρμοσμένη κοινή λογική. Απλή μέθοδος, λοιπόν, των τριών.

Διέρρηξαν τα ιμάτιά τους οι διαφωνούντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ψηφίζουν την «συνθηκολόγηση». Σύμφωνοι. Ποιος συνθηκολόγησε; Ο Τσίπρας και η διαπραγματευτική ομάδα. Γιατί υπέγραψαν μια συμφωνία που «βαθαίνει τα δεσμά του Μνημονίου»; Δείλιασαν; Υπολόγισαν λάθος; Είναι κατά βάθος «μνημονιακοί»; Και όλα αυτά οι άκαμπτοι και ατρόμητοι πότε τα αντιλήφθηκαν, εχτές, προχτές, στις 20 Φλεβάρη; Δεν φέρουν κολοσσιαία ευθύνη αν σιώπησαν, αν συναίνεσαν, αν ολιγώρησαν μπροστά στην «εξαπάτηση» του λαού; Ψιλά γράμματα μπροστά στην «συνέπεια» της δεδηλωμένης και προαποφασισμένης ατομικής επιλογής ψήφου, έξω από συλλογικές διαδικασίες. Ούτε το ξαφνικό διαβατήριο στα συστημικά ΜΜΕ προβληματίζει τους «αντι- συστημικούς», αφού το να ρίξουν την κυβέρνηση που θα υπογράψει το «τρίτο Μνημόνιο» αποτελεί προδήλως επαναστατική πράξη, υπέρτερο στόχο που «αγιάζει τα μέσα». Κι έτσι το «αριστερό» κίνημα της κατσαρόλας βρήκε το κακέκτυπό του στα… μακαρόνια, τρολάρωντας τον Νίκο Φίλη από κοινού με την Όλγα Τρέμη.  

Αυτή η σχολή σκέψης και όπως αποδεικνύεται και πρακτικής δεν ορρωδεί προ ουδενός: αποδεικνύεται τυφλή ως πρακτική και ασπρόμαυρη ως σκέψη. Αχαλίνωτη από τις 20 Φλεβάρη και μετά, δεν αναγνωρίζει μέτωπα, ούτε πεδία μάχης παρά μόνο ως αυτοσκοπό την αναπαραγωγή του… εαυτού της. Είναι ίδιον αυτό των παρασίτων, προφανώς επαληθεύεται ως μέθοδος και των πολιτικών παρασίτων. Άλλοι αναζητούν την αναπαλαίωση της «κομμουνιστικής αριστεράς», άλλοι παραληρούν με εφιάλτες Βάρκιζας και ονειρώξεις Βελουχιώτη, από κοινού έχοντας υπερβεί τα αγκάθια της πολιτικής κυριαρχίας, των καθεστωτικών μηχανισμών, της ιδεολογικής ηγεμονίας,  των κοινωνικών μετασχηματισμών, ευτελή θέματα δηλαδή, μηρυκάζουν το «σύνθημα που όλους μας ενώνει: έξω η Ελλάδα από την ευρωζώνη!».Ιδού, η νομισματική κυριαρχία, ως το πρώτο στάδιο του σοσιαλισμού.

Όχι λοιπόν, να μην μπερδεύεται κανένας, ο πρωθυπουργός δεν παλεύει για να μπει φραγμός στην καταστροφή και να ανοίξει χαραμάδα διεξόδου. Μεθοδεύει την παγίδευση της χώρας πιο βαθιά στα δεσμά του Μνημονίου. Δεν χρειάζεται την ομόθυμη στήριξή μας, έχει το ΔΝΤ στο πλάι του, και ασφαλώς την Μέρκελ. Κι είναι τόσο απροκάλυπτα μερκελιστής, ώστε ο Σαμαράς και ο Θεοδωράκης δεν το αντέχουν, να τους κλέψει τη δόξα και το ρόλο και έτσι ραδιουργούν από κοινού με την ντόπια διαπλοκή για την αποκαθήλωσή του. Όσο κι αν οι μάσκες πέφτουνε, οι καθρέφτες των αυταπατών και του ναρκισσισμού αποδεικνύονται επικίνδυνα άθραυστοι. Παράλογο;