Νομίζω πως αυτά τα Χριστούγεννα όλες και όλοι είδαμε Maestro στο Netflix.

Ανήκω σε αυτή την σπαστική κατηγορία που αν κράξεις τον Παπακαλιάτη, θα σου πω «οκ, φτιάξε κάτι καλύτερο, να το πάρει το Nέτφλιξ και κανε μας τη χάρη». Το θέμα είναι απλό. Αν είναι καλύτερο, δεν θα το πάρει το Νέτφλιξ. Εξηγούμαι. Όσο βλέπαμε τις (λίγες) σκηνές που ο Παπακαλιάτης την είδε weird wave, με σκηνές που εκτυλίσσονται στη φαντασία του, τύπου σπλατεριές, περίεργες λήψεις κλπ, σκεφτομουν πως ο μέσος τηλεθεατής του Emily in Paris, θα μονολογούσε πως «αν θέλω Λανθιμο, βαζω Cinobo, man μου. Just do your fuckin thing».

Ποιο είναι το fuckin thing; Το άψογο κλισέ. Και είναι οκ. Απλώς και το κλισέ εξελίσσεται.

Προσωπικά καθόλου δεν με ενοχλεί να βλέπω πλούσιους με προβλήματα, το κάνει και το White Lotus αυτό, αλλά το White Lotus είναι HBO και δεν υπάρχει τίποτα κλισέ και εκτός εποχής σε αυτό. Δηλαδή. Ρε συ Κρις. Ρε συ Κρις. Είχα κάποτε έναν καθηγητή, βραβευμένο ποιητή, πραγματικά διανοούμενο άνθρωπο. Κάποια στιγμή πέρασε να παρει εμένα και μια συμφοιτήτριά μου, να πάμε σε μια παρουσίαση. Οδηγούσε ένα Jeep. Του λέει η άλλη «Μα κύριε τάδε μου… Εσείς τζιπ; Θα σας φανταζόμουν με ένα 2CV» για να εισπράξει το επικό «Ποιητής είμαι κοπέλα μου, όχι μαλακας».

Σκάει λοιπόν ο μαέστρος στους Παξούς, ο οποίος όπως μαθαίνουμε έχει και μπαγκράουντ ζαμπλούτου και νοικιάζει ένα Yugo. Ώπα μαν. Ο χαρακτήρας σου, έτσι όπως τον εχεις φτιάξει, τόσο κορρεκτ και τόσο μπροστινός, σίγουρα έχει την ελάχιστη οικολογική συνείδηση. Δεν εξετάζω το πού στον μπούτσο βρήκες Hertz να νοικιάζει Yugo. Αναρωτιέμαι γιατί δεν επέλεξες ένα υβριδικό Yaris με ελάχιστο αποτύπωμα και νοίκιασες ένα γαλάζιο χρέπι που βγάζει θάνατο από την εξάτμιση. Παει αυτό.

Όλες έχουμε υπάρξει 18. Όλες έχουμε ερωτευτεί καθηγητή μας. Ναι. Όχι όμως με την πρώτη μάτια. Όταν είσαι 18, οποιοσδήποτε από 25 και πάνω, φαντάζει γέρος. Ποσο μάλλον ένας 48αρης κι ας είναι, ομολογουμένως, καλοστεκούμενος. Θέλει χτίσιμο. Να γοητευτεί από κάτι. Από τον «αέρα» πρωτεύουσας που φέρνει, από το καλό του game, από τις μουσικές του γνώσεις. Όχι με την πρώτη ματιά. Ποτέ. Σε κανένα ουράνιο και τόξο.

Και πάμε στις μουσικές του γνώσεις. Ο Παπακαλιάτης μας έχει μάθει καλή μπαλίτσα μουσικά στο παρελθόν. Είναι ο μαέστρο του προφανούς, αλλά του καλού προφανούς. Κάτσε όμως. Μάθημα για τον Χατζιδάκι το 2022; Και τί επιλέγει; Το βαλς των χαμένων ονείρων. Που παίζει από κουρδιστά αρκουδάκια μέχρι σε διαφημίσεις ελληνικου καφέ. Νταξει, boring. Ολόκληρη δισκογραφία έχει ο μέγας. Σκέψου κάτι άλλο. Ή βρες κανέναν άλλον συνθέτη. Να ακούσουν τα σκατόπαιδα έναν Θάνο, έναν Άκη Πάνου και αν είσαι όντως μάγκας, έναν Αντώνη Απέργη που επιτέλους, το 2022 τον παίρνουν χαμπάρι οι νεότερες γενιές και όχι ευτυχώς οι πενηντάρηδες μαέστροι.

Δεν συζητώ την επιλογή της πολυδιαβασμένης Χίμαιρας και όχι ας πούμε Ουελμπεκ ή Λουί… Η Χίμαιρα ταίριαζε με την ιστορία των γυναικών της οικογένειας. Ήταν καλό προφανές.

Η κορρεκτίλα και η κατήχηση είναι επίσης εκτός εποχής και οριακά offensive. Το ότι ένα παιδί που βλέπει τον πατέρα του να χτυπάει τη μανα του θα γίνει κι εκείνο βίαιος σύζυγος, αδικεί τόσους και τόσους ανθρώπους που έσπασαν τον οικογενειακό και πατριαρχικό κύκλο της βίας. Το ότι τα κορίτσια προσπαθούμε να εκπληρώσουμε στόχους και επιθυμίες των προηγούμενων γυναικών της οικογένειάς μας, είναι επίσης ψυχανάλυση δεκαετιών πίσω.

Ευτυχώς και δυστυχώς τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Δεν πειράζει όμως. Κάναμε λιγο φροντιστήριο δεκαετίας του 90 για την αποδοχή των gay (που δεν φαίνονται πολύ και είναι hipsters που ακούνε Wet Leg στο Ρομάντσο, όχι τίποτα ξεφωνημενες, ούτε ακραίοι μάτσο επαρχιώτες που γουστάρουν αγόρια. Μετρημένα, ελεγχόμενα, ήδη αποδεκτά πράγματα), ακούσαμε το 2022 ότι υπάρχουν ψυχοσωματικά (really?) και ότι το comfort zone έχει καταστρέψει ζωές. Νταξει, το τελευταίο είναι διαχρονικό και πάντα επίκαιρο.

Πάμε στο game του 48αρη λοιπόν. Ο Παπακαλιάτης επιμένει πως όταν έχουμε πάθος, πηδιόμαστε σε περίεργα σημεία. Κυρίως σε τοίχους. Είστε όλοι μεγάλα παιδιά εδώ μέσα. Ξέρουμε ότι μπορείς να ξεκινήσεις με τοίχο, αλλά σύντομα αναζητάς την άνεση ενός κρεβατιού, ενός καναπέ, μιας καρέκλας, τέλος πάντων ο,τι σου βρίσκεται εκεί γύρω. Δεν είναι κανόνας οι τοίχοι ρε φίλε.

Εχεις φτιάξει κλισέ ανύπαρκτο. Ωραίος. Δεν συζητώ για το σεξ στο Yugo. Ακόμα κι αν είσαι η Κλέλια, 18 χρόνων, μινιόν και με ευλυγισία γάτας. Κάπου θα βρεις και όχι ευχάριστα. Ούτε για το σεξ στην παραλία. Σε αμμουδιά. Χωρίς έστω μια πετσέτα από κάτω, όπου ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ βρήκε σημείο της παραλίας να κάνει η άμμος φυσικό σκαλοπατι, ώστε πάλι η σκηνή να έχει έξτρα δράση. Τί να πεις. Αυτά τα τοποθετώ στα καλά του, στα μερακλίδικα.

Οι αναφορές σε Ozark, call me by your name κλπ, είναι επίσης στα καλά του. Μην ξεχνάμε την εποχή των Τεσσάρων που ήταν ολόκληρο το «Brothers and Sisters», απλώς με τον Κουρή και τον Λούλη. Αυτή τη φορά, έβαλε σπουδαίους Έλληνες ηθοποιούς να αποδίδουν καλύτερες ιδέες από το μετριότατο B&S.

Ας είμαστε όμως και δίκαιοι. Ο Παπακαλιάτης ο,τι κάνει το κάνει άψογα. Το ρεπεραζ, η παραγωγή, το κάστινγκ, η φωτογραφία, είναι όλα στην πένα. Οι ηθοποιοί του τον λατρεύουν και δεν είναι τυχαίο ότι έχει δίπλα του πάντα την αφρόκρεμα.

Δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι, ούτε πήγε να το παίξει Αγγελοπουλος. Κάνει καλή mainstream τηλεόραση και προσωπικά του δίνω και μια εξαιρετική ταινία (Ένας Άλλος Κόσμος).

Οποτε ο Παπακαλιάτης είναι κουλ, είναι success story μετά από σκληρή δουλειά και ακραία συνέπεια, του αξίζει ένα «μπράβο» και ο σεβασμός μας. Κι ας τον τρολαρουμε, πάντα με αγάπη και με την εφηβική μας ευγνωμοσύνη.

Γιατί αυτο που κάνει, το κάνει καλά και αρέσει. Και πάει για δεύτερη σεζόν στο Νετφλιξ. Οποτε Μαράκι, αν δεν σου αρέσει, κανε κατι καλύτερο με υβριδικά αυτοκίνητα, κανονικές λεσβίες, οικογενειακή περιπλοκότητα, soundtrack Απέργη, Ουελμπεκ, σεξ σε κρεβάτια και τράβα μετά να το προτείνεις στο Netflix. Άντε μπράβο.

*H M. Θανασούλια είναι δημοσιογράφος, το κείμενο αντλήθηκε από τη σελίδα της στο fb