Πριν από δέκα χρόνια, τέτοιες μέρες (για την ακρίβεια στις 27 Δεκεμβρίου του 2008) ο ισραηλινός στρατός κατοχής εξαπέλυε μία από τις μεγαλύτερες  επιθέσεις του κατά της Λωρίδας της Γάζας: την επιχείρηση «Χυτό Μολύβι» – Cast Lead.  Ήταν η πρώτη ευρείας κλίμακας δολοφονική επιχείρηση κατά της ασφυκτικά αποκλεισμένης λωρίδας γης, μετά από πολλά χρόνια, η οποία δεν έμελλε να είναι η τελευταία.

Η ισραηλινή επίθεση διήρκεσε μέχρι τις 18 Ιανουαρίου. Στοίχισε τη ζωή σε 1.417 Παλαιστινίους και σε 13 Ισραηλινούς στρατιώτες, εκ των οποίων οι 4 από φίλια πυρά. Οι Παλαιστίνιοι τραυματίες ξεπέρασαν τις 5.000 ενώ οι Ισραηλινοί έφτασαν τους 518 στην πλειοψηφία τους στρατιώτες. Τουλάχιστον 4.000 σπίτια καταστράφηκαν, ενώ η, ήδη, καταρρέουσα, λόγω αποκλεισμού, υποδομή της Λωρίδας της Γάζας υπέστη ζημιά μεγαλύτερη των 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ. Ζημιά που ουδέποτε κατέστη δυνατό να αποκατασταθεί πλήρως, αφού και ο αποκλεισμός συνεχίστηκε αλλά και οι ισραηλινές στρατιωτικές επιθέσεις με αποτέλεσμα πλέον να μην υπάρχει σχεδόν καθόλου πόσιμο νερό σε όλη την Λωρίδα.

Η επιχείρηση «Cast Lead» αποτέλεσε όντως σημείο καμπής στο Παλαιστινιακό καθώς ήταν η πρώτη τόσο μεγάλης εμβέλειας και διάρκειας επιχείρηση του ισραηλινού στρατού κατά της Λωρίδας της Γάζας μετά την αποχώρησή του από εκεί το 2005. Αποτέλεσε, επίσης, σημείο καμπής γιατί όπως Ισραηλινοί σχολιαστές τόνιζαν υπήρξε κορύφωση ωμής βίας και χρήσης ακόμη και απαγορευμένων όπλων, όπως ο λευκός φώσφορος, ενώ απροκάλυπτα έγινε στόχος η πολιτική υποδομή της περιοχής.

Ανάμεσα στους ελάχιστους, λόγω του αποκλεισμού, ξένους, και τους ακόμα λιγότερους που αποφάσισαν να παραμείνουν τότε, το 2008 στην παλαιστινιακή λωρίδα γης, βρίσκονταν και ορισμένοι διεθνείς ακτιβιστές/-ριες του International Solidarity Movement (ISM) και του Free Gaza Movement (FGM), οι περισσότεροι/-ες εκ των οποίων είχαν φτάσει με τα καράβια του FGM που είχαν καταφέρει μέχρι τότε να σπάσουν 5 φορές τον αποκλεισμό (που έμελλε να είναι και οι τελευταίες επιχτυχημένες από τέτοιες θαλάσσιες αποστολές μέχρι σήμερα). Οι ξένοι ακτιβιστές μετατράπηκαν γρήγορα σε ανταποκριτές, μεταδίδοντας ρεπορτάζ του τι συνέβαινε, διαθέτοντας δωρεάν υλικό στα μεγαλύτερα πρακτορεία και ΜΜΕ, και στη συνέχεια, ιδιαίτερα η βόρεια ομάδα, να συνοδεύουν ως «ανθρώπινες ασπίδες» (με την καλή έννοια) τα ασθενοφόρα που γίνονταν στόχος των ισραηλινών πυρών.

Μεταξύ των ξένων αυτών, υπήρχαν και Έλληνες, με τους οποίους όσοι καλύπταμε τότε το ρεπορτάζ είχαμε επαφή και μας έδιναν, όσο ήταν εφικτό και για τη δική τους ασφάλεια, μια εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει.  Όπως μας θύμισε, πρόσφατα, ένας εκ των φίλων αυτών, οι ξένοι που έζησαν από κοντά την επιχείρηση «Χυτό Μολύβι» στη Γάζα έδωσαν τότε την υπόσχεση, να μην ξεχάσουν ποτέ και να μη σταματήσουν να μεταφέρουν στον υπόλοιπο κόσμο αυτά που είδαν και βίωσαν. Και ως καλύτερη μαρτυρία, αντί για κάποιο κείμενο, μας παρακίνησε (και τον ευχαριστούμε θερμά) να θυμηθούμε τι συνέβη τότε μέσα από το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ των Alberto Arce και Mohammad Rujaila «To shoot an elephant». (Βραβείο FIPRESCI, 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, 2010). Που περιγράφει τι βίωσε η βόρεια ομάδα των διεθνών ακτιβιστών.

Πηγή: toperiodiko.gr