Έδωσε μια μεγάλη μάχη για δύο εβδομάδες αλλά δεν τα κατάφερε… Ο Κώστας Κατσούλης έσβησε στα 46 του χρόνια λόγω της βαριάς εγκεφαλικής αιμορραγίας που προκλήθηκε από χτυπήματα που δέχτηκε στον αγώνα ανάμεσα στον Ηρόδοτο και τον Εθνικό για το πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής.  

Το διαδίκτυο όπως και τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύζονται από το πρωί με συλλυπητήρια από οπαδούς άλλων ομάδων, από ομάδες, αθλητές… απλό κόσμο που γι ακόμη μια φορά βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που μάθαμε να συνηθίζουμε. Θα ακολουθήσουν συλλυπητήριες ανακοινώσεις και από τους αρμόδιους φορείς του ελληνικού αθλητισμού, πιθανότατα να συνοδεύονται και από την υπόσχεση πως το «μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο». Τόσο κλισέ που πια μας ξεπερνάει…

Βλέπετε, κάτι ανάλογο ανέφεραν στο υστερόγραφό τους και οι ανακοινώσεις που ακολούθησαν μετά τον θάνατο του δάσκαλου Χαράλαμπου Μπλιώνα (1986) όταν μια φωτοβολίδα εκτοξεύθηκε από την απέναντι κερκίδα και καρφώθηκε στο λαιμό του, του 17χρονου Γιώργου Παναγιώτου (1991) που δέχτηκε ένα καπνογόνο στην κοιλιά. Όπως και των Φιλόππουλου (2007), Ρουσάκη (2011), Καρνέζη (1993), νέοι άνθρωποι που «δολοφονήθηκαν» από αντίπαλους οπαδούς σε ραντεβού θανάτου εκτός γηπέδων.

Ο Κώστας, ο οπαδός, ο αντιφασίστας…

Ο Κώστας Κατσούλης, κρητικός στην καταγωγή έμεινε για χρόνια στον Πειραιά, ταυτίστηκε με την εξέδρα του Εθνικού, πρωτοστάτησε στην δημιουργία των «Πινέζων» όμως η δράση του δεν ήταν μόνο οπαδική… Είχε έντονη κοινωνική δραστηριότητα και στον Πειραιά αλλά και την Πάτρα όταν ως φοιτητής ήρθε αντιμέτωπος με τους τραμπούκους της ομάδας Καλαμπόκα μετά την δολοφονία του Τεμπονέρα και ήταν ανάμεσα σε εκείνους που δεν έλειψαν στιγμή από το δρόμο εκείνες τις «άγριες» μέρες, ούτε όταν και ο ίδιος χτυπήθηκε, ούτε τότε…

Το 1996 ο ίδιος όπως και ο αδελφός του Θύμιος  δέχτηκαν επίθεση από Χρυσαυγίτες μετά από πορεία διαμαρτυρίας για το άνοιγμα γραφείων της Χ.Α στην περιοχή. Επειτα από πολλά χρόνια στον Πειραιά, ο Κώστας Κατσούλης επέστρεψε στα Χανιά πριν από λίγο καιρό προκειμένου να αναλάβει μια μικρή, οικογενειακή, τουριστική επιχείρηση. Έμεινε κοντά στην ομάδα αλλά και το κίνημα. Για κείνη ακριβώς την περίοδο της ζωής του, μίλησε στο Κόκκινο και την εκπομπή «Σκορ στο Κόκκινο», ο πρώην συμφοιτητής και φίλος Γιώργος Χλωρός.

«Ο Κώστας στην γραμμή του αγώνα μετά την δολοφονία του Τεμπονέρα»

«Δεν είχαμε μια συμπλοκή απλά οπαδών, δεν ήταν στενά οπαδικό ζήτημα, ήθελα λίγο να αναδείξουμε την μορφή του Κώστα, τουλάχιστον έτσι όπως τον γνωρίσαμε εμείς οι παλιοί συμφοιτητές του στο ΤΕΙ της Πάτρας από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, είχα την τιμή να σπουδάζω μαζί του στο τμήμα τουριστικών επιχειρήσεων και γνώρισα τον Κώστα σαν ένα παιδί όχι ενταγμένο σε κάποια πολιτική συλλογικότητα, αλλά ενταγμένο στο κοινωνικό κίνημα. Ηταν μπροστάρης σε κάθε συνδικαλιστικό αγώνα που κάναμε στη σχολή σε μια εποχή που συνδέεται με τις καταλήψεις ενάντια στο νομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου, την υπόθεση της δολοφονίας του Τεμπονέρα.

Με τον Κώστα και άλλους συναδέλφους βρεθήκαμε σε εκείνον τον αγώνα. Ετυχε μάλιστα εκείνο το βράδυ με την δολοφονία του Τεμπονέρα, ο Κώστας να βρίσκεται μαζί με άλλους συναδέλφους την στιγμή που δέχτηκαν την επίθεση από την φασιστική συμμορία. Και μάλιστα αυτό που είναι ελάχιστα γνωστό, ο Κώστας ήταν από τους ανθρώπους που είχαν δεχτεί και χτυπήματα από τους συγκεκριμένους. Το ίδιο βράδυ της κατάληψης μετά τον θυμάμαι να είναι μεν χτυπημένος, να πονάει αλλά να μην θέλει να φύγει, να μην θέλει να εγκαταλείψει τους συναδέλφους του. Ο Κώστας ήταν στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα…», δήλωσε αρχικά ο Γιώργος Χλωρός.

«Επίθεση από χρυσαυγίτες»

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο περιστατικό της επίθεσης από τους χρυσαυγίτες στον Πειραιά. «Ως ενεργός πολίτης πια στον Πειραιά, είχε βρεθεί στην αντιφασιστική πορεία που χε γίνει τον Ιανουάριο του 1996 όταν η φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής άνοιγε γραφεία στο κέντρο του Πειραιά. Αν ανατρέξετε στα ιστορικά αρχεία θα δείτε ότι είναι αυτός και ο αδελφός του οι δύο αντιφασίστες που κυνηγήθηκαν από τους χρυσαυγίτες στο τέλος της πορείας, οι χρυσαυγίτες είχαν βγει σαν συμμορίες και εντόπιζαν απομονωμένους διαδηλωτές που έφευγαν και τους είχαν χτυπήσει και τους δύο».

Για το εάν υπάρχει ενδεχόμενο να είχε στοχοποιηθεί: «Δεν θα το απέκλεια γιατί μου κάνει εντύπωση αυτό που διαβάζω ότι δέχτηκε αυτός το πιο μεγάλο κύμα της επίθεσης, δεν θα το απέκλεια και θα ‘πρεπε ίσως να ψαχτεί περισσότερο». 

Πηγή: Ραδιοφωνικός Σταθμός “Στο Κόκκινο“