Στο τέλος της τηλεοπτικής σειράς “Six Feet Under” («Γραφείο Κηδειών Φίσερ»), βλέπουμε σ’ ένα fast forward δεκαετιών στο μέλλον, το θάνατο όλων των πρωταγωνιστών και σημειώνεται η χρονολογία όπου πεθαίνει καθεμία και καθένας (κάτω από το βλέμμα και το φωτογραφικό φακό της μακροβιότατης Claire Fisher – μιας από τις πρωταγωνίστριες – και τη μουσική υπόκρουση από το εξαιρετικό “Breathe me” της Sia).

Μιλώντας για το τέλος της σειράς, ο Alan Ball, ο δημιουργός της, είχε δηλώσει ότι δεν έχει σημασία τι ακριβώς μεσολαβεί στα χρόνια που περνούν πριν το θάνατο του κάθε πρωταγωνιστή. Μετά από πέντε κύκλους της σειράς, ο τηλεθεατής, που τον έχει τραβήξει το βάρος της καθημερινότητας ατελούς ζωής των πρωταγωνιστών, αναγκάζεται στα γρήγορα κι απρόσμενα ν’ αντιμετωπίσει την εξής αλήθεια: τα πάντα θα περάσουν, δεν έχει σημασία το τι και το πως, όλα θα ελαφρύνουν στις καρδιές μας με το πέρασμα και το πλήρωμα του χρόνου.

Στην ταινία «Xenia» ο Κούτρας χειρίζεται εξίσου όμορφα την αγωνία που βασανίζει τις καρδιές των δύο αδελφών. Αφού μας δέσει συναισθηματικά στην αναζήτηση του βιολογικού πατέρα τους, μας τραβάει στις τελευταίες σκηνές από τη σιγουριά στην αμφιβολία και πίσω στη σιγουριά, αποφεύγοντας μελοδραματική κλιμάκωση και χαρίζοντάς μας αυτή την ελαφράδα του «δεν έχει σημασία». Τα δύο αδέλφια απομακρύνονται από το σπίτι του ίσως πατέρα κι ο μεγάλος αδελφός απαντά αδιάφορα στην επίμονη ερώτηση του μικρού, αν αυτός ήταν όντως. Αυτό που έχει πλέον σημασία είναι να βρεθεί ένα περίπτερο για το απαραίτητο γλειφιτζούρι, τη σίγουρη απόλαυση του μικρού, και η απρόσμενη χαρά που η στιγμή ίσως φέρει. Τόσο όμορφα έχει μάθει και τα δύο ο μικρός αδελφός στον εαυτό του! Αυτές οι «φλασιές», τις οποίες μ’ επιμέλεια προσπαθεί ν’ αποτυπώσει με το φακό του κινητού του.

Η αληθινή ζωή, που – στο τέλος – δεν έχει ανάγκη διορθώματος ή γιατρειάς.

xomeritis.blogspot.gr