Ο Ιμπραήμ Ντιαλό είναι τεχνολόγος πληροφορικής που εργάζεται σε μεγάλη εταιρεία hardware στο Λος Άντζελες. Τον Μάρτιο του 2017 έζησε κάτι αδιανόητο.

Ο ίδιος θυμάται έναν χρόνο μετά πως η πιο ιδιαίτερη μέρα της ζωής του ξεκίνησε με τηλεφωνήματα και e-mail από συναδέλφους που τον ρωτούσαν αν είναι καλά. Ο ίδιος απόρησε από την επιμονή τους. Γνωρίζοντας ότι στους καταλόγους της εταιρείας εργάζονταν πολλοί με το ίδιο ονοματεπώνυμο, υπέθεσε πως θα ‘χε συμβεί κάποια παρεξήγηση.

Όταν έφτασε στη δουλειά, με έκπληξή του διαπίστωσε ότι η κάρτα εισόδου άναβε κόκκινη. Η είσοδος δεν του επιτρεπόταν. Θα χρειαζόταν η παρέμβαση του Χοσέ του θυρωρού, προκειμένου ο νεαρός τεχνολόγος να ανέβει στο γραφείο του. Την επόμενη μέρα αντιμετώπισε μια παραπάνω ατυχία. Η κάρτα του δεν λειτουργούσε ούτε στο πάρκινγκ της εταιρείας. Ο Ιμπραήμ ένιωσε αρκετά αμήχανα, όταν οι οδηγοί πίσω του άρχισαν να κορνάρουν. Τελικά, βρέθηκε κάποιος σεκιουριτάς να ανεβάσει τη μπάρα και ο Χοσέ για να τον βάλει μέσα στο κτίριο. Αλλά κι εκεί τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Ανεβαίνοντας με το ασανσέρ στον ενδέκατο όροφο διαπίστωσε ότι η κάρτα του δεν λειτουργούσε ούτε στις ηλεκτρονικές εισόδους, που χώριζαν το κλιμακοστάσιο από τις πτέρυγες των γραφείων. Περίμενε αρκετή ώρα μέχρις ότου να εμφανιστεί κάποιος συνάδελφος να του ανοίξει.

Κάθε μέρα σήμανε μια νέα περιπέτεια για τον Ιμπραήμ Ντιαλό. Η παρουσία στην εταιρεία είχε μετατραπεί σε μια διαρκή αμηχανία από το χτύπημα των κόκκινων σημάτων που ανήγγειλαν κάθε φορά μια απαγόρευση. Η απάντηση του προϊστάμενού του ήταν πως το πρόβλημα θα λυθεί. Όταν πλέον κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να μπει στον ίδιο του τον υπολογιστή, με κίνδυνο να χαθούν χιλιάδες δεδομένα της δουλειάς του και πρότζεκτ πολλών εκατομμυρίων, έμαθε πως είχε απολυθεί. Ήταν τότε που τον κάλεσε η ίδια η διευθύντρια, διαβεβαιώνοντάς τον πως έχει κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα. Μάλιστα, του είπε να έρθει κανονικά στη δουλειά την επόμενη μέρα, παρά το e-mail που είχε λάβει πως ο Ιμπραήμ Ντιαλό είχε «τερματιστεί». Ο Ντιαλό ήρθε, αλλά ο Χοσέ κι άλλος ένας φύλακας τού απαγόρευσαν την είσοδο. Είχαν λάβει ένα νέο e-mail αρκετά απειλητικό, με το οποίο γινόταν σαφές ότι ο Ιμπραήμ έπρεπε να απομακρυνθεί. Η διευθύντρια ήταν έξαλλη και κανένας δεν ήξερε ακόμη ποιος έστελνε αυτά τα μηνύματα. Όμως, η διευθύντρια δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ο νεαρός πακετάρισε τα πράγματα του και αποχώρησε με σκυμμένο κεφάλι.

Για το επόμενο διάστημα ο Ντιαλό λάμβανε μηνύματα που αποστέλλονταν στους συναδέλφους του και αφορούσαν τον ίδιο. Τα μηνύματα είχαν κάθε φορά και πιο επιθετικό περιεχόμενο για το πώς θα έπρεπε οι υπάλληλοι να αφαιρέσουν στοιχεία, να διαγράψουν αρχεία και άλλες σχετικές εντολές. Ήταν αδιανόητο για τον φέρελπι τεχνολόγο που όλοι παραδέχονταν ότι έκανε εξαιρετική δουλειά.

Τρεις εβδομάδες μετά η αλήθεια έλαμψε. Με απολογητική διάθεση η διευθύντρια του εξήγησε τι τελικά είχε συμβεί. Προτού προσληφθεί από την εταιρεία ο Ντιαλό εργαζόταν σε μια μικρότερη που απορροφήθηκε από την πρώτη. Ο προηγούμενος διευθυντής του απολύθηκε ως πλήρους απασχόλησης και για το διάστημα της μετάβασης θα εργαζόταν με εργολαβική σχέση. Όμως, για κάποιο λόγο ξέχασε ή αγνόησε ή απλά δεν ενδιαφέρθηκε να ανανεώσει το τριετές συμβόλαιο του Ντιαλό στη νέα εταιρεία. Έτσι, το αυτοματοποιημένο σύστημα «είδε» ότι ο Ντιαλό δεν ανήκει στο νέο σχήμα και εκκίνησε όλες τις διαδικασίες απόλυσής του.

Ένα μηχάνημα, ένα σύστημα, ένα ρομπότ απέλυσε έναν πληροφορικάριο. Αυτό που δεν είχε καταλάβει κανένας είναι ότι άπαξ και είχε εκκινηθεί η διαδικασία απομάκρυνσης κανένας δεν μπορούσε να παρέμβει στο σύστημα. Η πρόσληψή του, η απαιτούμενη γραφειοκρατία, όλα έπρεπε να γίνουν από την αρχή.

Πριν λίγες μέρες η Association of Advancing Automation, κορυφαίο λόμπι στην ρομποτική βιομηχανία, ανακοίνωσε πως οι αποστολές ρομπότ στις αμερικανικές εταιρείες ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Το νέο ρεκόρ «προσλήψεων» ρομπότ στις ΗΠΑ δείχνει την ένταση με την οποία συντελείται η αυτοματοποίηση των γραμμών παραγωγής στη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Την ίδια στιγμή η εργασία ανάγεται σε νέα θρησκεία για τους Αμερικανούς, που εργάζονται περισσότερο και ζουν για να δουλεύουν. Όπως δείχνουν και οι τελευταίες έρευνες του Pew Research, η καριέρα ανάγεται σε υπέρτατη αξία -η καριέρα, όχι η δουλειά. Και η απώλεια μιας δουλειάς φαντάζει πλέον χειρότερη κι από θάνατο. Ο Τζον Μέιναρντ Κέινς είχε προβλέψει πως τον 21ο αιώνα θα εργάζονταν 15 ώρες εβδομαδιαίως. Ο Ιμπραήμ Ντιαλό δεν πληρώθηκε τις τρεις βδομάδες που έχασε από ένα ρομπότ. Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι απολυμένοι.

Πηγή: Ενθέματα (4ος Κύκλος)