Όπως ίσως θα έχετε μάθει (από τα social κι από επιστολές, γιατί η Εφημερίδα δε θεώρησε απαραίτητο να ενημερώσει τους αναγνώστες της) από τις 18/10/16, το κόμικ στρίπ «Εφημερίδα: Oδηγίες Χρήσεως» που ήταν η εβδομαδιαία συνεισφορά μου στο κόμικς ένθετο «Καρέ-Καρέ» έχει σταματήσει να δημοσιεύεται, κατόπιν της μονομερούς λύσης της συνεργασίας μου με τη «Συντακτών» με πρωτοβουλία της Εφημερίδας.

Ως πρόσχημα χρησιμοποιήθηκε η έναρξη μηνιαίας συνεργασίας μου με το περιοδικό Report, που δίνεται ως έξτρα προσφορά με την εφημερίδα «Παραπολιτικά» ένα Σάββατο κάθε μήνα. Αυτό θεωρήθηκε ασυμβίβαστο βάσει ενός «εθιμικού δικαίου» που απαγορεύει να δουλεύεις ταυτόχρονα σε δύο ευθέως ανταγωνιστικά έντυπα (π.χ. δύο ημερήσιες ή δύο κυριακάτικες). Ως εθιμικό δεν είναι γραμμένο σε κανένα καταστατικό, και ο καθένας το ερμηνεύει κατά πώς τον βολεύει, ειδικά σε μια εφημερίδα που υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο μόνος που δεν έχει παράλληλη δεύτερη απασχόληση να είναι ο φίκος του ισογείου-και δεν έχει καν φίκο το ισόγειο.

Έτσι, η παράλληλη συνεργασία του συναδέλφου Πέτρου Ζερβού σε έτερη Σαββατιάτικη εφημερίδα δεν θεωρείται από τη «Συντακτών» ασυμβίβαστη, «επειδή είναι οικονομικό φύλλο (η «Αγορά») κι όχι πολιτικό» ενώ η κυρίως απασχόληση του Τάσου Αναστασίου στην εφημερίδα «Αυγή» (κυκλοφορεί κανονικά και τα Σάββατα) επίσης δε συνιστά ασυμβίβαστο, δεδομένου ότι ουδέποτε του ζήτησαν να διαλέξει μεταξύ των δύο εφημερίδων (δίνει μία φορά το μήνα συνεργασία στη «Συντακτών», όσο ακριβώς κι εγώ στο «Report»)

Τεκμαίρεται λοιπόν, ότι το «Ασυμβίβαστο» είναι ένα πανάρχαιο έθιμο που μόλις έφτιαξαν, και έχει εφαρμογή μόνο σε όσους αρχίζουν από «Δερβ» και τελειώνουν σε «νιώτης».

Δεδομένου ότι και η ΕΣΗΕΑ, δια του προέδρου της, ενημέρωσε την εκπρόσωπο των εργαζομένων της εφημερίδας ότι δεν υφίσταται ασυμβίβαστο στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεώρησα το θέμα λήξαν.

Πλην όμως η Εφημερίδα θεώρησε ότι «παρ΄όλα αυτά» έπρεπε να διαλέξω, παρ’ όλο που δεν ανήκω μισθολογικά στο δυναμικό της εφημερίδας, και εμφανίζοντας εαυτήν και θιγμένη που «δεν τους ενημέρωσα», ξεχνώντας βέβαια ότι ομοίως αυτοί ουδέποτε με ενημέρωσαν για την «πάγια και σταθερή αρχή τους κανένας συνεργάτης να μη συνεργάζεται με ανταγωνιστικά έντυπα», απόφαση που ενδεχομένως (αλλά πολύ αμφιβάλω) να πάρθηκε σε κάποια απ’ τις συνελεύσεις του Συνεταιρισμού, πλην όμως ως μη συνεταιριστής απαγορεύεται να τις παρακολουθώ και συνακολούθως και αυτονόητα δε με δεσμεύουν. Απαντάω λοιπόν στον αρχισυντάκτη ότι «δεν θα διαλέξω», κοινώς δεν θα κρεμάσω αντιεπαγγελματικά καμία από τις δύο συνεργασίες. Άφησα στην εφημερίδα την πρωτοβουλία να κάνει ό,τι νομίζει.

Έτσι, στις 12/10 η Συντακτική Ομάδα αποφασίζει ομόφωνα την αποπομπή μου. Καλοπροαίρετοι εχέφρονες μπαίνουν στη μέση λέγοντας το αυτονόητο ότι δε μπορεί να παρθεί μια τέτοια απόφαση χωρίς έστω μία κατ’ ιδίαν συνάντηση.

Έτσι κλείνεται η συνάντηση της Παρασκευής 14/10 με τους υπεύθυνους του Καρέ Καρέ κι εμένα από τη μία πλευρά, τέσσερις υπεύθυνους τμημάτων από την άλλη, και τον Πρόεδρο του Συνεταιρισμού ως συντονιστή στη μέση.

Εκεί τέθηκαν δύο θέματα ως «αγκάθια» προς επίλυσην, το θέμα του ασυμβίβαστου, και «οι αναρτήσεις σου στο facebook κατά της εφημερίδας». Δεν θα σας κουράσω με τη μακροσκελή συζήτηση που ακολούθησε, θα μείνουμε στο δημιουργικό δια ταύτα, τις προτάσεις που τους έκανα προς επίλυσην των δύο θεμάτων. Για το ασυμβίβαστο, η εφημερίδα να μου κάνει κανονική πρόσληψη, με αυξημένη φυσικά προσφορά σκίτσων στο ημερήσιο φύλλο (ούτως ή άλλως η εβδομαδιαία σταθερή συνεργασία τεκμαίρει «πάγια και διαρκή ανάγκη», που η λύση της ανταμοιβής της με μπλοκάκι έχει πολλάκις καταγγελθεί (και από δημοσιογράφους της ΕφΣυν) ότι συνιστά μία απ’ τις παθολογίες που συνοπτικά αποκαλούμε «γαλέρες του τύπου»). Για το δε «αγκάθι του facebook», μετά τη διαβεβαίωση ότι οι στήλες της εφημερίδας θα ήταν ανοιχτές να φιλοξενήσουν τις εκάστοτε παρεμβάσεις που τους ενόχλησαν, τους πρότεινα ακριβώς αυτό: από δω και πέρα να τις γράφω μέσα στην εφημερίδα. Ανέλαβαν να μεταφέρουν τις προτάσεις μου προς συζήτηση «στα αρμόδια όργανα».

Άνευ ετέρας συζητήσεως μου κοινοποιήθηκε την Τρίτη 18/10 η λύση της συνεργασίας μου με την εφημερίδα.

Εννοείται ότι οι αναγνώστες («οι μοναδικοί εργοδότες μας» κατά το μότο της εφημερίδας) δεν θα ενημερώνονταν ποτέ για το συμβάν, το δε ένθετο «Καρέ Καρέ» που θα έκλεινε την ύλη του δύο μέρες μετά, καλούνταν ξαφνικά να λύσει και το πρόβλημα ενός αιφνίδιου κενού στην τελευταία του σελίδα.

Προς μεγάλη μου ευγνωμοσύνη, οι συνεργάτες αποφάσισαν στο κενό να μπει ένα μαύρο στρίπ με τις υπογραφές όλων των συνεργατών του εντύπου, ο επιμελητής του εντύπου Γιάννης Κουκουλάς έγραψε ένα κείμενο όπου υπερασπιζόταν την ύπαρξη της στήλης που μόλις κόπηκε σε μα εφημερίδα σαν την ΕφΣυν, και ο Tasmar αποφάσισε να σχολιάσει το γεγονός της αποπομπής μου στο στρίπ του. Όλη η υπόλοιπη ύλη (δύο ακόμα μόνιμα στρίπ συν δύο με rotation συνεργατών) είχαν άσχετη με το θέμα ύλη.

Η διεύθυνση λογόκρινε όλο το ένθετο ως απαράδεκτο και ζήτησε «ένα κανονικό καρέ-καρέ». Όταν οι περίπου μια ντουζίνα συνεργάτες του εντύπου επέμειναν στην υπεράσπιση του περιεχομένου που παρέδωσαν, η εφημερίδα, σε μια κίνηση μοναδική στην ιστορία του εγχώριου Τύπου, ΕΚΟΨΕ ολόκληρο το ένθετο, και η Σαββατιάτικη έκδοση κυκλοφόρησε χωρίς αυτό, και χωρίς ΚΑΜΙΑ εξήγηση από πλευράς της εφημερίδας, που κρέμασε ένα ξερό «εκτάκτως» σε μια παραχωμένη ανακοίνωση. Έπρεπε κάποιος να διαβάσει την επιστολή της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων που εξέφραζε την απορία της για το θέμα, και την απάντηση της εφημερίδας σ’ αυτή, για να κάνει ένα ενδεχόμενο νοητικό άλμα για την τύχη του εντύπου που έλειπε.

Ακολούθησε μια ενορχηστρωμένη εκστρατεία ψέματος και προσπάθειας να παρουσιαστεί το μαύρο ως άσπρο μέσω παρεμβάσεων συνεργατών της εφημερίδας στα social media όπου περιέφεραν τη «γραμμή»: στην αρχή η αφήγηση ήταν «η ΕφΣυν δε λογοκρίνει ποτέ, αυτό το ένθετο δεν το είδαμε ποτέ» και «οι συνεργάτες του εντύπου, για τους δικούς τους λόγους, αποφάσισαν να απέχουν». Όταν η «ύλη που δε φτιάχτηκε» άρχισε να εμφανίζεται στο διαδίκτυο το αφήγημα προσαρμόστηκε σε «αυτό δεν ήταν ύλη του καρέ καρέ». Η οργουελική οδός συνεχίστηκε με την «επίσημη» εφημερίδα να μεταφράζει ό,τι διαβάσατε σε «κλήθηκε να επιλέξει και δεν επέλεξε την ‘Εφημερίδα των Συντακτών», διαβεβαιώσεις ότι «καμία κακή παρεξήγηση δεν υπάρχει με τον κ. Δερβενιώτη» και το μόνο πρόβλημα ήταν «το ασυμβίβαστο».(μεταφρασμένο κάπως σουρεαλιστικά ομολογουμένως ότι «απλά δε γουστάρουμε Μαρινάκη ρε φίλε» από συνεταιριστή του εντύπου).

Ύλη που υπήρχε και δεν υπήρχε, παρεξηγήσεις που παίζανε αλλά δεν παίζανε ρόλο στην απόφαση, λογοκρισία που δεν έγινε ποτέ αλλά μισό να σας εξηγήσουμε γιατί έγινε, η εφημερίδα άρχισε να μπλέκεται τόσο πολύ κουβάρι μέσα στα ίδια της τα ψέματα, που στο τέλος πέταξε κάθε φύλο συκής, και με ύφος νταβατζή που σφαλιαρίζει την «καριόλα που του κουνιέται» προχώρησε σε ένα ντροπιαστικό character assasination σετάκι με μια αναγουλιαστική προσπάθεια «διαίρει και βασίλευε» μεταξύ ανθρώπων που τους δένουν μεταξύ τους, πολύ , ΠΟΛΥ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν να φανταστούν άνθρωποι που θεωρούν ως ενσάρκωση του ιδανικού της πολυφωνίας το «ξέρεις πόσο σφαζόμαστε εμείς μεταξύ μας κάθε μέρα;».

Ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, αλλά φρονώ ότι μια πλήρης τεκμηρίωση ήταν απαραίτητο να μαζευτεί όλη σε ένα μέρος ώστε να ανατρέχει όποιος θέλει να κάνει fact checking στην on going εκστρατεία συκοφάντησης ενός ανθρώπου και ενός ολόκληρου ενθέτου από την εφημερίδα που με μισή καρδιά τους φιλοξενούσε ως τώρα. Αν θέλετε τη σύντομη βερσιόν, ο Αυγουστίνος Ζενάκος την συνοψίζει υποδειγματικά.

Which brigs us to:

Όπως ακριβώς κι ο Zενάκος, δεν αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ για οποιαδήποτε συνεργασία μου. Αλλά to whom it may concern, θα ήθελα να εξηγήσω το κριτήριό μου.

Ο Αυγουστίνος Ζενάκος, μέσα στα λίγα χρόνια που τον ξέρω, βήμα-βήμα, πράξη-πράξη, έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου.

Η ΕφΣυν, στα λίγα χρόνια της λειτουργίας της, βήμα–βήμα, πράξη–πράξη, την έχει χάσει δια παντός.

Πηγή: derveniotis.wordpress.com