Η κρίσιμη για την χώρα εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής, θέτει προφανώς αγωνιώδη και αυστηρά ερωτήματα για την χρησιμότητα κάθε κόμματος από την Δευτέρα 7 Μαΐου.

Ads

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί από τη φύση του να πάρει στα σοβαρά την αμφισβήτηση που εισπράττει. Το παλαιοκομματικό σκηνικό, παρόλα τα τραύματά του, επιχειρεί και πάλι να ανασυσταθεί με δήθεν νέα κόμματα που εμφανίστηκαν κατά την διάρκεια του προεκλογικού μάρκετινγκ διαχείρισης της αγανάκτησης ή με κόμματα παλαιά, που παρ’ όλες τις προθέσεις τους δεν κατάφεραν να μεταρρυθμιστούν και καταφεύγουν σε προεκλογικούς λαϊκισμούς.

Με περισσό θράσος, όλοι εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για την οικονομική, πολιτιστική και περιβαλλοντική παρακμή και χρεοκοπία της χώρας, εμφανίζονται εκ νέου ως σωτήρες. Τι δείχνουν όλα αυτά; Ότι το πελατειακό σύστημα διαχειρίζεται την αναπαραγωγή του ποντάροντας σε ό,τι έχει επιτύχει να επιβάλλει στην ελληνική κοινωνία κάποιες δεκαετίες τώρα. Λέγε με ανομία, λέγε με διορισμοί, λέγε με κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, λέγε με διαφθορά, ρετιρέ, συντεχνία, κρατικό συνδικαλισμό, επαγγελματία πολιτικό.

Σ’ ένα καπιταλιστικό κράτος φεουδαλικού τύπου με προεξάρχοντα δημοσιοϋπαλληλικό σοσιαλισμό, σ’ ένα κράτος για τους λίγους insiders του συστήματος και με απαρτχάιντ για τους υπόλοιπους, με έλλειμα θεσμικής λειτουργίας, απίθανη πολυνομία και επικάλυψη αρμοδιοτήτων, αυτή την Κυριακή, υποτίθεται ότι συγκρούονται πολιτικές. Κάποιοι με εντολή από τον ελληνικό λαό, την Δευτέρα θα εφαρμόσουν το σωτήριο πρόγραμμά τους. Πως όμως;

Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται προτάσεις εξόδου από την κρίση. Από την υφεσιακή λιτότητα, την εξάρτηση και εποπτεία των δανειστών. Από την παραγωγική αποδιάρθρωση. Όλα τα κόμματα συμφωνούν. Αλλά εδώ τελειώνει η κοινή λογική.

Πώς μπορεί σε ένα κράτος χωρίς θεσμούς να λειτουργήσει οποιαδήποτε λύση; Είναι δυνατόν ανάμεσα σε οργανωμένες ομάδες συμφερόντων να έχουμε κοινωνική διαβούλευση, κοινωνική συναίνεση και προώθηση δίκαιων και επειγόντων μεταρρυθμίσεων;

Απαιτείται θεσμική επανάσταση, ξήλωμα του πελατειακού κράτους. Απαιτούνται ανεξάρτητοι θεσμοί, διαφάνεια, δημοκρατικός και κοινωνικός έλεγχος της εξουσίας και των διαχειριστών της.

Εδώ έρχονται οι Οικολόγοι Πράσινοι. Το μόνο πραγματικά νέο κόμμα. Γιατί είναι εκτός πελατειακού πλέγματος, και είναι το μόνο θεσμικά δημοκρατικό, αποκεντρωμένο και με εφαρμόσιμες και εναλλακτικές λύσεις. Δεν υπάρχει αρχηγός με μηχανισμό αναπαραγωγής και απέραντες εξουσίες. Δεν υπάρχουν πόστα αλλά άνθρωποι εκλεγμένοι για εκπλήρωση συγκεκριμένου έργου. Δεν υπάρχει καριέρα αφού με την εναλλαγή όλων των αιρετών στη μέση της θητείας δεν θεμελιώνονται συντάξεις από βουλευτιλίκι ή άλλα αξιώματα.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι επιστρέφουν στο νόημα της δημοκρατίας μια βαθιά διεφθαρμένη κοινωνία από τα χρυσά όνειρα του καταναλωτισμού με δανεικά και της εγκατάλειψης οτιδήποτε παραγωγικού. Μιας κοινωνίας όπου η καινοτομία, η ευφυΐα και η επιχειρηματικότητα, από δαιμόνιο της «φυλής» έγιναν οι στόχοι της γραφειοκρατίας και δυσφημίστηκαν από τα παράσιτα και τους επίορκους του κομματικού κράτους. Κανένα άλλο κόμμα δεν δίνει τόση σημασία στην θεσμική εφαρμογή στην μικροκοινωνία όσων επαγγέλλεται για το σύνολο της κοινωνίας. Και αυτό είναι καθοριστικό για την επόμενη Δευτέρα.

Πώς θα εφαρμόσουν όλοι οι άλλοι τα σωτήρια προγράμματα τους; Ποιοι θα ψηφίσουν την κατάργηση του νόμου περί (μη) ευθύνης υπουργών του Βενιζέλου; Θα δεχτούν οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές, τώρα βουλευτές, τον διαχωρισμό του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από το κράτος, το κόμμα και την εκκλησία; Θα δεχτούν την ανεξαρτησία των εξουσιών; Θα δεχτούν οι αρχηγοί των κομμάτων την ανεξάρτητη φωνή των μεταρρυθμιστών βουλευτών τους και τις διακομματικές διαβουλεύσεις και συναινέσεις για την υιοθέτηση των ικανών λύσεων εις βάρος της μικροκομματικής νομενκλατούρας;

Αυτό είναι το διακύβευμα.

Η πολιτική πρόταση των Οικολόγων Πράσινων, είναι μια μεγάλη θεσμική μεταρρύθμιση, που είναι δυνατή γιατί δεν αφορά μόνο την σημερινή κρίση. Οι Οικολόγοι Πράσινοι με μακρόπνοες προτάσεις που δεν εξαντλούνται στα σύνορα της χώρας, συνδέουν αδιάρρηκτα την οικονομία, το περιβάλλον και την κοινωνία, υποστηρίζοντας την αυτοργάνωση, την αποκέντρωση, την καινοτομία και την βιώσιμη ευημερία. Οι Οικολόγοι Πράσινοι δείχνουν με την παρουσία τους στην επόμενη βουλή την μέθοδο εξόδου από την κρίση. Αν δεν περιλαμβάνει την συμμετοχή της κοινωνίας, την διαφάνεια, την διαβούλευση αλλά και την εφαρμογή της από αναθεωρημένους και εφαρμόσιμους δημοκρατικούς θεσμούς κοινωνικού ελέγχου, καμία «λύση» δεν θα μας βγάλει από την κρίση. Μια ισχυρή πράσινη παρουσία μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στο παλαιοκομματικό σκηνικό.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος, Υποψήφιος Οικολόγων Πράσινων Υπόλοιπο Αττικής
Ελένη (Λενιώ) Μυριβήλη, Υποψήφια Οικολόγων Πράσινων Α΄ Αθήνας.