Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα ο δρόμος είχε επίσημα ανοίξει για την ερμηνεία αμέτρητων παθήσεων και των επιμέρους συμπτωμάτων κάθε πάθησης. Τόσο η νευρολογία, όσο και η νεοσύστατη ψυχανάλυση με εκπρόσωπο και δημιουργό τον Σίγκμουντ Φρόιντ αγωνίζονταν ασταμάτητα για να το πετύχουν αυτό. Υπήρχε όμως αμφισβήτηση από τη συντηρητική γερμανική κοινωνία.

Ο Δρ .Φρόιντ στη διατριβή του, είχε συμπεράνει ότι η υστερία, μια νόσος με ψυχοσωματικά συμπτώματα οφειλόταν σε ένα τραυματικό γεγονός, όπως η παρενόχληση ή κακοποίηση από τον γονιό. Όταν το άτομο απωθεί την τραυματική εμπειρία στο συνειδητό για να μην υποφέρει από την ανάμνηση, τότε το βίωμα ερχόταν στην επιφάνεια με τη μορφή ψυχικού ή σωματικού πόνου. Το πρόβλημα ήταν ότι οι ασθενείς του Φρόιντ ήταν η αριστοκρατία και οι εύποροι μεγαλοαστοί, οι οποίοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν τον γιατρό. Αυτοί όμως δεν μπορούσαν να δεχθούν την εκδοχή ότι παρενοχλήθηκαν ή κακοποιήθηκαν από τους γονείς τους.

Έτσι, ο Φρόιντ δεχόμενος πίεση αναγκάστηκε να αλλάξει τη θεωρία του, λέγοντας ότι αυτές οι αναμνήσεις είναι προϊόν φαντασίας των παιδιών. Αυτό από τη μία συντέλεσε στη συγκάλυψη αμέτρητων περιστατικών βίας, από την άλλη όμως οδήγησε στημελέτη πολλών φαινομένων, όπως για ποιο λόγο οι ασθενείς του επαναλαμβάνουν τραυματικά γεγονότα ή δημιουργούν σχέσεις με ακατάλληλους ή και  επικίνδυνους γι΄ αυτούς ανθρώπους. Ένα αμφιλεγόμενο παράδειγμα ήταν η Έμμα Έκσταιν συγγραφέας από την Αυστρία. Παρόλο που απευθύνθηκε στον διάσημο ψυχαναλυτή για κοιλόπονους και κατάθλιψη εκείνος τη διέγνωσε με υστερία και υπερβολικό αυνανισμό, κάτι που θεωρείτο βλαβερό για την ψυχική υγεία εκείνη την εποχή. Ο Φρόιντ αποφάσισε να το αντιμετωπίσει καυτηριάζοντας τη μύτη της. Αφού της έκανε τοπική αναισθησία, στη συνέχεια της χορήγησε μικρή ποσότητα κοκαΐνης.

Ήταν μια ψευδοεπιστημονική θεωρία της εποχής που εξέφρασε o Φλις συνεργάτης και φίλος του Φρόιντ. Φυσικά, η εγχείρηση απέτυχε παραμορφώνοντας τη συγγραφέα. Ακόμα και μετά την επέμβαση είχε αιμορραγίες τις οποίες ο Φρόιντ απέδωσε στην υστερία. Ο Φρόιντ εμφανίζεται αργότερα σε έργα του να έχει ενοχές για το περιστατικό. Αναμφισβήτητα ήταν μία από τις εξέχουσες προσωπικότητες της περιόδου, με πρωτοποριακή δράση και τρομερή θέληση να βοηθήσει την κοινωνία μέσω της έρευνάς του. Όμως ήταν τέκνο της εποχής του και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα ήθη και οι κρατούσες απόψεις επηρέασαν τον ίδιο και την πορεία του. Παρά τα λάθη του, αγωνίσθηκε για την επιστήμη του και για να αλλάξει εμμονικές και ατεκμηρίωτες απόψεις και το κατάφερε.

Πηγή: mixanitouxronou.gr