Δεν υπήρξε εκλογική αναμέτρηση τα τελευταία χρόνια που να μην ακούσω τη φράση «δεν πάω να ψηφίσω». Και δυστυχώς την έχω ακούσει και από ανθρώπους μορφωμένους -με την επικρατούσα τέλος πάντων άποψη περί μορφώσεως, αυτής του σπουδαγμένου- αλλά και από ανθρώπους σκεπτόμενους. 

Πρέπει να το ομολογήσω, πως στο άκουσμα μιας τέτοιας δήλωσης -εγώ τη θεωρώ επιπόλαια- συγκρατώ με κόπο τον θυμό μου. Και να εξηγήσω γιατί:

1. Σκέφτηκε ο «πολίτης» που την εκστομίζει, πότε οι κοινωνίες άρχισαν να αποκτούν το δικαίωμα της ψήφου; Να του το θυμίσω: τα τελευταία διακόσια χρόνια. Και μη μου αναφέρουν ως αντίλογο την αθηναϊκή δημοκρατία, γιατί η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν δημοκρατία για τους πολίτες της, τους ελεύθερους Αθηναίους και όχι για τις χιλιάδες άλλους ανθρώπους που ζούσαν μαζί τους δηλ. τους δούλους.

2. Σκέφτηκε ο «πολίτης» πού ίσως και να κόπτεται για τα ίσα δικαιώματα των δύο φύλων, πότε απέκτησαν οι γυναίκες τη δυνατότητα να ψηφίζουν;  Για πρώτη φορά το 1893 στη μακρινές μας Αυστραλία και  Ν.Ζηλανδία, το 1906 στη Φινλανδία, έως το 1920 σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, στις ΗΠΑ και στον Καναδά  και μόλις το 1956 στην πατρίδα μας!

3. Σκέφτηκε ο «πολίτης» που δεν τον νοιάζουν οι εκλογές, ότι το δικαίωμα αυτό δεν του το χάρισε κανείς αλλά κατακτήθηκε με αγώνες, με θυσίες και με αίμα; Θυμίζουμε μόνο τη Γαλλική Επανάσταση το 1789 αλλά και την ελληνική 3η Σεπτεμβρίου του 1843.

4. Θέλει ο «πολίτης» αυτός που τόσο εύκολα απεμπολεί αυτό το δικαίωμα, να του θυμίσουμε την 7χρονη ελληνική δικτατορία, την 36χρονη του Φράνκο και την 48χρονη του Σαλαζάρ;

5. Σκέφτηκε ποτέ αυτός ο «ψαγμένος πολίτης», αυτός που εύκολα και αβίαστα βγάζει το συμπέρασμα ότι «τίποτα δεν αλλάζει», ότι αφήνει «στους άλλους» τη δυνατότητα του ελάχιστου έστω επηρεασμού των  εξελίξεων που θα  παρατηρηθούν στη χώρα μας κατά την επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο και αυτός αμέτοχος και συνήθως κριτής των πάντων, τραβάει την ουρά του στην άκρη;

6. Σκέφτηκε ποτέ ότι, κάτω από ιδανικές, σπάνιες, απίθανες έστω συνθήκες, η ψήφος του μπορεί να έχει τεράστια δύναμη; Είναι πολλά τα παραδείγματα, αλλά θα αναφέρω ένα μακρινό. Στο νομό Καρδίτσας στις εκλογές του 1952, ένας ψηφοφόρος δεν πήγε να ψηφίσει. Ο εκλεκτός του ισοψήφησε με αντίπαλό του από το αντίθετο κόμμα, ο οποίος τελικά κέρδισε και την έδρα  έπειτα από κλήρωση, όπως επέβαλε ο εκλογικός νόμος. Εύκολα διαπιστώνει κανείς τη δύναμη της ψήφου που δεν δόθηκε τελικά, αλλά δεν μπορεί να φανταστεί  τη δύναμη που θα είχε στην -ιδεατή, αλλά όχι απίθανη- περίπτωση της ισοψηφίας των αντιπάλων κομμάτων στη Βουλή, όπου ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης θα κρινόταν από τη δική του αποχή!

Έπειτα απ’ όλα αυτά και ανεξάρτητα εάν το Σύνταγμα ορίζει ότι η ψήφος είναι υποχρεωτική, χωρίς ωστόσο -και καλά κάνει- να παίρνει μέτρα εναντίον όσων «παρανομούν», εγώ θεωρώ ότι έχουμε ηθικό καθήκον και ιερά υποχρέωση απέναντι στα εκατομμύρια των γενεών που προϋπήρξαν πριν από μας και δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα, να ασκήσουμε αυτή την ύψιστη πράξη δημοκρατίας, κι ακόμα περισσότερο, θεωρώ έγκλημα να απέχω από τα τεκταινόμενα στην πατρίδα μου, έστω και εάν η συμμετοχή μου εξαντλείται στο ένα δεκάκις εκατομμυριοστό των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους!

Και όσο για τη δικαιολογία «τι να ψηφίσω, κανείς δεν με εκφράζει» και ότι  «όλοι ίδιοι είναι», δημοκρατία -ευτυχώς- έχουμε και ο καθένας έχει το δικαίωμα, αφού θεωρεί τον εαυτό του τόσο ιδιαίτερο και δεν υπάρχει ένα μίνιμουμ συμβιβασμού με τόσα κόμματα που παίρνουν μέρος κάθε φορά στις εκλογές, να δημιουργήσει ο ίδιος έναν εκλογικό σχηματισμό και να κατέλθει ως υποψήφιος ηγέτης!

Πηγή γελοιογραφίας: https://www.flickr.com/photos/soterrrr/5415831165

Πηγή: Δρακότρυπα